بریده‌هایی از کتاب کتاب مرتضی کیوان

آن‌ها را که نگاه می‌کردم در دلم به بی‌حاصلی رنج‌های آدمی‌زاد گریه می‌کردم.

او طور دیگری بود؛ نه از اهمیّت و اعتبار یا حرف‌ها و کارهای بزرگ و از این چیزها بلکه از فرط سادگی، سادگی در دوست داشتن و این دوستی را مثل هوای خوش در دیگران دمیدن.

یک التهاب نامعلوم، یک انتظار تمام‌نشدنی، یک اضطراب دردناک، یک نگرانی گنگ، یک شوق مبهم، یک امید سمج و حتّی یک شکّ پیدا و پنهان در روحیهٔ من همیشه موج می‌زده است.