بریده‌هایی از کتاب اخلاق

هر آن کس که مرتکب گناهی نشده، اولین سنگ را وی پرتاب کند...

رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند بنگر که تا چه حد است، مقام آدمیت

ارسطو پس از نفی لذت، ثابت می‌کند که سعادت حقیقی انسان در این است که در مشاغل عقلی و مشهودات هوشی صرف شود و اسم آن را حیات تأملی می‌نهد. در نهایت ارسطو نتیجه می‌گیرد که سعادت عبارت از عمل تأمل است و اینکه مرد دانشمند، تنها فردی است که می‌داند خوشبخت‌ترین فرد روی زمین می‌باشد، بدون آنکه در ماورای آن زندگی قدسی، و در انتظار چیز دیگری باشد.

از آنجا که علم سیاست از دیگر علوم بهره می‌برد و معین می‌کند که مردم باید چه کارهایی را انجام و از چه کارهایی احتراز جویند، غایت این علم شامل غایات دیگر علوم است و از این‌رو، خیر باید هدف نهایی علم سیاست باشد.

هدف سیاست دانش وسیع و خالص نیست، بلکه عمل است.

«مبادا پیش از آنکه، عقل، همه اعمال روزانه‌ات را مرور کرده باشد، پلک چشمانت را روی هم گذاری و تسلیم خواب شوی. (از خود بپرس) از کدام تکلیف و وظیفه گریخته‌ام؟ چه کرده‌ام؟ از کدام دستور مقرر تخلف ورزیده‌ام؟ و چون اولین عمل خود را قضاوت نمودی همه را یکی بعد از دیگری مرور نما، اگر مرتکب خلاف شده، خود را سرزنش کن و اگر عمل نیکی انجام داده‌ای مسرور باش...»

قدرت رب‌النوع فقط در یک امر در خطا است : نمی‌تواند آنچه وقوع یافته آن‌چنان نباشد.