بریده‌هایی از کتاب راه و رسم گوش دادن

در گوش دادن تبعیض قائل نشویم، چراکه می‌شود از هرکسی چیزی آموخت. ‌

من آنجا رفته بودم تا بفهمم چرا مردم اغلب احساس می‌کنند که همسرانشان آنها را نمی‌شناسند و درک نمی‌کنند. پاسخ کوچی ساده بود: آدم‌ها در روابط بلندمدت کنجکاوی‌شان را به یکدیگر از دست می‌دهند که لزوماً دلیلش بی‌مهری نیست، فقط مطمئن می‌شوند که آنها را بهتر از خودشان می‌شناسند. گوش نمی‌دهند چون فکر می‌کنند از قبل می‌دانند که طرف مقابل چه می‌خواهد بگوید.

درواقع، آدم‌های باهوش اغلب شنونده‌های بدتری‌اند، زیرا فکرهای جایگزین بیشتری به ذهنشان خطور می‌کند و احتمال اینکه خیال کنند از پیش می‌دانند طرف مقابل چه می‌خواهد بگوید بیشتر است.

یکی از اصلی‌ترین چیزهایی که درموردش هشدار می‌دهد سکوت کردن دربرابر نکاتی در گفت‌وگوست که منطقی به نظر نمی‌رسند، زیرا این کار از دلایل اصلی رقم خوردن اشتباهات پرهزینه است.

گوش دادن بیش از هر چیز به کنجکاوی نیاز دارد.

در سال ۲۰۱۸، انگلستان راغب بود برای کمک به ۹ میلیون شهروند خود که __طبق گزارشی به سفارش دولت در سال ۲۰۱۷__ همیشه یا اغلب اوقات احساس تنهایی می‌کردند، «وزیری برای تنهایی»(۱۱) منصوب کند. (۱۲) در ژاپن هم افزایشی در احداث شرکت‌هایی نظیر فمیلی رومنس وجود داشته است. این شرکت‌ها بازیگرانی را استخدام می‌کنند تا نقش دوست، اعضای خانواده یا شریک عاطفی افراد تنها را بازی کنند.‌

این جملهٔ کلوین کولیجْ معروف است که، «هیچ‌کسی تابه‌حال به‌خاطر گوش دادن از کار بیکار نشده است.»(۱) فقط با گوش دادن است که همراه می‌شویم، درک می‌کنیم، پیوند می‌یابیم، همدلی می‌کنیم و در مقام انسان رشد می‌کنیم

ارزش در آن چیزی است که القا می‌کنید، نه آنچه جذب می‌کنید.

نظرسنجی عمومی جایگزین بدی برای گوش دادن حقیقی به مردم در جوامعشان، درک واقعیات زندگی روزمره‌شان و ارزش‌های مؤثر در تصمیماتشان است

در فرهنگی مملو از اضطراب وجودی و بازاریابی شخصی تهاجمی، سکوت کردن یعنی عقب ماندن. گوش دادن هم به معنی از دست دادن فرصت ارتقای برند است، هم از دست دادن فرصت شهرت.

توصیف راجرز از خودش هنگام گوش دادن فعال از این قرار است: «کلمات، افکار، لحن احساسی، مفهوم شخصی، حتی مفهومی را که ورای مقصود آگاهانهٔ فرد است می‌شنوم.»

در فرهنگی مملو از اضطراب وجودی و بازاریابی شخصی تهاجمی، سکوت کردن یعنی عقب ماندن. گوش دادن هم به معنی از دست دادن فرصت ارتقای برند است، هم از دست دادن فرصت شهرت.

هیچ‌یک از ما همیشه شنونده‌های خوبی نیستیم. حواس‌پرت شدن با افکاری که در سر می‌چرخد در ذات بشر است. گوش دادن زحمت دارد

گوش دادن، بیشتر از اینکه علم باشد، هنر است

گوش دادن به این معنی یا حتی تلویحاً نشانهٔ این نیست که با کسی موافقید. فقط به این معناست که اعتبار دیدگاه طرف مقابل را قبول دارید و ممکن است چیزی از آن بیاموزید. همچنین، به این معناست که شما می‌پذیرید ممکن است چندین حقیقت وجود داشته باشد و درک تمام آنها می‌تواند به شناخت حقیقت بزرگ‌تری ختم شود. شنونده‌های خوب می‌دانند که درک کردن دووجهی نیست، این‌طور نیست که یا درک کنید یا نکنید. درکتان همواره می‌تواند بهتر شود.

استفاده از داده‌های رسانه‌های اجتماعی برای یادگیری رفتارهای انسان مثل یادگیری این رفتارها از طریق تماشا کردن مردم در کازینوست.

حتی در عصر وفور داده، باید گوش بدهیم تا به شناخت برسیم.

گوش دادن مثل توپ‌بازی با تکه‌ای گِل است. (۱) هر نفر آن را می‌گیرد و، قبل از انداختن، با تصوراتش شکل می‌دهد. مسائلی مثل تحصیلات، نژاد، جنسیت، سن، نوع رابطه با آن شخص، شرایط روحی، مفاهیم ضمنی کلمات و عوامل حواس‌پرتی همگی بر نحوهٔ شکل‌گرفتن گِل تأثیر می‌گذارد

چه فرزند، چه شریک عاطفی، دوست، همکار، یا کارمندتان برای مشکلی شخصی به شما رجوع کند، اگر سؤال‌های بازپاسخ و صادقانه‌ای مطرح کنید و با تمرکز به پاسخ‌ها گوش بدهید، این منظور منتقل می‌شود که، «مایلم بیشتر دربارهٔ تو بشنوم» و «احساساتت منطقی است». اگر سراسیمه بخواهید چیزی را تصحیح، توصیه و حل کنید یا حواس فرد را پرت کنید، این منظور را انتقال می‌دهید که طرف مقابل توانایی مدیریت آن وضعیت را ندارد

فیس‌بوک، گوگل، اپیک گیمز (سازندهٔ بازی ویدئویی فورتنایت با سبک تیراندازی محبوب سوم‌شخص)، علم کامپیوتر، عصب‌شناسی و روان‌شناسی را با هم تلفیق می‌کنند تا اغلب با سوءاستفاده کردن از اضطراب‌های اجتماعی، غرور و طمعتان راهکارهایی برای گیر انداختن شما طراحی کنند.

پس صحنهٔ مأنوس زندگی در قرن بیست‌ویکم این‌چنین رقم می‌خورد: مردم به‌جای اینکه در کافه‌ها، رستوران‌ها، قهوه‌خانه‌ها و سر میز غذای خانه با همدیگر حرف بزنند، به گوشی‌هایشان خیره می‌شوند. اگر هم با یکدیگر حرف بزنند گوشی را انگار که بخشی از ملزومات محیط باشد روی میز می‌گذارند، در فواصلی __مانند استفادهٔ گاه‌وبی‌گاه از چاقو یا چنگال__ آن را برمی‌دارند و تلویحاً نشان می‌دهند که مصاحبت کنونی به قدر کافی دلچسب نیست. درنتیجه، مردم بدون اینکه کاملاً علتش را بدانند به‌طرز رنج‌آوری احساس تنهایی می‌کنند.

مادامی که وظیفهٔ فرد از خودِ او مهم‌تر است هیچ درکی از تعهد اجتماعی وجود ندارد.

فرصتمان در طول روز محدود است. بنابراین، ما خودآگاه یا ناخودآگاه درمورد اینکه چه کسی زمان و توجهمان را دریافت کند تصمیم می‌گیری

فناوری بیش از اینکه مانع گوش دادن شود، آن را غیرضروری جلوه می‌دهد.

صمیمیت و نزدیکی به همان اندازه که فوق‌العاده است ما را خودخواه می‌کند، باعث می‌شود توانایی‌مان را برای درک کردن صمیمی‌ترین آدم‌های زندگی‌مان دستِ‌بالا بگیریم.

این اصل دیگری از نظریهٔ دلبستگی است، مبنی بر اینکه اگر کسی را در زندگی‌تان داشته باشید که به حرف‌هایتان گوش بدهد و با او احساس نزدیکی کنید، برای قدم گذاشتن در جهان و تعامل با دیگران امنیت بیشتری را احساس می‌کنید. می‌دانید که اگر حرفی بشنوید یا چیزی بفهمید که شما را ناراحت کند ایرادی ندارد، زیرا کسی و جایی را دارید که می‌توانید با او آنجا درد دل کنید و او اضطرابتان را تسکین خواهد داد. به این می‌گویند داشتن پایگاهی ایمن و جان‌پناهی دربرابر تنهایی.

تناقض اینجاست که با حفظ حالت تدافعی‌تان و کامل گوش ندادن درواقع احتمال نامناسب یا بی‌اعتنا پاسخ دادن خود را افزایش می‌دهید. هرچه بیشتر به گفتن حرف درستی فکر کنید، بیشتر توجهتان را از دست می‌دهید و به احتمال بیشتر وقتی نوبتتان شود حرف اشتباهی می‌زنید.

ایرادی ندارد اگر حرفی برای گفتن ندارید بگویید، «نمی‌دانم چه بگویم.» همچنین، می‌توانید بگویید «ترجیح می‌دهم درموردش فکر کنم» که این منظور را می‌رساند که شما با صرف وقت برای فکر کردن به صحبت‌های طرف مقابل برای او احترام قائلید و درعین‌حال به آن بخش از وجودتان که نامطمئن است و برای پردازش زمان لازم دارد احترام می‌گذارید.

به افرادی فکر کنید که در زندگی به آنها اعتماد دارید و با آنها احساس صمیمیت می‌کنید، بی‌تردید می‌بینید آنها کسانی‌اند که بعد از اشتباهی برگشته‌اند و آن را جبران کرده‌اند.

لحظه‌ای که احساس می‌کنید می‌خواهید با کسانی که با شما مخالف‌اند با خصومت رفتار کنید، نفسی بکشید و از آنها سؤالی کنید، به‌جای آنکه با منطق ناقصی پیش بروید، به‌درستی درک خود را از تفکر آنها بالا ببرید.