بریده‌هایی از کتاب چرا آدم‌های خوب کارهای بد می‌کنند

درد بزرگ‌ترین محرک ما برای تغییر است.

احساس شرم مسموم ریشه و دلیل این است که چرا ما کارهای بد می‌کنیم

سال‌ها پیش شخصی کارتی به من داد با این مضمون؛ «سؤال هرچه باشد، پاسخ عشق است!» و من امروز باور دارم که عشق پاسخ همه سؤال‌ها است، عشق مرهم و راه‌حلی است که قدرت پایان دادن به کشمکش‌های بی‌پایان درون یکایک ما را دارد. عشق همان چیزی است که شکاف میان ما و ذات مقدسمان را مرهم نهاده و پر می‌کند.

لجاجت یا یکدندگی در واقع صورتی از خشم ابراز نشده و یا به عبارتی خشم ریشه دوانده است.

اگر ما آن‌قدر شهامت داشته باشیم که بتوانیم احساساتی را که پشت رفتارهای بد ما خوابیده‌اند تشخیص دهیم می‌توانیم ریشه مشکلات خود را پیدا کنیم و خنثی کردن بمبی را که هر لحظه ممکن است پیش روی ما منفجر شود آغاز کنیم.

مردم‌دار‌های واقعی اغلب افرادی هستند که در کودکی زخم‌های عمیقی خورده‌اند. این آدم‌ها به اندازه‌ای سرکوب شده‌اند که دیگر نیازهای خود را فراموش کرده‌اند و از همان سنین پایین آموخته‌اند برای آن‌که فشار کمتری متحمل شوند باید سعی کنند همه را از خود راضی نگه دارند.

بخشش یعنی کنار گذاشتن چوبی که از درون با آن خود را می‌زنیم، یعنی گوش ندادن به همه پیام‌های منفی و زجرآوری که بارها و بارها در خلوت به خود می‌گوییم، یعنی انتخاب آرامش به‌جای رنج، شرافت به‌جای گناه، تنهایی به‌جای ازدحام و عشق به‌جای جنگ! یعنی خود را برای همه افرادی که به آن‌ها صدمه زده‌ایم ببخشیم؛ یعنی بخشیدن خود برای تمام بدی‌هایی که دانسته و ندانسته در حق خود و دیگران کرده‌ایم، یعنی گذشتن از خودمان برای انتظارات غیرواقع بینانه‌ای که داشته‌ایم، محدودیت‌های نادرستی که ساخته‌ایم و در یک کلام برای همه اشتباهات بشری‌مان!

درد بزرگ‌ترین محرک ما برای تغییر است. درد یک اهرم روحی است که در را به روی حقایق جدیدی می‌گشاید. فکر می‌کنید اگر همه چیز عالی بود و هیچ غمی نداشتیم هیچ‌گاه جوانب عمیق‌تر وجود خود را می‌دیدیم، به فکر فرو می‌رفتیم، آن را به چالش می‌کشیدیم و تصمیم به تغییر می‌گرفتیم؟

آرامش رسالت ما و بزرگ‌ترین هدف زندگی است. انسانی که آرامش دارد همه چیز دارد.

شخصیت خشن برخلاف شخصیت زورگو به دنبال ناراحت کردن مردم نیست البته اگرچه اغلب این کار را می‌کند، بلکه فقط می‌خواهد کسی کاری به کارش نداشته باشد و فقط وقتی دیگران را آزار می‌دهد که احساس کند تهدید شده است یا سر راهش قرار گرفته‌اند.

شرم‌های نهانی و حل‌نشده عامل نابودی موفقیت‌ها، از بین بردن تلاش‌ها، کشتن فرصت‌ها و تباه کردن زندگی ما هستند. ما با انجام کارهای خودویرانگرانه شرم‌های درونی خود را تخلیه می‌کنیم به عبارتی ناخودآگاه کاری می‌کنیم که از خود خجالت بکشیم و بر حس اندوه و تأسفی که درون خود داریم مرهم بگذاریم. می‌توان این قضیه را به این شکل نگاه کرد که اگر ما با شرم خود روبه‌رو نشویم او با ما روبه‌رو خواهد شد. اگر ما به سرکوب و انکار شرم‌های خود ادامه دهیم زمانی به شکلی بسیار مخرب‌تر از آنچه تصور می‌کنیم بروز می‌کنند. به همین علت است که باید با زخم‌های گذشته خود روبه‌رو شویم، از آن‌ها درس بگیریم و آن‌ها را در جهت رشد و کمال خود به کار گیریم تا یک روز شاهد باز شدن آن زخم‌ها و مجبور شدن به کاری که فکرش را هم نمی‌کنیم، نباشیم. هنگامی که ما ارزش حقیقی شرم‌های خود را درک می‌کنیم آن‌ها را آن‌گونه که هستند می‌بینیم: راهنمایی روحانی برای کمک به شناخت عمیق‌ترین ابعاد وجودمان، مرهم گذاشتن بر زخم‌های عاطفی و غیرفعال کردن سخت‌افزار‌های ناخوشایندمان؛ درمانی معنوی و هدایتگر روح ما به سرمنزل حقیقی و ذات راستین الهی.

این تنها راهی است که می‌دانم می‌تواند انسان را از رنج برهاند.

ما همیشه آنچه را بیش از همه باور داریم و در ناخودآگاه خود به آن متعهد هستیم به‌سوی خود جذب می‌کنیم

احساسات مسموم همیشه راهی برای تخلیه پیدا می‌کنند و متأسفانه همیشه بدترین راه‌ها را انتخاب می‌کنند.

آدم زورگو یک ترسو است که لباس مبدل قلدری به تن کرده است. او تا سر حد مرگ از بی‌کفایتی می‌ترسد و برای جبران این زخم عمیق به دیگران زور می‌گوید. باید از ‌این افراد ترسید زیرا زخم‌ها و رنج‌های آن‌ها به حدی عمیق است که دست به هر کاری می‌زنند تا به شما ثابت کنند قوی‌تر، بهتر و مهمتر از شما هستند. نقاب تند و پرخاشگر این افراد اغلب این حقیقت را کتمان می‌کند که تا چه اندازه از این‌که شما بفهمید چه کسی هستند و رازشان را برملا کنید، وحشت دارند.

برای مثال بخشندگی پادزهری است که تمایل به زیاده‌خواهی و حرص را متعادل می‌کند. فروتنی پادزهری است که تکبر را کم‌رنگ می‌کند. دیگردوستی پادزهری است که خودمحوری را متعادل می‌کند. صداقت پادزهر گرایش به فریبکاری است و همدردی از کم‌تحملی ما می‌کاهد.

با همدلی می‌توانیم کسانی که ما را آزار داده‌اند ببخشیم و از رفتارهای بد دیگران کمتر کینه به دل می‌گیریم.

روان ما به‌طور طبیعی به دنبال رها شدن از فشار درونی ناشی از سرکوب جنبه‌های طرد شده وجودمان می‌گردد

هر جنبه از وجود خویش را که انکار کرده‌ایم، هر فکر و احساسی که اشتباه و غیرقابل قبول پنداشته‌ایم، در نهایت خود را در زندگی ما نشان می‌دهند.

فروتنی ما را دعوت به انجام کارهایی می‌کند که در توانمان است نه این‌که با زور بخواهیم چیزی را تغییر دهیم.

اتفاق‌های ناگوار و دردناک زندگی فرصتی برای رشد و کشف تجلی برترمان هستند.

از ابتدای زندگی خود آموخته‌ایم بخش‌های خاصی از وجودمان را انکار و سرکوب کنیم چرا که گمان می‌کردیم بد هستند. اما به محض آن‌که در را به روی این جنبه‌های وجود خود می‌بندیم جنگی را با نیمه تاریک خود آغاز می‌کنیم. انکار خود چه از راه سرکوب، چه از راه پس زدن و محکوم کردن عامل محرک و تقویت‌کننده وسوسه‌های تاریک ماست که در نهایت به اعمال خودویرانگرانه منتهی می‌شود.

آسیب‌ها و آزردگی‌های بیان نشده، مورد توجه قرار نگرفته و درمان نشده به احساسات مسمومی تبدیل می‌شوند که دلیل اصلی موضوع این کتاب است که چرا آدم‌های خوب کارهای بد می‌کنند.

هنگامی که ما آسیب می‌بینیم خواسته یا ناخواسته سعی می‌کنیم به دیگران هم آسیب برسانیم.

نقاب اجتماعی ما کم و بیش با این هدف ساخته می‌شود که توجه، تأیید، عشق، ستایش یا پذیرش را برای ما به ارمغان بیاورد در حالی که نقاب شخصی‌مان به ما می‌گوید به‌راستی چه احساسی درباره خود داریم.

ممکن است فرد نقاب اجتماعی دلقک را در کودکی و در برخورد با پدر یا مادری سختگیر، عیب‌جو یا بسیار جدی برگزیده باشد چرا که آن زمان فکر کرده است شاید شوخ‌طبعی راهی برای جلب محبت و توجه باشد.

محافظه‌کاری، طمع، تکبر، کم‌تحملی، غرق شدن در خود، لجاجت و فریبکاری هفت حالتی هستند که نشان می‌دهند ایگوی زخم‌خورده ما افسار زندگی‌مان را به‌دست گرفته است و خودمختار عمل می‌کند. هرگاه یکی از این حالات مشخص بر ما چیره شود علامت خطری است که هشدار می‌دهد دنیای درونی ما به نحو خطرناکی از تعادل خارج شده است و اگر به‌سرعت دست به کار نشویم فاجعه نزدیک است.

سخاوتمندی حقیقی در خلوت جهان درونی ما آغاز می‌شود. وقتی نسبت‌به خودمان سخاوت داریم احساس می‌کنیم باارزش و بااعتبار هستیم. و زمانی که احساس ارزش و اعتبار می‌کنیم خودبه‌خود خیر بیشتری از هستی به زندگی خود جذب می‌کنیم.

نزدیک شدن به دنیای درون اگرچه ممکن است ما با ناباوری به افرادی که مرتکب جنایت و اشتباهات فاحش می‌شوند نگاه کنیم و بگوییم: «وای خدای من چطور تونسته این کارو بکنه، من هیچ‌وقت نمیتونم!» مطالعات نشان داده‌اند همه ما قادریم تحت شرایط خاص بلغزیم، از مسیر درست خارج شویم و خود را متقاعد به انجام کارهایی کنیم که هرگز گمان نمی‌کردیم قادر به انجام آن‌ها باشیم. همه ما می‌توانیم در طول زندگی خود رفتارها و خصوصیاتی از خود نشان دهیم که هرگز گمان نمی‌کردیم از ما سر بزند.

همه ما در طول زندگی خود با هزاران اتفاق روبه‌رو می‌شویم که ایگوی سالم ما از درک آن عاجز است. سپس در یک لحظه هنگامی که بار این دردها بیش از تحملمان می‌شود ایگوی ما آغاز به تحلیل رفتن می‌کند و از خود کامل ما جدا می‌شود، آن وقت است که ایگوی زخم‌خورده متولد می‌شود. ایگو که می‌خواهد از قسمت‌های زخم‌خورده و آسیب دیده خود جدا شود شروع می‌کند به پس زدن بخش‌هایی که دوست ندارد ببیند و سعی می‌کند آن‌ها را از دیدرس نگاهش دور کند. گمان می‌کند اگر ضعف‌ها و ناکاستی‌ها، اشتباهات، ناامنی‌ها، شرم‌ها و زخم‌هایش را پنهان کند هیچ‌کس نمی‌تواند او و حقیقت زشت وجودش را کشف کند و در امان خواهد ماند. این‌گونه است که خود کامل و یکپارچه ما از هم می‌گسلد. ا