بریده‌هایی از کتاب به دیگر سخن

فکر می‌کنم نویسنده باید اول دنیای واقعی را ببیند، قبل از این‌که دنیایی را که اصلاً وجود ندارد در تصوراتش بسازد. قطعه‌هایی که به ایتالیایی می‌نویسم خیلی جزئی هستند، و هنوز دارم سخت کار می‌کنم تا آن‌ها را بهبود ببخشم. اولین قطعه‌ام را به معلم جدید ایتالیایی‌ام در رم دادم. وقتی آن آقا قطعه‌ام را به من برگرداند، خجالت کشیدم. پر از اشتباه و اشکال بود. جلوی چشمم یک فاجعه بود. تقریباً تمام جمله‌ها باید عوض می‌شد. با خودکار قرمز اولین غلط‌گیری را انجام دادم. در آخر کلاس، آن صفحه بیشتر قرمز بود تا مشکی، که اول با آن نوشته بودم.

در عصری زندگی می‌کنم که تقریباً هیچ‌چیز غیرممکن نیست و هیچ‌کس نمی‌خواهد هیچ محدودیتی را قبول کند. ما می‌توانیم در لحظه پیام بفرستیم و یک‌روزه از این‌سر جهان به آن‌سر برویم. خیلی راحت می‌توانیم کسی را که نزدیک ما نیست ببینیم. به‌لطف تکنولوژی، دیگر نه انتظار معنا دارد نه فاصله. به همین دلیل است که ما می‌توانیم با اطمینان بگوییم جهان خیلی کوچک‌تر از آن است که تصور می‌کنیم.

من باید به‌عنوان نویسنده از نویسندگان هر زبانی بهره ببرم. باید ماهیت سهمم را با توجه به وجود دیگران بپذیرم. اگرچه می‌دانم که هرگز نمی‌توانم مانند سروانتس، دانته و شکسپیر بنویسم. باید اضطراب خودم را در مورد آن قله‌های دست‌نیافتنی مهار کنم. در غیر این صورت، جرئت نوشتن نخواهم داشت.

در انگلیسی می‌توانم هر آن‌چه را می‌نویسم در نظر بیاورم، می‌توانم بعد از هر جمله متوقف شوم و ببینم درست نوشته‌ام یا نه و آن‌ها را درست کنم، و ذهنم را هزاران بار تغییر بدهم. دانش انگلیسی من هم یک مزیت بود و هم یک مانع. من همه‌چیز را دیوانه‌وار بازنویسی می‌کردم تا رضایتم را جلب کند، اما در ایتالیایی مثل سرباز گیرکرده در بیابان بودم که همین‌طور فقط می‌نوشتم. بعد از این‌که داستان را تمام کردم، آن را با کامپیوتر تایپ کردم. برای اولین بار ایتالیایی تایپ می‌کردم. انگشت‌هایم می‌لرزید. نمی‌دانستند چطوری روی صفحه‌کلید بچرخند. می‌دانستم خیلی چیزها را باید در بازنویسی تغییر بدهم و درست کنم. می‌دانستم زندگی‌ام به‌عنوان نویسنده دیگر مثل قبل نیست. اسم داستان شد «تبادل» .

زبان خارجی ظریف‌عضله و حساس است.

قدرت هنر قدرتی است که ما را بیدار می‌کند و از زیر و بن ما را تغییر می‌دهد. وقتی رمان می‌خوانیم، فیلم می‌بینیم یا موسیقی گوش می‌کنیم، دنبال چه می‌گردیم؟ به‌واسطه‌ی یک اثر هنری، در جست‌وجوی چیزی هستیم که قبلاً از وجودش بی‌خبر بودیم و می‌خواهیم تغییرمان بدهد. می‌خواهیم خودمان را تغییر بدهیم