بریده‌هایی از کتاب رها کن!

مردم مدام به چیزهایی اصرار می‌ورزند که در آن‌ها موفق نمی‌شوند. گاه بر این باورند که اگر طولانی‌مدت بر کاری پافشاری کنند، به موفقیت خواهند رسید. گاه نیز برای این پافشاری می‌کنند که معتقدند برندگان هرگز تسلیم نمی‌شوند. در هر صورت، بسیاری از مردم از وضعیت خود ناراضی‌اند، زیرا تصور می‌کنند مقصر خودشان هستند، نه نصیحتی که بدان گوش داده‌اند.

موفقیت در پافشاری بر امور نهان نشده است. موفقیت در انتخاب درست، اصرارورزی بر آن و رهاکردن دیگر امور است.

وقتی از دنیل کانمَن پرسیدم به‌نظرش راز ترک‌کنندهٔ کار خوب چیست، گفت: «آنچه همه بدان نیاز دارند دوستی است که واقعاً دوستشان داشته باشد، اما خیلی نگران احساسات آسیب‌دیدهٔ آن‌ها در آن لحظه نباشد.»

هرگز از کشفِ فرصت‌ها دست نکشید.

به هر کاری که درحال‌حاضر انجام می‌دهید، چه خوب باشد چه نباشد، بیشتر اطمینان دارید تا چیزی که تاکنون تجربه‌اش نکرده‌اید.

وقتی موضع شما خارج از عرف جامعه باشد، در مواجهه با اطلاعات نقض‌کنندهٔ اعتقاداتتان احتمالِ افزایش تعهدتان بیشتر می‌شود.

از همهٔ این‌ها درس می‌گیریم که هویتمان را به هر چیزی که باورش داریم گره نزنیم و در این زمینه مراقب باشیم. زمانی‌که باوری خارج از عرف است و به دیگران هم آن را گفته‌ایم، باید محتاط باشیم، زیرا کنارگذاشتن آن باورها بسیار سخت‌تر است و حقایق را نادیده خواهیم گرفت.

ما از ظرفیت منفی تغییر مسیر بسیار بیشتر از ظرفیت منفی‌ماندن در مسیری که درحال‌حاضر در آن هستیم اذیت می‌شویم.

علاوه‌بر همهٔ این‌ها، ما آنچه را می‌دانیم به چیزهایی که نمی‌دانیم و مسائل مبهم و تعریف‌نشده ترجیح می‌دهیم.

درقبال نتایج بدی که از پایبندی به کاری به دست می‌آیند که همین الآن انجام می‌دهیم تحمل بیشتری داریم تا پیامدهای بدی که از تغییر به کاری جدید ناشی می‌شوند. این پدیده بخشی از جهت‌گیری اقدام و غفلت است.

صادقانه بخواهیم بگوییم، داشتن این تصورات برای اطرافیان ما اغلب نامهربانانه و زننده است، زیرا تصور می‌کنیم اگر دست از چیزی بکشیم، حتی اگر دست‌کشیدن آشکارا کار درستی باشد، دیگران تصور می‌کنند ما شکست خورده‌ایم و دمدمی‌مزاج یا ضعیفیم. در چنین فرض‌هایی، تصور می‌کنیم هیچ‌کس برای کاری که شاید انجام دهیم با ما همدلی ندارد یا ما را درک نمی‌کند.

نکتهٔ غم‌انگیز این‌جاست: ما کسی را که شغلش را خیلی دیر ترک کرده و کسی را که به‌موقع شغلش را رها کرده به یک اندازه مسخره می‌کنیم. ‫معضل رهاکردن همین است.

«زیاد پیش نمی‌آید که بگویید کتابی زندگی‌ام را تغییر داد. اما این کتاب احتمالاً یکی از همان‌هاست.» ـ ست گادین، نویسندهٔ کتاب تمرین

انسان تا کِی می‌تواند برای چیزی که هرگز به دست نخواهد آورد انتظار بکشد و برای ادامه‌دادن به این انتظار چه هزینه‌ای می‌پردازد؟ معلوم شد انسان مدتی طولانی انتظار می‌کشد و ارزش هزینه‌ای که می‌پردازد بیشتر از ارزش چیزی است که در انتظار آن است. این امری حیرت‌آور است.

دو روان‌شناس به نام‌های جفری رابین و جول براکنر برای یافتن پاسخ این دو پرسش آزمایش بسیار جالبی ترتیب دادند: انسان تا کِی می‌تواند برای چیزی که هرگز به دست نخواهد آورد انتظار بکشد و برای ادامه‌دادن به این انتظار چه هزینه‌ای می‌پردازد؟ معلوم شد انسان مدتی طولانی انتظار می‌کشد و ارزش هزینه‌ای که می‌پردازد بیشتر از ارزش چیزی است که در انتظار آن است. این امری حیرت‌آور است.

ما به روش‌های مختلفی دست از تصمیماتمان برنمی‌داریم. با این‌که فرصت و اطلاعات کافی برای این کار داریم، باز هم بیش‌ازحد مقاومت می‌کنیم، شانس ترک‌کردن را از خودمان می‌گیریم و با صرف منابع بیشتر برای حفظ هدف و تصمیم نخستمان سماجت به خرج می‌دهیم. این مسئله در هر زمینه‌ای صادق است، از صرف وقت زیاد در صفی طولانی گرفته تا ادامهٔ جنگ بدون پیروزی یا ادامهٔ بیش‌ازحد روابط و مشاغل نامطلوب یا صرف هزینه برای ماشینی که قیمت آن کمتر از هزینهٔ تعمیرش است.

مردم درخصوص هزینه‌های هدررفته طبق فرضیهٔ تالر عمل می‌کنند. مردم در تصمیم‌گیری‌هایشان دربارهٔ رو به جلو رفتن یا نرفتن چیزی را که از قبل خرج کرده‌اند نیز در نظر می‌گیرند. این کار را می‌کنند، چون به‌طور غیرمنطقی گمان می‌کنند ادامه‌دادن تنها راه بازیابی یا توجیه این هزینه‌هاست. ساده بگوییم، اثر هزینهٔ هدررفته باعث می‌شود مردم به موقعیت‌هایی که در آن‌ها باید کار را رها کنند بچسبند.

راه‌آهن به‌سمت ناکجای ما ممکن است راضی‌نشدن ما به انصراف‌دادن از رشتهٔ دانشگاهی‌ای باشد که خوشحالمان نمی‌کند، چون از قبل این‌همه کلاس برداشته‌ایم و کلی برایش زمان گذاشته‌ایم. یا شغلی را که سال‌ها برایش آموزش دیده‌ایم ترک نمی‌کنیم، چون این یعنی آموزش‌دیدن برای هیچ‌وپوچ. یا به تماشای یک فیلم چرند ادامه می‌دهیم، چون برای تماشایش وقت صرف کرده‌ایم. چون در هر کاری که شروع می‌کنیم وقت و انرژی می‌گذاریم، مغالطهٔ هزینهٔ هدررفته در تمام تصمیم‌گیری‌های ما دربارهٔ توقف‌کردن اثر می‌گذارد.

«در زندگی هیچ خردی مهم‌تر از این نیست که بدانید کی باید پافشاری و کی باید رها کنید.

مردم مدام به چیزهایی اصرار می‌ورزند که در آن‌ها موفق نمی‌شوند. گاه بر این باورند که اگر طولانی‌مدت بر کاری پافشاری کنند، به موفقیت خواهند رسید.

فکر به رهاکردن همچون جام زهری است که باید با یک قاشق شکر سر بکشیم.

زندگی خیلی کوتاه است.

پرسش این‌جاست که آدم وقتی مجبور می‌شود هدفی را که تمام عمرش را پایش گذاشته ترک کند چه باید بکند؟ پاسخ این است که صدالبته آن فرد باید شروع کند به یافتن هدفی جدید برای آینده‌اش.

گاهی اوقات، شما انتخاب می‌کنید که رها کنید و گاهی دنیا این انتخاب را برایتان می‌کند.

اهداف ذاتاً برخی از ارزش‌های ما را درمقایسه با برخی دیگر در اولویت قرار می‌دهند.

روش ابتکاری معروفی در مشاورهٔ مدیریت وجود دارد که طبق آن، مناسب‌ترین زمان برای اخراج یک فرد زمانی است که برای اولین بار این کار به ذهنتان خطور می‌کند. این روش ابتکاری بدین منظور است تا کسب‌وکارها را زودتر به تصمیم‌گیری وا دارند، زیرا بیشتر مدیران تمایلی به اخراج کارمندان خود ندارند و برای مدت طولانی به آن‌ها متکی‌اند.

وقتی ما در حال سودبردن هستیم، نمی‌خواهیم شانس را وارد معامله کنیم؛ شانسی که شاید چیزهایی را که قبلاً به دست آورده‌ایم از بین ببرد. ما می‌خواهیم وقتی جلوتریم، کناره‌گیری کنیم. اما وقتی درحال ضرردادن هستیم، شرط‌بندی می‌کنیم و شانس را واردِ معادله می‌کنیم به این امید که بتوانیم چیزهایی را که قبلاً از دست داده‌ایم جبران کنیم. ناگهان عدم‌قطعیت ما را آزار می‌دهد. وقتی می‌بازیم، دوست داریم شانس هم در میان باشد.

وقتی چیزی را که مالکش هستید ساخته باشید، اثر برخورداری قوی‌تر است. برای همین، این پدیده را اثر آیکیا می‌نامند. بیشتر اثاثیه‌ای را که از آیکیا می‌خرید باید خودتان سر هم کنید. ما برای آن میز پاتختی که ساخته‌ایم ارزش بیشتری از نمونهٔ مشابهی که از قبل مونتاژ شده قایل هستیم.

خوش‌بینی اگر به‌وسیلهٔ واقع‌گرایی کنترل نشود، مانع می‌شود کار در زمان مناسبش رها شود.

گاهی اوقات، شما انتخاب می‌کنید که رها کنید و گاهی دنیا این انتخاب را برایتان می‌کند.