بریده‌هایی از کتاب سقوط

شیرجه‌های نرفته گاهی کوفتگی‌های عجیبی به جا می‌گذارد.

در زندگی متعارف ما نیز ازآنجاکه مرگ هست، هرچه و هرچیز پر از هیچی است، اما خودِ بودن، نفس حضور در جهان، تنها چیزی است که ما داریم و باید پاس بداریم.

عقیده داشت که عصیان مهم‌ترین فضیلت و ممتازترین خصلت آدمی است

هرچیز پر از هیچی است

مردم خوشبختی و موفقیت را تنها در صورتی به شما می‌بخشایند که با کمال سخاوت رضا دهید که آن‌ها را با دیگران قسمت کنید. اما برای اینکه خوشبخت شوید، نباید زیاده از حد به دیگران بپردازید. بدین‌طریق راهی برای خلاصی نیست. خوشبخت‌بودن و محاکمه‌شدن یا بدبخت‌بودن و تبرئه‌شدن.

معتقد بود که سرنوشت بشر، همچنان که سیر تاریخ، پوچ و بی‌معناست، اما رستگاری و خوشبختی فقط در همین جهان ممکن است و بس

مبادا تصور کنید که دوستانتان، همان طور که وظیفۀ آن‌هاست، هر شب به شما تلفن خواهند کرد تا بدانند آیا اتفاقاً این همان شبی نیست که شما تصمیم به خودکشی گرفته‌اید، یا ساده‌تر از آن، آیا هم‌صحبتی نمی‌خواهید، آیا دل‌ودماغ بیرون‌آمدن از خانه را ندارید. ولی نه، خاطرتان آسوده باشد. اگر تلفن کنند، در شبی است که شما تنها نیستید و زندگی به کامتان شیرین است. خودکشی چیزی است که اصلاً خودِ آن‌ها شما را به سویش سوق می‌دهند. آن‌هم به استناد دِینی که به زعم آن‌ها، شما به خود دارید. آقای عزیز، خداوند ما را از این محفوظ بدارد که در نظر دوستانمان، قدر و منزلت بلند داشته باشیم!

وقتی شخص به حکم حرفه یا استعداد ذاتی، دربارۀ آدمی تأمل بسیار کرده باشد، هنگامی می‌رسد که برای انسان‌های نخستین، احساس دلتنگی کند. لااقل آن‌ها افکار پنهانی در سر ندارند.

من گاه به اندیشۀ آنچه مورخان آینده دربارۀ ما خواهند گفت، فرومی‌روم.

انسان در عرق احتضار، رستگاری خود را به دست می‌آورد: یعنی حق این را که برای همیشه ناپدید شود.