بریده‌هایی از کتاب بادبادک

دل آدم خوبه بچگونه باشه، یعنی زود تنگ بشه، زود بخنده، زود راضی بشه، زود به نهایت خوشی برسه و وقتی هم که گریه می‌کنه واقعاً از ته دل اشک بریزه.

کاش آدم بزرگا همه‌شون دلشون هنوز بچه بود و تو یه جای عالم بچگی گیر بود؛ اونوقت چه دنیای قشنگی می‌شد. ولی حیف!

یاد آن شعر به خیر که مرو هند و بساز با خدای دل خود که به‌هرجا بروی رنگ این گنبد میناست همین که به‌هرجا بروی رنگ این گنبد میناست همین

بادبادک دل من با تو خوش است نه از این نسل جدید که مشمّا و کمی رنگ و لعاب شده بر پیکرشان من ندیدم لبخند بر لب هیچکدام من ندیدم احساس در تن هیچکدام نشنیدم آهنگ با نسیم سحر از پیکر و دنباله‌ی‌شان بادبادک دل من با تو خوش است با صدای وزش باد که می‌پیچد در حلقه در حلقه‌ی دنباله‌ی تو

سلام، زیبای رقصنده در آسمان! خوبی؟ من که دیگه مثل اون سال‌ها نیستم، دیگه بزرگ شدم، یعنی خیلی هم بزرگ نشدما، ولی رفتم قاطی آدم بزرگا. خوب چکارش می‌شد کرد؟ دست من که نیست، ولی باور کن دلم هنوز بچه‌اس و پیش تو گیره. کاش آدم بزرگا همه‌شون دلشون هنوز بچه بود و تو یه جای عالم بچگی گیر بود؛ اونوقت چه دنیای قشنگی می‌شد. ولی حیف! خیلی‌هاشون دلشون گیر پول و پست و چشم‌وهم‌چشمی و حسودی و روکم‌کنی و این چیزاست. البته خودمونیم! اون حس حسودی و روکم‌کنی رو از بچگی دارن‌ها! یعنی نه اینکه بچگی همه‌اش خوب باشه، منظورم اینه که دل آدم خوبه بچگونه باشه، یعنی زود تنگ بشه، زود بخنده، زود راضی بشه، زود به نهایت خوشی برسه و وقتی هم که گریه می‌کنه واقعاً از ته دل اشک بریزه. بادبادک! به یاد تو این کتاب تقدیم به تو

یاد آن شعر به خیر که مرو هند و بساز با خدای دل خود که به‌هرجا بروی رنگ این گنبد میناست همین که به‌هرجا بروی رنگ این گنبد میناست همین

بادبادک بپذیر این همه تقصیر ز ما شهر ما دود شده شهر دود و آهن و نفس‌های تو در ثانیه‌ها بسیار است و چه مظلوم نگاهم کردی وقت بالا رفتن وقت آلوده شدن وقت درگیر شدن با نفس سرخ و سیاه بادبادک بپذیر این همه تقصیر ز ما راستی! شهر تو را می‌بیند؟ پشت آن ابر سیاه؟!

بادبادک غم نادیدن تو دارم من بین این آدمیان هر که از دست رود رسم این است که مجلس گیرند و به یادش به سر و روی زنند لیک از بهر تو من چه کنم تا غمت آرام شود؟ بادبادک غم نادیدن تو دارم من