بریده‌هایی از کتاب امروز به کارهایم نرسیدم

به پادکست این زندگی یونگی گوش می‌کردم و در آن فرایند انطباق با کره گرفتن از خامه غلیظ مقایسه شده بود: تکان می‌دهید و باز هم تکان می‌دهید اما هیچ اتفاقی رخ نمی‌دهد، پس باز هم به تکان دادن ادامه می‌دهیم و ناگهان کره گرفته می‌شود. بیرون رفتن از کارهای یکنواخت هم مثل همین است: باید برای طولانی‌مدت درگیر آن شویم و گاهی اوقات یک کار را تکرار کنیم و هیچ تغییری ندهیم و احساس کنیم گیر افتاده‌ایم و در نهایت به چیز جدیدی خواهیم رسید. این تحول شاید خسته‌کننده یا ناراحت‌کننده باشد، اما روزهایمان را دستخوش تغییر خواهد کرد. گاهی اوقات درگیر کارهای یکنواخت شدن ما را می‌سازد.

اما بهترین ایده‌ها از فعالیت‌های دیوانه‌وار نمی‌آیند؛ بلکه از آرامش نشئت می‌گیرند

وقتی در تعطیلات هستیم، انگار زمان زودتر می‌گذرد، اما بعد از بازگشت، انگار سال‌ها از خانه دور بوده‌ایم. به‌عبارت‌دیگر، هرچه خاطرات بیشتری بسازیم، در نظر ما تجربه طولانی‌تر خواهد شد. با همین توجیه می‌توان توضیح داد که چرا هرچه پیرتر می‌شویم، زمان زودتر می‌گذرد، علت این است که تجارب جدید کمتری داریم و مهارت‌های جدید کمتری را یاد می‌گیریم

اغلب وقتی نگران از دست رفتن زمان هستیم، خود را با دیگران مقایسه می‌کنیم. اما من معتقدم اکثر افراد زمان خود را هدر می‌دهند اما چیزی به بقیه نمی‌گویند.

کار یکنواخت می‌تواند محرک خوبی برای تغییر روزهای ما باشد، اما گاهی اوقات تلنگر نمی‌آید و ما گیر می‌افتیم. ممکن است بیشتر غرق شده و درگیر چرخهٔ باطل ای‌کاش‌ها شویم. ممکن است کارهای کمتری انجام داده تا بتوانیم استراحت کنیم، اما با گذشت زمان انجام کارها برایمان سخت‌تر می‌شود. کناره‌گیری از جهان بازگشت به آن را سخت می‌کند.

اما خود را به خاطر هدر رفت زمان قضاوت می‌کنیم، درحالی‌که شاید در آن زمان‌ها هم ارزشی نهفته باشد. آنتوان دو سنت‌اگزوپری در کتاب شازده کوچولو می‌نویسد: «مدت‌زمانی که برای پرورش گل رز هدر داده‌اید است که گل رز را این‌قدر مهم می‌کند».

تکنیک‌های مدیریت زمان تا حدی احساس تسلط داشتن روی زندگی را به ارمغان می‌آورند، اما این حقیقت را نادیده می‌گیرند که قرار نیست از تک‌تک دقایق زندگی استفاده کنیم؛ ما انسانیم و ریتم‌های گوناگونی در زندگی داریم.