بریده‌هایی از کتاب جاذبه میان ما

یادته مامان همیشه دربارهٔ دروغ چی می‌گفت؟ اگه مجبوری برای انجام کاری دروغ بگی، احتمالا اصلا نباید انجامش بدی.

دائم احساس می‌کرد دارد فرصت‌های زندگی را از دست می‌دهد؛ احساسی که بیشتر مواقع، زندگی‌اش را برزخ می‌کرد.

ـ کنار تو بودن، بلای عجیبی سرم می‌آره. چیزی که مدت‌هاست اتفاق نیفتاده. ـ چه اتفاقی؟ دستم را گرفت و روی قلبش گذاشت. کلمات بعدی مثل زمزمه لب‌هایش را ترک کرد: «قلبم دوباره می‌تپه.»

ـ واقعاً نمی‌تونم سرزنشتون کنم. من هم اگه جای شما بودم، می‌خواستم تا ابد پیش کسی مثل خودم باشم.

ـ خنده‌داره، مگه نه؟ خنده‌داره که فرشتهٔ یکی می‌تونه بزرگ‌ترین شیطان یکی دیگه باشه.

بدنش هنوز می‌لرزید. بدون فکر آغوشم را برایش تنگ‌تر کردم و دختری که همه‌چیز را احساس می‌کرد، بیشتر از قبل به مردی که هیچ‌چیز حس نمی‌کرد، تکیه کرد.

مکتوب یعنی در این زندگی هر اتفاقی دلیلی داشت و جداً از این‌که چه‌قدر دردناک به‌نظر می‌رسید، دقیقاً همان‌طور رخ می‌داد که مقدر شده بود. تقدیر بعضی از داستان‌های عاشقانه این بود که ابدی باشند و بقیه فقط برای فصلی از کتاب.

«امشب دنیا یه‌کم تاریک‌تره گراهام.». بعد اشکش رو پاک کرد و ادامه داد: «بااین‌حال، باید باور کنم که فردا دوباره خورشید درمی‌آد.»

ـ تنهایی دروغگوئه. اغلب سمی و کشنده‌ست. مردم رو مجبور می‌کنه باور کنن بهتره با خود شیطان باشن تا تنها بمونن؛ چون یه جورایی، تنهابودن به معنی شکست‌خوردنه. تنهایی یعنی آدم به اندازهٔ کافی خوب نیست که کسی بخوادش. پس بیشتروقت‌ها، سم تنهایی راهش رو پیدا می‌کنه و به آدم می‌قبولونه که هر توجهی عشقه. عشقِ دروغی که روی بستر تنهایی ساخته می‌شه، اول و آخر محکوم به شکسته.

عشق. احساسی که انسان را به اوج می‌رساند و به زمین می‌کوبد. حسی که انسان را به شوق می‌آورد و قلبش را می‌سوزاند. آغاز و پایان هر ماجراجویی.

عشق. احساسی که انسان را به اوج می‌رساند و به زمین می‌کوبد. حسی که انسان را به شوق می‌آورد و قلبش را می‌سوزاند. آغاز و پایان هر ماجراجویی.

عشق. احساسی که انسان را به اوج می‌رساند و به زمین می‌کوبد. حسی که انسان را به شوق می‌آورد و قلبش را می‌سوزاند. آغاز و پایان هر ماجراجویی.