بریده‌هایی از کتاب ماتریکس الهی

نویل در توضیح مقولهٔ ایمان می‌گوید اگر «بر این فرض پافشاری کنید که خواسته‌تان پیشاپیش تحقق یافته است... دنیایتان به ناچار خود را با این فرض تطبیق می‌دهد

«زمان، آهسته می‌گذرد برای منتظران؛ شتابان می‌گذرد برای دلواپسان؛ / بس دراز است برای سوگواران؛ به‌غایت کوتاه است برای شادکامان؛ اما برای عاشقان، زمان وجود ندارد.» هنری ون‌دایک شاعر در این شعر رابطهٔ عجیب و غریب ما را با زمان نشان می‌دهد.

. هرقدر بیشتر از قدرت درون‌شان فاصله می‌گرفتند، زندگی بیرونی‌شان شلوغ‌تر می‌شد؛ زندگی‌شان پر شده بود از چیزهایی که خیال می‌کردند خوشحال‌شان می‌کند.»

«هر آنچه مستقیم و صادقانه... از درون نام من بخواهید- به شما داده می‌شود. تاکنون چنین نکرده‌اید.... پس بدون انگیزهٔ پنهان بخواهید و در میان جواب‌تان محصور شوید- بگذارید خواسته‌تان شما را در بر گیرد، تا شادی‌تان کامل شود (۱۴).»

در اینجا از شما خواسته می‌شود در جهانی که جای زخم آزار، قضاوت و ترس بر پیکرش نمایان است، گذشت کنید و مهربانی بجویید.

بیشتر ما انسان‌ها در یک روز عادی با ده‌ها و گاهی صدها انسان دیگر تماس برقرار می‌کنیم و این تماس اغلب اوقات فیزیکی است. هر بار که کسی را لمس می‌کنیم و مثلاً با او دست می‌دهیم، ردی از دی‌ان‌ای آن شخص (در قالب سلول‌های پوستی وی) روی پوست ما باقی می‌ماند. در عین حال، بخشی از دی‌ان‌ای ما نیز نزد آن شخص باقی می‌ماند. آیا می‌توان گفت تا زمانی که این دی‌ان‌ای در داخل سلول‌های مبادله شده زنده بماند، پیوند ما با آن شخص حفظ می‌شود؟ اگر این‌طور باشد، این پیوند چقدر عمیق است؟ پاسخ این پرسش مثبت است. به نظر می‌رسد که این پیوند وجود دارد. اما کیفیت این پیوند بستگی به این دارد که ما تا چه حد از وجودش آگاه باشیم.

لازم نیست تغییراتی که دوست داریم در جهان‌مان ببینیم، از شفا و امنیت عزیزان‌مان گرفته تا صلح در خاور میانه و سایر کشورهایی که درگیر مبارزات مسلحانه هستند، از قلب یا ذهن ما به مکان مورد نظرمان ارسال شود. لازم نیست چیزی را به جایی «ارسال کنیم.» به محض اینکه دعاهای ما در درون‌مان نقش بستند، پیشاپیش در همه‌جا حضور دارند.

«تمایز میان گذشته، حال و آینده توهمی است که با سماجت تمام پابرجا مانده است (۴).»

۱- ما بخشی از ماتریکس الهی هستیم. ۲- عواطف انسانی (باورها، انتظارات و احساسات) زبانی هستند که ماتریکس الهی آن را به رسمیت می‌شناسد.

اکنون زمان آن است که دیدگاه جدیدی راجع به خودمان داشته باشیم، دیدگاهی که امکان‌های بزرگ‌تری را پیش روی ما قرار دهد. ما از پذیرش این مسئله که نیروی هوشمندی فضا را اشغال کرده است و ما نیز بخشی از این فضا هستیم، امتناع می‌ورزیم و معنای آن را قبول نمی‌کنیم. شاید بتوان گفت امتناع از پذیرش این مسئله، بزرگ‌ترین مانعی است که راه ما انسان‌ها را سد کرده است و اجازه نمی‌دهد به کیستی خودمان و ساز و کار جهان پی ببریم.

در آزمایش سوم، محققین هارتمث به ما نشان دادند که عواطف انسان به‌طور مستقیم روی دی‌ان‌ای اثر می‌گذارند و دی‌ان‌ای نیز به نوبهٔ خود مستقیماً روی مصالح سازندهٔ جهان تأثیر می‌گذارد. این سرآغاز یک فناوری است؛ یک فناوری درونی. این فناوری فقط به ما نمی‌گوید که می‌توانیم روی جسم و دنیایمان تأثیر بگذاریم... بلکه به ما نشان می‌دهد که این اثر وجود دارد و حتی نحوهٔ کارش را هم برایمان توضیح می‌دهد!

هنگامی‌که دانستیم که همه‌چیز (از وحشتناک‌ترین رنج‌ها گرفته تا شادمانه‌ترین شادی‌ها و همهٔ امکان‌هایی که در بین این دو قرار می‌گیرند) پیشاپیش وجود دارد، درمی‌یابیم که قادریم فضای میانی را فرو بریزیم و آن امکان‌ها را وارد زندگی‌مان کنیم. بله، ما می‌توانیم به واسطهٔ زبان خاموش تخیل، رویا و باور چنین کنیم.

ویلر می‌گوید انتخاب‌های امروز ما ممکن است به‌طور مستقیم بر روی اتفاقاتی که در گذشته افتاده‌اند، تأثیر بگذارند.

خلاصهٔ این آزمایش این است که رفتار ذرات در آغاز آزمایش به‌طور کلی توسط چیزهایی تعیین می‌شود که بعد از پایان آزمایش رخ می‌دهند (۱۱). به عبارت دیگر، زمان حال می‌تواند چیزهایی را که در گذشته رخ داده‌اند، تغییر دهد. این پدیده اثر پاک‌کن کوانتومی نامیده می‌شود: اتفاقاتی که پس از این می‌افتند، می‌توانند رفتار ذرات را در گذشته تغییر بدهند («پاک کنند»).

تحقیقات علمی نشان می‌دهند که اگر احساس‌مان را نسبت به اتفاقات گذشته تغییر بدهیم، شیمی بدن‌مان در زمان حال تغییر می‌کند. در این جهان، احساسی که نسبت به خودمان داریم، به واسطهٔ دنیای اطراف به سمت ما منعکس می‌شود. در نتیجه بسیار مهم است که بدانیم روابط‌مان چه حرف‌هایی برای گفتن دارند و یاد بگیریم که پیام‌های ماتریکس الهی را بخوانیم.

اگر در زندگی‌تان با کسی روبرو شدید که نسبت به او احساس صمیمیت و آشنایی کردید، توصیه می‌کنم آن لحظه را از دست ندهید و خودتان را در آن غرق کنید. در این لحظه اتفاقی نادر و ارزشمند برای هر دوی شما می‌افتد: شما کسی را پیدا کرده‌اید که بخش‌های گم‌شدهٔ وجودتان را نگه داشته است. خیلی وقت‌ها این تجربه دوطرفه است و طرف مقابل نیز به همین دلیل به سمت شما کشیده می‌شود! از قوهٔ تشخیص‌تان استفاده کنید و اگر این کار به نظرتان مناسب آمد، با آن شخص وارد گفتگو شوید. با او تماس چشمی برقرار کنید و در مورد هر چیزی که دلتان خواست، حرف بزنید. موقع حرف زدن، این سؤال را از خودتان بپرسید: «کدام یک از بخش‌های گم‌شدهٔ وجودم را در این شخص می‌بینم؟»

شاید این مواجهه فقط چند ثانیه یا در بیشترین حالت، چند دقیقه طول بکشد. شما در همین لحظات کوتاه فرصت دارید تا شادی و سرور لحظه را احساس کنید. در آن لحظه شما بخشی از خودتان را در شخص دیگری پیدا می‌کنید، بخشی که از قبل آن را در درون خودتان دارید. همچنین احساس بیدار شدنِ آن بخش گم‌شده را نیز تجربه می‌کنید.

«سنگی را که بنّایان دور انداخته‌اند، نشانم دهید. سنگِ بنا همان است (۶).» - انجیل توماس

این آینه از ما می‌خواهد که مسیر شفقت را پیش بگیریم و کمالات خود را در هر لحظه از زندگی ببینیم. اصلاً مهم نیست که دیگران در آن لحظه چه می‌بینند و نتیجهٔ آن لحظه چه می‌شود، تا زمانی که خودمان معنایی به نتایج نسبت ندهیم، هر تجربه‌ای فقط فرصتی است برای بیان احساسات، نه بیشتر و نه کمتر.

ماتریکس الهی، احساسی که ما نسبت به خودمان - عملکرد، ظاهر و دستاوردهایمان - داریم، به عنوان واقعیتِ دنیایمان به سمت‌مان منعکس می‌شود.

مارتین لوترکینگ جونیور نمی‌توانست نفرت را با نفرت از بین ببرد. اگر نلسون ماندلا نسبت به کسانی که او را زندانی کرده بودند، کینه‌توزی می‌کرد، نمی‌توانست بیست و هفت سال در زندان دوام بیاورد. به همین منوال، نمی‌توان جنگ را با جنگ پایان بخشید. تلاش‌های نافرجام ما برای برقراری صلح در قرن بیستم دقیقاً همین اصل را به ما نشان می‌دهند. خلاصه اینکه: در جهانی که آینهٔ باورهای ماست، انسان‌های خشمگین نمی‌توانند جهانی آرام و صلح‌آمیز خلق کنند. در این راه تلاش کرده‌ایم، اما ناپایداری جهان امروز، نتیجهٔ این تلاش‌ها را به ما نشان می‌دهد.

از آن‌جا که ما از قبل بخشی از ماتریکس الهی هستیم، بنابراین می‌توان گفت که از قبل نحوهٔ ارتباط با آن را بلدیم و نیازی به دفترچهٔ راهنما و چیزهای دیگر نداریم.