بریده‌هایی از کتاب پرسش های بزرگ زندگی

خودشیفته، حباب کوچکی بیش نیست. یک خودشیفته نیاز سیری‌ناپذیری به تحسین و احساس آماسیده‌ای از خودبزرگ‌بینی دارد.

تنها رابطهٔ واقعی و ابدی شما با خودتان است. زندگی‌اش کنید. دوستش بدارید. برای آن ارزش قائل شوید. ارزشش را دارد.

هر کسی را که در زندگی‌مان ملاقات می‌کنیم در سفر فردی خود است. ما خیلی ساده از مسیرها عبور می‌کنیم، بنابراین درمان تنهایی این نیست که کسی یا چیزی را پیدا کنید که شما را درگیر، شاد یا مشغول نگه دارد. بلکه این است که مرکز آگاهی خود را پیدا کنیم و بفهمیم که برای چشیدن خوشبختی پایدار، باید به درون برویم و زیبایی تنهایی را در آغوش بگیریم.

آگاهی شدید در تنهایی شدید چیزی کم از شادکامی بی‌کران ندارد. در تنهایی معمولی، شما به‌سادگی با افکار و احساسات خود سرازیر می‌شوید که در صورت کنترل نکردن اغلب منفی هستند. در شکلی بکرتر از تنهایی، که من از آن به عنوان تنهایی ذهن یاد می‌کنم، شما از هر فکر کوچک، از هر لحظه‌ای که می‌گذرد آگاه هستید.

بیش‌تر کتاب‌های خودیاری می‌گویند که نبود اشتیاق در زندگی شما را تنها می‌کند. این‌که اگر احساس تنهایی می‌کنید، به احتمال زیاد دلیل قابل قبولی برای زندگی‌کردن یا ادامه دادن زندگی خود ندارید.

قول شاید مترادفی برای امید باشد، برای امیدهایی که عزیزان ما بر اساس کلماتی که بیان می‌کنیم، در خود حفظ می‌کنند.

«این‌که در مورد خودم صحبت کنم کافی است. حالا بیایید حرف شما را در مورد من بشنویم.» این عبارت خلاصهٔ فردی خودشیفته است.

اصطلاح خودشیفتگی از افسانهٔ نارسیسیس ریشه گرفته است. نارسیسیس که از خدای رودخانه و یک پری دریایی به دنیا آمد، جوانی بالابلند و خوش‌اندام و شکارچی‌ای حرفه‌ای بود. او به‌قدری شیفتهٔ زیبایی خود بود که حتی افرادی را که دوستش داشتند تحقیر می‌کرد، چون فکر می‌کرد کسی لیاقت دوست داشتن او را ندارد. نمسیس، الههٔ مجازات و انتقام الهی در اساطیر یونانی نارسیسیس را به برکه‌ای برد که در آن‌جا انعکاس تصویر خود را در آب دید و عاشق خودش شد. او میل به زندگی را از دست داد، زیرا فکر نمی‌کرد بتواند کسی را به خوبی بازتابی که در آب دید پیدا کند. او آن‌قدر به تصویر خود خیره شد تا این‌که مرد.