بریده‌هایی از کتاب بلندترین شعر عاشقانه

می‌دونی مهدخت... حالا به این نتیجه رسیدم که همین دوستی هم کار خدا بوده، برای همچین روزی.. و من به یاد این جمله می‌افتم که بعضی ترانه‌ها را می‌توان بارها و بارها گوش داد، بعضی انسان‌ها را می‌توان بارها و بارها دوست داشت...

«شانس یک‌بار در خونه آدم رو می‌زنه. ولی بد شانسی دستش رو از رو زنگ بر نمی‌داره... بدبختی هم که کلید داره هر وقت بخواد رسما می‌آد تو!»

«پدر بلندترین شعر عاشقانه برای دختر است...»

خدایا اگر به من بگویند، بهشت کجاست جواب می‌دهم: «خانه... خانهٔ هرکسی بهشت اوست، حتی اگرکوچک یا قدیمی باشد! حتی اگر خانه فقط یک چهار دیواری با یک زیلو کف آن باشد!»

"میزان خوشبختی خودمان را با خط کش دیگران اندازه گیری نکنیم."

اگر ما جسارت طور دیگری زندگی کردن را داشتیم، اگر قدرت تغییر کردن را داشتیم، اگر آدم ساختن بودیم، از همین‌جای زندگی‌مان به بعد را می‌ساختیم.

شاید ظاهر بعضی چیزها زشت و منفور باشه البته از دید کوتاه بین‌ها. ولی باطن زیبایی داره، مثل پدرمن، پدرخودت، با دنیا عوض نمی‌کنم بابایی رو که برای راحتی خانواده‌اش، از روح و روانش مایه می‌ذاره و خم به ابرو نمی‌آره. عاشق اون بابایی هستم که با دستاش، همون دستایی که تو ازشون فراری هستی تن و بدن مرده‌ای رو می‌شوره و برای سفر آخرت آماده‌اش می‌کنه، ولی لباس عافیت تن زن و بچه‌ش می‌کنه.