بریده‌هایی از کتاب فرانی و زویی

علم باید به خرد منتهی بشه، و اگه نشه، فقط یه وقت تلف کردن چندش آوره. ولی هیچ وقت نمی‌شه

«من واقعاً ازش خوشم میاد. ولی حالم داره از فقط خوش آمدن به هم می‌خوره. از خدا می‌خوام که یکی رو ببینم که بتونم بهش احترام بذارم...

هیچ دعایی توی هیچ دینی توی دنیا نیست که تظاهر رو توجیه کنه

مثل این بود که حوا از قابیل پرسیده باشد که کج بیل قشنگ نواش زیر باران چه کار می‌کند.

اگر می‌توانی با بسی مهربان‌تر باش، زویی. فکر نمی‌کنم به این خاطر این حرف را می‌زنم که او مادرمان است؛ به‌خاطر این می‌گویم که خسته شده است. آدم بعد از سی سالگی و اینها، وقتی که همه (حتی شاید تو) کمی کندتر می‌شوند، خسته می‌شود، ولی بیشتر تلاش می‌کند

احساس می‌کنم جایی خیلی نزدیک به اینجا ــ شاید اولین خانه کنار جاده ــ یک شاعر خوب دارد می‌میرد، ولی در ضمن جایی خیلی نزدیک اینجا دارند نیم‌لیتر چرک مسخره از توی بدن جوان دوست‌داشتنی زنی بیرون می‌کشند، و من نمی‌توانم تا ابد بین غم و شادی جلو و عقب بدوم.

«گوش کن، برام اهمیتی نداره درباره نژادم، مرامم، یا دینم چی بگی، گامبو، ولی بهم نگو درمقابل زیبایی حساس نیستم. این پاشنه آشیل منه، یادت نره. برای من، همه چیز قشنگه. یه غروب خورشید صورتی نشونم بده که برات غش کنم. هر چیزی.

«طبق منطق ساده، به هیچ وجه هیچ فرقی، که من بتونم ببینم، بین کسی که حرص گنجینه مادی ــ یا حتی گنجینه فکری ــ رو داره و کسی که حریص گنجینه معنوی‌یه نیست. همون جور که تو گفتی، گنجینه گنجینه است، خدا لعنتش کنه، و به‌نظر من، از لحاظ اصول، نود درصد قدیس‌های دنیاگریز تاریخ همون‌قدر زیادهطلب و نامقبول بودند که بقیه ما هستیم.»