بریده‌هایی از کتاب یاد او

شاید با اعمالم او را نکشته باشم، اما قطعاًبا بی‌عملی‌ام این کار را کردم.

عجیب است که فکر می‌کنی کسی را می‌شناسی، اما بعد متوجه می‌شوی ابداًشناختی از او نداری

هیچ آدم بدی این وسط وجود ندارد که بخواهم سرزنشش کنم. ما فقط آدم‌های غمگینی هستیم که تلاش می‌کنیم تا امروزمان را به فردا برسانیم

برای آدم‌هایی که رنج بیشتری دیده‌اند، شاید بخشیدن سخت‌تر باشد.

متنفرم که می‌دانم آن اشک‌ها چه طعمی دارند

معمولا وقتی کسی می‌میرد، مردم از او تعریف می‌کنند. گاهی او را تا حد قهرمان‌ها بالا می‌برند.

شاید واقعاًنوشتن چیزی است که مرا از خودم نجات می‌دهد.

گاهی برای آدمایی که دوست داریم کارهایی انجام می‌دیم که ممکنه خودمون دوست نداشته باشیم.

اگر احساس خوبی در زندگی‌ات وجود نداشته باشد، تقریباًشنیدن هر آهنگی افسرده‌ات می‌کند، اصلا هم مهم نیست موضوعش چه باشد.

می‌پرسم: «آدم خوبیه؟» «پِلِی اِستیشن داره!» «ولی آدم خوبیه؟» «یه عالمه کارت پوکمون هم داره!» «آدم خوبی هست یا نه؟!» شانه بالا می‌اندازد. «نمی‌دونم. باید ازش بپرسم.»

مهم نیست چقدر عاشق کسی هستی، باز هم می‌توانی کارهای نفرت‌انگیزی در حقش بکنی.

من که هستم که بخواهم چنین قضاوتی بکنم؟

کینه و عداوت بر روح آدمی سنگینی می‌کند، اما برای آدم‌هایی که رنج بیشتری دیده‌اند، شاید بخشیدن سخت‌تر باشد.

هم ترسناک است و هم به آدم حس آزادی می‌دهد.

بعضی گناهان قابل بخشش‌اند، اما بعضی چنان دردناکند که خاطره‌شان حتی بعد از ده سال، هنوز می‌تواند آدم را خرد کند.

تلاشم را خواهم کرد؛ حتی اگر به معنای انجام کارهایی باشد که تا حالا زیر بارشان نرفته‌ام.

می‌گویند آدم در دام عشق می‌افتد، اما فکرش را که می‌کنی، می‌بینی «افتادن» واژه غمگینی است. افتادن‌ها هیچ‌وقت خوب نیستند. به زمین می‌افتی، عقب می‌افتی، به حال مرگ می‌افتی. هرکه اولین بار گفته که در عشق افتاده؛ احتمالا از آن بیرون افتاده بوده است، وگرنه از واژه بهتری برای توصیف این حال خوش استفاده می‌کرد.

مردم فکر می‌کنند زنانی که سابقه زندان دارند، باید شکل و شمایل خاصی داشته باشند. اینکه ما راه و روش زندگی‌مان طور دیگری است. اما ما هم مادر، همسر، دختر و انسان هستیم. فقط می‌خواهیم فرصتی دوباره در اختیارمان بگذارند.

زمان شفابخش همه زخم‌هاست

هرگز به ذهنم خطور نکرده بود که شاید کنا هم به اندازه ما از این ماجرا زجر کشیده باشد.

شاید اگر قدردان همه چیزهای خوب باشم، حتی چیزهای خیلی کوچک، مجموع آنها باعث شود بدی‌های زندگی‌ام کمتر دردناک باشد.

«عاشقشی؟» بدون ذره‌ای تردید جواب مثبت دادم. «چرا؟» برای پاسخ به این سؤال هم تردیدی نداشتم. «خودت می‌بینی. دوست داشتنش خیلی آسون‌تر از اینه که بخوای ازش متنفر باشی.»

شادی چیزی دائمی نیست که در زندگی دنبالش باشیم، بلکه لحظاتی کوتاه رخ می‌نماید، تنها به اندازه‌ای که ما را به ادامه دادن وادارد.