بریده‌هایی از کتاب سقوط

شیرجه‌های نرفته گاهی کوفتگی‌های عجیبی به جا می‌گذارد.

در زندگی متعارف ما نیز ازآنجاکه مرگ هست، هرچه و هرچیز پر از هیچی است، اما خودِ بودن، نفس حضور در جهان، تنها چیزی است که ما داریم و باید پاس بداریم.

عقیده داشت که عصیان مهم‌ترین فضیلت و ممتازترین خصلت آدمی است

هرچیز پر از هیچی است

معتقد بود که سرنوشت بشر، همچنان که سیر تاریخ، پوچ و بی‌معناست، اما رستگاری و خوشبختی فقط در همین جهان ممکن است و بس

وقتی شخص به حکم حرفه یا استعداد ذاتی، دربارۀ آدمی تأمل بسیار کرده باشد، هنگامی می‌رسد که برای انسان‌های نخستین، احساس دلتنگی کند. لااقل آن‌ها افکار پنهانی در سر ندارند.

من گاه به اندیشۀ آنچه مورخان آینده دربارۀ ما خواهند گفت، فرومی‌روم.