بریده‌هایی از کتاب عمل خلاقه

باور عمومی این است که زندگی یک سری تجربیات بیرونی است. ما باید یک زندگی خارق‌العادهٔ بیرونی داشته باشیم تا در نهایت چیزی برای ارائه بروز دهیم. تجربهٔ دنیای درونی ما معمولاً به‌طور کامل نادیده گرفته می‌شود.

هنر مواجهه است. کارش وسعت‌دادن به واقعیت تماشاگر است. به تماشاگر اجازه می‌دهد زندگی را از طریق پنجره‌ای متفاوت نگاه کنند، پنجره‌ای که امکان بالقوهٔ یک منظر تازه را دارد.

دخالت گاهی از صداهای درون خودتان می‌آید. آن‌هایی که توی سرتان هستند، زمزمه می‌کنند که شما به‌اندازهٔ کافی استعداد ندارید، ایده‌هایتان خوب نیست، هنر آن سرمایه‌گذاری ارزشمندی نیست که بخواهید وقتتان را صرفش کنید، آن‌طوری که باید نتیجه نمی‌گیرید و اگر چیزی که ساختید ناموفق باشد، شکست‌خورده محسوب می‌شوید. خیلی خوب است که آن صداها را ساکت کنید تا بتوانید صدای زنگِ ساعت کیهانی را بشنوید. این صدا به شما یادآوری می‌کند وقتش است. وقت این است که وارد شوید.

جذابیتِ هنر، همان انسانیتی است که در آن وجود دارد.

هنر گذرگاه ما به جهانی نادیدنی است.

جهان خِرَد ممکن است باریک و پر از بن‌بست باشد؛ در حالی که نگاه معنوی چیزی است بی‌حد و باعث می‌شود امکانات شگفت‌انگیزی برای شما ایجاد کند. جهانِ ندیدنی عاری از مرز است.

کار واقعی هنرمند شیوه‌ای است که برای هستی در این جهان انتخاب می‌کند.

هیچ راهی اشتباه نیست، فقط تنها راه، راه خودمان است.

نقاشی فقط نقاشی است؛ مگر اینکه ما آن را قاب بزنیم و روی دیوار آویزان کنیم. آن‌وقت به آن می‌گوییم اثر هنری.

چیزی معمولی اصلاً قابلیت تحت‌تأثیرقراردادن را ندارد. هدف این نیست که با محیط جور شویم. اگر هدفی باشد، آن هدف طنین تفاوت‌هاست. صحبت دربارهٔ چیزی است که جور نمی‌شود، خصوصیات خاصی که مخصوص نگاه ما به دنیاست. عوض اینکه بخواهیم شبیه دیگران باشیم، باید برای صدای خودمان ارزش قائل شویم: بال‌وپرش دهیم.

عالم بیرونی که ادراکش می‌کنیم، آن‌طور نیست که ما خیال می‌کنیم؛ بلکه از یک سری واکنش‌های الکتریکی و شیمیایی درونی، دست به ساختِ یک واقعیت می‌زنیم.