بریده‌هایی از کتاب نشانه ها

تصمیم گرفته‌ام به عشق بچسبم. تحمل بار نفرت خیلی سخت است. (مارتین لوترکینگ)

اگر می‌دانستید چقدر در زندگی مردم، حتی غریبه‌ها، اهمیت دارید، هر بار که کسی را می‌دیدید، چیزی از خودتان در او برجای می‌گذاشتید.

کاینات، حتی در تاریک‌ترین روزها، پیوسته به ما عشق ورزیده و ما را راهنمایی و حمایت می‌کند.

مرگ، یک زندگی را پایان می‌دهد؛ نه یک رابطه را. (میچ آلبوم، سه‌شنبه‌ها با موری)

«اگر مسئله پول در میان نبود، دوست داشتی با زندگی‌ات چه کنی؟»

دالایی لاما می‌گوید: «اگر هر کودک هشت ساله‌ای مراقبه را یاد بگیرد، پس از یک نسل خشونت از دنیا حذف می‌شود.»

دعای من به دیگرسو همیشه این بوده است: «به‌گونه‌ای از من استفاده کن که بتوانم با قلبی سرشار از عشق، بهترین خدمات را به جهان ارائه کنم. لطفاً در طول مسیر راهنمایی‌ام کن تا شفابخش دردهای همگان باشم.

حتی از اندوه ناگفتنی، چیزهای زیبایی بیرون می‌آید. (ای.آر تورس «درس‌هایی از فقدان»)

عشق‌ها گر زین سر و گر زان سر است عاقبت ما را بدان سر رهبر است! (مولانا جلال الدین بلخی)

«ما به یکدیگر تعلق داریم.»

تو تا خدا رفته‌ای ولی با نشانه‌هایت بارها راه را برایمان آورده‌ای؛ نشانه‌هایت زبان الهی توست و جانمایه رهنمون ما به حضرت دوست. او که چند صباحی تو را به روزگارمان بخشید و باز تو را برگزید، چرا که تو هم او را برگزیده بودی. باز هم به فکر دلمان باش... ای کاش نرفته بودی.

اگر می‌دانستید چقدر در زندگی مردم، حتی غریبه‌ها، اهمیت دارید، هر بار که کسی را می‌دیدید، چیزی از خودتان در او برجای می‌گذاشتید. (فرِد راجرز)

کاینات، به‌عمد تو را از حاشیه امنت بیرون آورد. اینک نیز تو را به‌سوی والاترین مسیر هدایت می‌کند.

هیچ هنرمندی به‌تنهایی کار نمی‌کند. هنر، همکاری بین هنرمند و گروه نور در دیگرسو است که نور خلاق، الهام و انرژی را از دیگرسو برایمان می‌فرستند.

دعا یعنی هدایت افکارمان به‌سوی خدا و مراقبه یعنی گوش‌کردن. پس عجیب نیست که حین مراقبه، اطلاعاتی از دیگرسو دریافت کنید، زیرا فضایی زیبا برای «گوش کردن» ما ایجاد می‌کند.

همه ما سازهای متفاوتی هستیم که نت‌های زیبای جداگانهٔ خود را می‌نوازیم و این وظیفه ماست که به بهترین صورت آن‌ها را بنوازیم؛ اما وقتی چنین قطعه فرح‌بخش، هنرمندانه و باشکوهی را دسته‌جمعی می‌نوازیم، سمفونی باشکوهی تولید می‌کنیم که ما را تا اوج لذت روحی بالا برده و به نقش‌های فردی ما معنا می‌دهد. فقط با هم می‌توانیم چیزی بزرگ‌تر از خودمان بیافرینیم؛ چیزی به‌راستی شگفت‌انگیز و مبهوت‌کننده.

گروه‌های نور ما در تاریکی دستانمان را می‌گیرند؛ درست مثل والدینی که اولین روز، فرزند خود را به مهدکودک می‌برند. البته در صورت نیاز، دستمان را رها می‌کنند تا کاری را که لازم است، انجام بدهیم و وارد والاترین مسیر زندگی خود شویم.

عشق، پلی است بین تو و همه‌چیز... (مولانا)