بریده‌هایی از کتاب خشونت

شرّ امروزی مصرف‌کنندگانی معمولی نیستند که محیط زیست را آلوده می‌سازند و در جهان خشونت‌بار فروپاشی پیوندهای اجتماعی زندگی می‌کنند بلکه کسانی هستند که ضمن شرکت کامل در ایجاد شرایط چنین ویرانی و آلودگی جهان‌شمولی، با رشوه از پلیدی‌های فعالیت خود خلاص می‌شوند، در جوامع اختصاصی تحت محافظت زندگی می‌کنند، غذای طبیعی که در تولید آن از مواد صنعتی استفاده نشده است می‌خورند، تعطیلات خود را در مناطق حفاظت‌شده حیات وحش می‌گذرانند وغیره.

چیزی که آن‌ها نمی‌فهمیدند این بود که دارند در سیمای این خشونت کنشگرانه نابخردانه پاسخ پیامی را می‌گیرند که خودشان به شکل واقعی ولی وارونه‌اش به دیگران فرستاده بودند. این خشونتی که به‌نظر می‌رسد «از هیچ کجا» نشأت گرفته است شاید با آنچه والتر بنیامین در «نقد خشونت» خودش خشونت ناب خدایگانی می‌خواند جور دربیاید (۳).

گویی یک جامعه همبسته اصیل تنها در شرایط تهدید دائمی و در حالت فوق‌العاده همیشگی امکان‌پذیر است

اگر شرّ واقعی جوامع ما پویش‌های سرمایه‌داری آن‌ها به معنای دقیق کلمه نباشد بلکه تلاش‌هایی باشد که ما برای رها کردن خودمان از این پویش‌ها ــ که تمام مدت سودشان را می‌بریم ــ ازطریق دست و پا کردن فضاهای جماعتی خود فرو بسته، و پناه بردن از «جوامع اختصاصی تحت محافظت» به گروه‌های بسته نژادی یا مذهبی به‌عمل می‌آوریم چطور؟

خشونتی هم وجود دارد که آن را «سیستمی» می‌خوانیم: همان پیامدهای غالباً فاجعه‌باری که عملکرد بی‌تلاطم نظام‌های اقتصادی و سیاسی ما به‌بار می‌آورد.

نامه مارکس نشان‌دهنده هراس محض وی است: آیا انقلابیان نمی‌توانستند چند سالی صبر کنند؟ او هنوز نوشتن سرمایه را به پایان نبرده بود.

یک افسر آلمانی که در جریان جنگ جهانی دوم از کارگاه پیکاسو در پاریس دیدن می‌کرد وقتی نگاهش به تابلوی گورنیکا افتاد از «آشوب» نوگرایانه‌ای که در این نقاشی مشهود بود یکه خورد و از پیکاسو پرسید: «این کار شماست؟» پیکاسو آرام جواب داد؟ «نه، کار شماست!»