بریده‌هایی از کتاب بهار بی باران

«قبض و بسط» یکی از مهم‌ترین مراحل طی طریق است،

در حدیثی آمده است شخصی خدمت امیرالمؤمنین (ع) رسید و گفت نمی‌توانم برای نماز شب بیدار شوم. حضرت فرمودند که گناهان روزت، تو را در قیدوبند می‌کند و نمی‌گذارد بیدار شوی. این قیدوبند، همان تاریکی و کدورت قلب است که مانع سبکی و ارتباط می‌شود. در دعای ابوحمزه می‌خوانیم: «فإنک لاتحتجب عن خلقک إلا أن تحجبهم الأعمال دونک» یعنی تو از خَلقت محجوب و در پرده نمی‌شوی، مگر به واسطۀ اعمال خودشان.

نمی‌روم ز دیار شما به کشور دیگر برون کنیدم از این در، درآیم از در دیگر

امام صادق (ع) می‌فرماید: «چون گناه بنده بسیار شود و چیزی از کردار نداشته باشد که آن را جبران کند و کفارۀ آن‌ها شود، خداوند او را به اندوه گرفتار سازد تا کفارۀ گناهانش شود.» این لطفِ لطیف و ربانی خداست که برای تطهیر و غفران بندگانش دنبال بهانه می‌گردد تا جایی که حتی هراسی که از خواب هولناک در دل مؤمن ایجاد می‌شود، مایۀ آمرزش اوست.

بهار می‌گذرد دادگسترا دریاب که رفت موسم و حافظ هنوز مِی نچشید

یا أهل بیت النبوۀ: بکم فتح الله یا أباصالح: إفتح لنا أبواب الخیر إفتح لنا أبواب المعرفۀ إفتح لنا أبواب العشق...

خام را جز آتش هجر و فراق کی پزد؟ کی وا رهاند از فراق؟ این انسان خام است و آنچه این خام را می‌پزد آتش هجر و فراق است. اما هرکسی به میزان تصمیم و جدیتش در این آتش تاب می‌آورد.

«چهل سال است از پروردگار عالم دم زدم، چند مرتبه خواستند مرا بکشند، آیت‌الله سیدابوالحسن اصفهانی نگذاشت و خدا هم کمکم کرد! در این مدت نه خوابی دیدم، نه مکاشفه‌ای، نه رفیقی، نه همدردی، چهل سال است که در را می‌کوبم و خبری نیست.»

دلا منال ز شامی که صبح در پی اوست که نیش و نوش به هم باشد و نشیب و فرازدر این

چرا در حال قبض غفلت بیشتر می‌شود؟ چون ما معمولاً بندۀ حالیم تا بندۀ خدا. وقتی حال نداریم خداخدا کردنمان هم کمتر می‌شود. برای همین یکی از برکات قبض تمرین عبادت بی‌شائبه است؛ یعنی چه حال داشته باشی چه نداشته باشی دست از غایتت بر ندار!

«بارالها، نِعَم تو ابتدایی است و نوال تو غیرمتناهی، باب رحمت و عنایتت مفتوح است و خوان بی‌پایانت مبسوط. خدایا، دلی شوریده و حالی آشفته، قلبی داغدار و چشمی اشکبار، سری سودایی بی‌قرار، سینه‌ای شرحه‌شرحه آتشبار، مرحمت فرما و خاتمۀ ما را به اخلاص به خودت و ارادت به خاصان درگاهت، یعنی دیباچۀ دفتر وجود و خاتمۀ طومار غیب و شهود، محمد و آل و اهل‌بیت مطهرش صلوات‌الله علیه و علیهم اجمعین، به انجام رسان!

خدایا! از محاسن قبض بسیار گفتیم و می‌دانیم که برای رسیدن به کمال، گریزی از آن نیست. اما ای دوست! خودت می‌دانی: «چه دشوار است پیمودن به هجران تو منزل‌ها» بر این بیچارگان رحم آر... امتحان‌های ما را به اندازۀ کوچکی‌مان در نظر بگیر، نه به اندازۀ بزرگی آمالمان... نگاه کن به حالمان! ما درماندگانِ سرگردان بیابان نفسیم. با این‌همه مدد و مهر و عنایت تو، باز مهارمان به دست نفس است و شیطان دائم برایمان دام می‌نهد. پس چه کنیم اگر امتحان‌هایمان را دشوار بگیری... می‌ترسیم روشنایی هدایت را گم کنیم، می‌ترسیم آنچه باعث رشد و کمالمان است مهلکۀ هلاکتمان شود، می‌ترسیم که در عسرت و تنگی قلب‌هایمان تیره و افسرده شود