بریده‌هایی از کتاب تشویق و تنبیه در دوره های رشد

ترجیح آن است که خود کودک حدود تنبیه خودش را معلوم کند

میزان هزینه مهم نیست بلکه فعال شدن این گزاره که «برای هر اشتباهی باید هزینه‌ای بپردازم» اهمیت دارد.

کسی که دعوت به خیری می‌کند باید با جلب محبت به آن خیر، دیگران را به آن دعوت کند و از هر گونه کاری که در فرد ایجاد انزجار می‌کند پرهیز نماید. هر قدر فردی که دعوت به خیر می‌کند محبوب‌تر باشد تأثیر دعوت او به کار خیر بیشتر است.

هر رغبتی بر پایه حبّی بنا می‌شود و بدون آن نمی‌توان نسبت به چیزی رغبت یافت.

بر اساس این مطلب رغبت داشتن سرّ انجام عمل با طوع یعنی با دلخوشی است و آنچه در قرآن با عنوان «اطاعت» یاد می‌شود بدون رغبت امکان‌پذیر نیست.

تنبیه در ۵ سال اول به واقع معنا ندارد مگر اینکه به شکل دور کردن کودک از کار و محلی باشد که برای او ضرر دارد، زیرا او قدرت تشخیص ندارد و از تنبیه، تنبهی برای او حاصل نمی‌شود مگر به صورت موقتی و زودگذر.

در صورتی که کودک به هر دلیل نیاز به قوه قهریه داشت باید بلافاصله پس از رفع شدن خطر او را بوسید و بغل کرد و زهر تنبیه را از کام او بیرون کشید.

در صورتی که والدین یا مربی پس از سوال در باره تنبیه با سکوت کودک روبرو شدند باید او را کمک کنند تا بین چند تنبیه یکی را خود انتخاب کند. انتخاب صوری تنبیه نیز در ارتقای قدرت انتخاب کودک اثر دارد.

برخی از اشتباه‌های کودک را در این سن می‌توان نادیده گرفت بلکه بیشتر اشتباه‌های او را باید نادیده گرفت زیرا اگر والدین و مربی این کار را نکنند باید هر روز یا در هفته به تعداد دفعات زیادی او را تنبیه کنند و این ابهت تنبیه را در او ضعیف می‌کند.

هر قدر والدین و مربی بتوانند ارزش تنبیه آن هم تنبیهی که توسط خود فرد گذاشته می‌شود (چه کوچک و چه بزرگ) را در کودک تقویت کنند او را به مرز تقوا و طهارت نزدیک‌تر کرده‌اند.

اصْمُتْ تَسْلَمْ. ساکت باش تا در سلامت باشی.

مَنْ جَزِعَ عَظُمَتْ مُصِیبَتُهُ. هر کس در هنگام مصیبت جزع کند آن مصیبت برایش بزرگ می‌شود.

مَنْ سَاءَ خُلُقُهُ ضَاقَ رِزْقُهُ. هر کس بد اخلاق شود رزقش تنگ می‌گردد.