بریده‌هایی از کتاب دمیان

ما می‌توانیم یکدیگر را درک کنیم، اما هیچکس بهتر از خودش، خودش را نشناخته است.

امروز می فهمم، برای انسان هیچ چیز ارزنده تر از تعقیب راهی نیست که به نفس خود منتهی می‌شود.

هرگز کسی به سر منزل مقصود نمی‌رسد، اما آنجا که راههای آشنا یکدیگر را تلاقی می‌کنند، این حس گذران دست می دهد که تمام دنیا به وطنی تبدیل شده است.

عشق نباید تمنی کند، نباید هم التماس کند، عشق باید چنان قوی گردد تا مبدل به حقیقتی گردد، و به جای اینکه مجذوب شود مجذوب کند.

هبوط آدم زمانی است که میوه درخت معرفت را چشید، معرفت یعنی تقسیم‌بندی جهان و آنچه در اوست به نیک و بد.

چه بسیار است طرقی که خدا ما را به طرف تنهایی، به طرف شاهراهی که به نفس خود ما منتهی می‌شود راهنمایی می‌کند.

برای بار اول در عمرم دنیای خارجی کاملا با دنیای درونی من هم‌آهنگی می کرد. در چنین دمی است که روان انسانی روز عیدش را جشن می‌گیرد. در چنین دمی است که زندگانی به زحمتش می ارزد. هیچ چیزی در کوچه، هیچ خانه ای، هیچ بساطی، هیچ چهره‌ای مرا تکان نمی داد. همه چیز آنچنان بود که می بایست باشد.

اوه! امروز می فهمم، برای انسان هیچ چیز ارزنده تر از تعقیب راهی نیست که به نفس خود منتهی می‌شود.

متاسفانه بسیار معدود تاکسانی که در ورای حوائج مادی زندگانی، وقتی صرف می نمایند تا خود را بشناسند. میلیونها آدمی پا به جهان می گذارند کارهای معمولی و یکنواخت زندگی را انجام می دهند و می روند، نه کسی از آنها نامی به یاد دارد و نه نشانی از آنها مانده است و نه نسبت به هدف عالی انسانی کاری انجام داده‌اند. اگر در جهان کسانی نمی آمدند که از راه شناسایی خود و درون نگری ژرف افقهای جدیدی بر دیدگان بشری بگشایند، بشر همچنان در اعماق سیاه جهالت و توحش باقی مانده بود

مردمان پست همیشه ترسو هستند، اما من فکر نمی‌کنم که تو یک آدم پست باشی. اینطور نیست؟ اوه! اما همچنین پهلوان هم نیستی! چیز هایی هست که تو از آن وحشت داری.

اوه! امروز می فهمم، برای انسان هیچ چیز ارزنده تر از تعقیب راهی نیست که به نفس خود منتهی می‌شود.

از احدی نباید ترس داشت. وقتی آدم از کسی ترس داشته باشد معمولا از این جهت است که انسان به این شخص اجازه داده است نیرویی را بر او تحمیل کند

اوه! امروز می فهمم، برای انسان هیچ چیز ارزنده تر از تعقیب راهی نیست که به نفس خود منتهی می‌شود.

اگر تو میل داشتی که چیزی را از کسی به دست بیاوری باید غفلتا در چشمهایش خیره شوی، اگر تاثیری نکرد باید از آن صرف نظر کنی.

یک آدم احساساتی بود و ناگهان این فکر به ذهنم آمد که آنچه که پی ستوریوس برای من بوده است و آنچه را که به من داده است نمی‌توانست برای خودش باشد و به خودش بدهد. او راهنمای من شده و مرا به راهی برده بود که خودش می بایست ترک می