بریده‌هایی از کتاب از ذهن تا ماده

مویرگ‌ها بعد از سیگنال استرس می‌توانند تا ۷۰ درصد تنگ شوند.

است قدرت ذهن منسجم. امواج مغزی غیر منسجم امواج مغزی منسجم. در صورت وجود انسجام، تمام بخش‌های مغز باهم کار می‌کنند.

لین مک‌تاگارت در کتابی تحت عنوان آزمایش نیت که به آزمایشات بزرگ بین‌المللی در مورد اثر نیت انسان بر ماده‌ی فیزیکی می‌پردازد، می‌گوید معنای ضمنی اثر ناظر این است که «آگاهی زنده نقشی محوری در فرایند تبدیل دنیای ساخته نشده‌ی کوانتومی به واقعیت روزمره ایفا می‌کند» و «واقعیت ثابت نیست، بلکه سیال است، پس می‌توان بر آن تأثیر گذاشت». بیل بنگستون می‌گوید: «این مسئله نشان می‌دهد که آگاهی انسان هم به صورت فردی و هم به صورت جمعی، آن چیزی را که ما «واقعیت» می‌نامیم، ایجاد می‌کند.

ذهن اینگونه به ماده تبدیل می‌شود. ما فکر به فکر گذرگاه‌های عصبی‌مان را درگیر می‌کنیم. اگر باوری در مورد قلب‌تان داشته باشید و این باور را سالیان سال در ذهن خود تمرین کنید، نورون‌های جدید را نورون به نورون خواهید ساخت. اینگونه نیست که اگر یک فکر منفی در مورد بیماری قلبی وارد ذهن‌تان شود، بلافاصله دار فانی را وداع بگویید. اینگونه هم نیست که اگر فکر مثبتی به ذهن‌تان برسد، ناگهان بیماری‌تان شفا پیدا کند. درست همان‌طورکه تمایل شما به تهیه‌ی فلفل سفید، شما را فوراً به فروشگاه نمی‌رساند. گام‌هایی در این بین وجود دارند. باورها فراخوانی می‌شوند و افکار به اشیاء تبدیل می‌شوند و نورون‌ها زیست بدن شما را شکل می‌دهند. اگر فکری را به صورت مداوم در ذهن خود نگه دارید، شرایط زیستی و محیطی را برای جذب آن چیز به سمت خودتان مهیا کرده‌اید.

ما در حالت‌های تغییریافته‌ی آگاهی مانند خواب، خلسه، مراقبه، هیپنوتیزم و اپیفنی به میدان غیرموضعی اطلاعات که در ورای حواس موضعی ما قرار گرفته است، دسترسی پیدا می‌کنیم. میدان‌ها تمام هستی از جمله سیاره و بدن ما را در برگرفته‌اند. وقتی بین چیزهای کلان و خرد، مثلاً بین فرکانس شومان و فرکانس امواج مغزی تشدید ایجاد می‌شود، خرد و کلان می‌توانند به صورت منسجم باهم شلیک کنند. بدن از میدان تأثیر می‌پذیرد و ارتباط دوطرفه‌ای بین آنها برقرار می‌شود. اطلاعات بین تمام سطوح واقعیت، از جمله ذهن و ماده، جریان پیدا می‌کند و جو و روان و مغناطیس را در بر می‌گیرد.

تا ماده از نقطه نظر علمی بررسی می‌کند که قدرت ما در خلق واقعیت چگونه عمل می‌کند. همچنین به ما هشدار می‌دهد که نباید قدرت انسانی خود را زیاد دست بالا بگیریم. وقتی قدرت‌مان بیشتر می‌شود، باید با فروتنی به ماهیت متناقض این مسئله اعتراف کنیم که هرچند ما آفرینندگان قدرتمندی هستیم، اما راز بزرگ نیز بسی کنترل‌ناپذیر است. امیدوارم کسانی که این کتاب را می‌خوانند به‌طور کامل به سمت قدرت، قلب و راستی گام بردارند و تأثیر این کتاب بر آنها خیر و برکتی باشد برای دنیا.» ـ دکتر لیسا رانکین، نویسنده‌ی کتاب پرفروش ذهن بالاتر از دارو

خوب فکر کنید. از موهبت ارزشمند آگاهی برای جهت دادن به افکارتان استفاده کنید و نگذارید واقعیت، شما را به این سو و آن سو بکشاند. اگر بر ذهن خود تسلط کامل داشته باشیم و آن را به جای تردید و ترس از عشق و هدف پر کنیم، حتی شرایط نامطلوب نیز ما را به سمت بزرگی و عظمت سوق می‌دهند.

آگاهی شما در خارج از خود موضعی‌تان امتداد یافته است و مغز شما مانند دستگاهی است که آگاهی‌تان را به تجربیات هر روزه ترجمه می‌کند. آگاهی در حالت‌‌های بیداری عادی، در واقعیت موضعی ریشه می‌دواند. وقتی به سر کار می‌روید، بازی بیس‌‌بال فرزندتان را تماشا می‌کنید و یا اظهارنامه‌ی مالیاتی پر می‌کنید، ذهن‌تان روی واقعیت موضعی تمرکز می‌کند. آنچه به عنوان «شما» درکش می‌کنید، در حال راندن ماشین است، ترافیک را می‌پاید و به ماشین‌های اطراف توجه می‌کند. همچنان میدان‌های غیرموضعی وجود دارند، اما ذهن شما روی آنها تنظیم نشده است. در حالت‌های غیرعادی مانند خواب دیدن، خلسه، مراقبه، شور عرفانی یا هیپنوتیزم، افسار آگاهی ما دیگر در دست واقعیت موضعی نیست. دیگر با بدن‌مان یکی نیستیم و حس موضعی‌‌مان از خودمان را از دست می‌دهیم.

مهم نیست چه چیزی را انتخاب ‌کنیم، در هر صورت منتقد درون، دمار از روزگارمان در می‌آورد. وقتی داخل پستو بودم و کتاب می‌نوشتم، منتقد درون سرزنشم می‌کرد که چرا از ساحل لذت نمی‌برم. به محض اینکه بیرون رفتم، ملامتم می‌کرد که چرا مشغول نوشتن نیستم. چه بنویسم و چه ننویسم، زبان منتقد دراز است. هر کاری می‌کردم، منتقد درونم راضی نمی‌شد. بسیاری از ما در این چرخه‌ی باطل افکار منفی تکراری گیر افتاده‌ایم.‌

معنای ضمنی اثر ناظر این است که «آگاهی زنده نقشی محوری در فرایند تبدیل دنیای ساخته نشده‌ی کوانتومی به واقعیت روزمره ایفا می‌کند» و «واقعیت ثابت نیست، بلکه سیال است، پس می‌توان بر آن تأثیر گذاشت». بیل بنگستون می‌گوید: «این مسئله نشان می‌دهد که آگاهی انسان هم به صورت فردی و هم به صورت جمعی، آن چیزی را که ما «واقعیت» می‌نامیم، ایجاد می‌کند.

احساسات مسری هستند. وقتی دوست صمیمی‌تان می‌خندد، به احتمال زیاد شما نیز همراهش می‌خندید. اگر او ناراحت باشد، شما نیز ناراحت خواهید بود. اگر به کلاس درسی بروید که همه‌ی دانش‌آموزان آن مریض باشند، شما نیز سرما می‌خورید. احساسات نیز به همین شیوه از اطرافیان به شما سرایت می‌کنند. برای مثال، اگر وارد کلاسی شوید که در آن همه‌ی دانش‌آموزان شاد و خندان هستند، به احتمال زیاد شما نیز خواهید خندید. احساسات درست مانند بیماری‌های واگیردار، مسری هستند. این مسئله فقط در مورد احساسات منفی مانند ترس، استرس یا اندوه صدق نمی‌کند، بلکه در مورد شادی و رضایت نیز صادق است.

سرطان پیش از اینکه در سلول‌های ماده ظاهر شود، در میدان انرژی ظاهر می‌شد. کارهای بور نشان داد که این اندام‌ها و ارگانیسم‌های مادی مانند قلب، رحم، سمندر و موش نیستند که میدان انرژی را ایجاد می‌کنند، بلکه این میدان‌های انرژی هستند که قالب‌هایی را می‌سازند و سپس ماده در اطراف این قالب‌‌ها تراکم پیدا می‌کند. اگر میدان را تغییر دهید، ماده را تغییر خواهید داد.

بدن فرق بین تهدید واقعی و خیالی را نمی‌داند. بدن نمی‌داند که آن تهدید خیالی که ما به واسطه‌ی افکار منفی در ذهن خود ایجاد کرده‌ایم، در حقیقت بقای ما را تهدید نمی‌کند. ما فقط با فکر کردن، می‌توانیم کورتیزول خون را افزایش دهیم و صدمات زیادی به سلول‌های بدن خود وارد کنیم.

وقتی آهن‌رباها را زیر کاغذ حرکت می‌دادیم، آرایش براده‌های آهن تغییر می‌کرد. میدان‌ها بدون برقراری تماس و از راه دور آرایش ماده را تغییر می‌دادند. این آزمایش ساده هر سال در سراسر دنیا میلیون‌ها بار تکرار می‌شود و به همین دلیل اهمیت آن به چشم نمی‌آید. ما وجود میدان‌ها و توانایی آنها در شکل دادن ماده را قطعی می‌دانیم، اما وقتی با چالش‌های زندگی مادی روزمره‌مان مواجه می‌شویم، یادمان می‌رود که این مفهوم را به‌کار بگیریم.

نظریه‌ی ریسمان می‌گوید آنچه ما به‌عنوان ماده‌ی فیزیکی درک می‌کنیم، در واقع از ریسمان‌های انرژی تشکیل شده است. آنچه ما به‌عنوان مولکول‌های سنگین اندازه‌گیری می‌کنیم، ریسمان‌هایی از جنس انرژی هستند که با سرعت حرکت می‌کنند، اما آنچه به‌عنوان مولکول‌های سبک تجربه می‌کنیم، ریسمان‌هایی از جنس انرژی هستند که ارتعاش آهسته‌تری دارند. هرچه علم از نمای نزدیک‌تر به ماده نگاه کند، ماده بیشتر انرژی محض به نظر می‌رسد.

آگاهی در خواب با ذهن حرف می‌زند و مشکلات بدن را به آن نشان می‌دهد. آگاهی نه تنها وجود مشکل را نشان می‌دهد، بلکه حتی می‌تواند مکان دقیق آن را نیز مشخص کند. آگاهی می‌تواند سطوح دقیقی از اطلاعات را ارائه دهد که فراتر از توان اسکن‌ها و دستگاه‌های پیچیده‌ی پزشکی مدرن است. رویاها فقط مشکلات بدن و زندگی را به ما گوشزد نمی‌کنند، بلکه می‌توانند در شفایافتن نیز نقش داشته باشند.