بریده‌هایی از کتاب دمیان

ما می‌توانیم یکدیگر را درک کنیم، اما هیچکس بهتر از خودش، خودش را نشناخته است.

امروز می فهمم، برای انسان هیچ چیز ارزنده تر از تعقیب راهی نیست که به نفس خود منتهی می‌شود.

هرگز کسی به سر منزل مقصود نمی‌رسد، اما آنجا که راههای آشنا یکدیگر را تلاقی می‌کنند، این حس گذران دست می دهد که تمام دنیا به وطنی تبدیل شده است.

عشق نباید تمنی کند، نباید هم التماس کند، عشق باید چنان قوی گردد تا مبدل به حقیقتی گردد، و به جای اینکه مجذوب شود مجذوب کند.

هبوط آدم زمانی است که میوه درخت معرفت را چشید، معرفت یعنی تقسیم‌بندی جهان و آنچه در اوست به نیک و بد.

چه بسیار است طرقی که خدا ما را به طرف تنهایی، به طرف شاهراهی که به نفس خود ما منتهی می‌شود راهنمایی می‌کند.

برای بار اول در عمرم دنیای خارجی کاملا با دنیای درونی من هم‌آهنگی می کرد. در چنین دمی است که روان انسانی روز عیدش را جشن می‌گیرد. در چنین دمی است که زندگانی به زحمتش می ارزد. هیچ چیزی در کوچه، هیچ خانه ای، هیچ بساطی، هیچ چهره‌ای مرا تکان نمی داد. همه چیز آنچنان بود که می بایست باشد.

اوه! امروز می فهمم، برای انسان هیچ چیز ارزنده تر از تعقیب راهی نیست که به نفس خود منتهی می‌شود.

اوه! امروز می فهمم، برای انسان هیچ چیز ارزنده تر از تعقیب راهی نیست که به نفس خود منتهی می‌شود.