بریده‌هایی از کتاب معمای کارائیب

آدم وقتی پایش لب گور است، زندگی برایش عزیزتر و جالبتر می‌شود.

امروز هر جوجه دکتری راحت از این قرصها تجویز می‌کند. مثل قدیم به آدم نمی‌گویند وقتی خوابش نمی‌برد، گوسفند بشمارد یا مقداری بیسکویت بخورد یا چندتا نامه بنویسد و بعد بگیرد بخوابد. درمان فوری. این چیزی است که همه دنبالش هستند. بعضی وقتها به این نتیجه می‌رسم که نباید این چیزها را تجویز کنیم. باید یاد بگیریم که با مشکلات زندگی کنار بیاییم. خیلی راحت است که وقتی بچه‌ای گریه می‌کند، فوری پستانکی توی دهانش بچپانیم که آرام شود. ولی آدم نمی‌تواند در تمام عمرش این کار را بکند.

برداشت ما از هر آدمی براساس تصویری است که خودمان از او ساخته‌ایم.

وقتی مردی فرمولی دارد و می‌بیند با این فرمول به نتیجه می‌رسد، دست برنمی‌دارد. به کارش ادامه می‌دهد.

با خودش گفت آدم وقتی پا به سن می‌گذارد، عادت می‌کند که گوش کند. گوش کند، بدون اینکه شاید علاقه‌ای داشته باشد.

برداشت ما از هر آدمی براساس تصویری است که خودمان از او ساخته‌ایم.