بریده‌هایی از کتاب نقاشی دلپذیر

آن شب احساس کرد او نیز بخشی از آن جمعیت است، درست مثل دیگران. از این احساس به وجد آمد، چنان‌که لباس‌های فقیرانه‌اش نیز دیگر او را آزار نمی‌داد. با خود گفت: «این همان قاعده‌ای است که امروز صبح، پیش از آن‌که چیزی بخورم، در فکرش بودم. تنها به‌واسطهٔ شکم است که آدمی می‌تواند با دیگر انسان‌ها احساس برابری کند.»

آینده بی‌معنا به نظر می‌آمد و هیچ نبود مگر پهنهٔ درد در زمانی پایان‌ناپذیر.

این حرف را درنهایت صداقت بر زبان می‌آورد، اما درعین حال با گفتن آن خودش را فریب می‌داد.