بریده‌هایی از کتاب تعطیلات من در کره شمالی

از بچگی آنها را شست‌وشوی مغزی می‌دهند و در گوششان می‌خوانند که ایالات متحدهٔ آمریکا دشمن شمارهٔ یک آنهاست

مردمِ کره هر دو رهبرِ به‌قول خودشان بزرگ و عزیز مرحوم را به‌شدت دوست دارند، درست همان اندازه که من توله‌سگ‌های بامزه و شیرینم را دوست داشتم (که اتفاقاً آنها هم مرده‌اند).

خودشان را به کوچهٔ علی‌چپ زدند

این کشور به‌قدری عجیب و غیرعادی است که گاهی شک می‌کنم در اینجا هم زمین به‌دور خورشید می‌گردد.

در این کشور همه دروغ می‌گویند.

کلاً خود را به کوچهٔ علی‌چپ می‌زنند.

حالا اینجایی. پس باید همهٔ تلاشت را بکنی تا بتوانی همین‌جا بمانی. - آن‌سوی آینه‌ها. لوئیس کارول

درواقع مردم کره کیم ایل سونگ را رهبر ابدی خود می‌پندارند و معتقدند که او انسان همه‌چیزتمامِ فوق‌العاده و شگفت‌انگیزی بود. آنها با افتخار می‌گویند که او همچون خورشیدی در حال درخشش بر آسمان زندگی‌شان است و برایشان حکم پدر را دارد. به حرف‌هایم نخندید. باور کنید این عین واقعیت است. مردم کره روی سر سونگ قسم می‌خورند.

گاهی حس می‌کنی بعضی چیزها با عقل جور درنمی‌آیند. سرکیسه شدن به‌وسیلهٔ راهبی بودایی در یک معبد قدیمی هزارویک‌ساله یکی از همان چیزهاست.

۹. شغل من طوری است که آدم‌های زیادی را مدیریت می‌کنم. بنابراین اگر کسی به من دروغ بگوید، خیلی زود متوجه می‌شوم. ۱۰. در این کشور همه دروغ می‌گویند.

آلیس گفت: «از کجا می‌دانی که من دیوانه‌ام؟» گربه گفت: «حتماً دیوانه‌ای، وگرنه هرگز پایت را در چنین جایی نمی‌گذاشتی.» - آلیس در سرزمین عجایب.

نفرت مردم کرهٔ شمالی از آمریکایی‌ها را نمی‌توان انکار کرد؛ چراکه از بچگی آنها را شست‌وشوی مغزی می‌دهند و در گوششان می‌خوانند که ایالات متحدهٔ آمریکا دشمن شمارهٔ یک آنهاست و آمریکایی‌ها خوک‌های جهان‌خواری هستند که مصممند هرطور شده کشورشان را اشغال کنند و هر لحظه امکان تجاوز به خاکشان وجود دارد. حزب حاکم هم برای اینکه بتواند تسلط مطلق خود را روی ملتش حفظ کند، از این مهملات و باورهای غلط حمایت می‌کند و پیوسته به مردم کشورش تلقین می‌کند که در صورت حملهٔ احتمالی دشمن، تنها حامی ملت خواهد بود.

جایی خوانده بودم زندانی‌های آلکاتراز می‌توانند از داخل زندان صدای مردم سان‌فرانسیسکو را بشنوند. صدای موسیقی و حتی صدای حرف زدن مردم شهر را و این صدای آزادی، آن هم این‌قدر نزدیک وقتی که در بندی، چیزی است که بیشتر از هرچیز دیگری آنها را شکنجه می‌دهد. هنگامی که در کره بودم، خیلی وقت‌ها به این فکر می‌کردم که نکند راهنماهای بیچارهٔ من هم روزی به این سرنوشت دچار شوند.

جایی خوانده بودم زندانی‌های آلکاتراز می‌توانند از داخل زندان صدای مردم سان‌فرانسیسکو را بشنوند. صدای موسیقی و حتی صدای حرف زدن مردم شهر را و این صدای آزادی، آن هم این‌قدر نزدیک وقتی که در بندی، چیزی است که بیشتر از هرچیز دیگری آنها را شکنجه می‌دهد.

در طول اقامتم در این کشور بارها به این موضوع فکر کرده‌ام که اگر راهنماهای من در هرجای دیگری غیر از این کشور متولد می‌شدند، چه‌جور آدم‌هایی از آب درمی‌آمدند؟ و اگر من در چنین جایی متولد می‌شدم، حالا چه‌جور آدمی بودم؟

مردمِ کره هر دو رهبرِ به‌قول خودشان بزرگ و عزیز مرحوم را به‌شدت دوست دارند، درست همان اندازه که من توله‌سگ‌های بامزه و شیرینم را دوست داشتم (که اتفاقاً آنها هم مرده‌اند).

کشف این حقیقت که آیا در کرهٔ شمالی صنفی به نام صنف جاسوسی ضدگردشگر مشغول به فعالیت است یا نه و اگر هست، تا چه حدی فعالیت دارد، مثل بیشتر مسائل دیگر این کشور گنگ و نامشخص و اندیشیدن به آن خسته‌کننده و البته بی‌نتیجه بود.

وقتی مردم عادی را می‌بینید، فقط اجازه دارید به آنها سلام کنید، درست همان‌طور که به حیوانات باغ‌وحش سلام می‌کنید

هیچ‌کس در این پارک استراحت نمی‌کند، به‌جز پیرمردها و پیرزن‌ها که آنها هم برای استراحت نمی‌نشستند، بلکه منتظر مرگ بودند