بریده‌هایی از کتاب سرو غمگین

عشق مسلماً باید یک احساس لذت‌بخش باشد، نه چیزی که از فرط شدت باعث آزارتان شود...

ــ اصلا خودِ زندگی چه فایده‌ای دارد؟

عشق پرشور به یک انسان دیگر همیشه بیشتر مایه اندوه است تا خوشی؛ با وجود این، الینور، باید این تجربه را داشت. کسی که تابه حال واقعاً عاشق نشده هرگز واقعاً زندگی نکرده ...

گاهی شکاف عمیقی میان گذشته و آینده وجود دارد. وقتی یک نفر پا به درون دره تاریکی مرگ می‌گذارد، و بعد از خروج از آن به روشنایی بازمی‌گردد، آن موقع، mon cher، زندگی تازه‌ای آغاز می‌شود ... گذشته دیگر به درد نمی‌خورد ...

دور شو، دور شو، مرگ، و بگذار در سرو غمگین آرام گیرم؛ ناپدید شو، ناپدید شو، نفَس؛ من هلاک دخترکی زیبا و سنگدلم. کفن سفیدم، سراسر اسیرِ سُرخدار، آه آماده‌اش کن! سهم من از مرگ، هیچ‌کس چنین صادقانه آن را شریک نمی‌شود.

عشق چیز خطرناک و پیچیده‌ای است. می‌تواند آدمی عوضی را به یک انسان خوب تبدیل کند ـــ و می‌تواند آدمی شریف و صادق را تا پایین‌ترین درجات انسانی نزول دهد!

دروغ، مادموازل، همان‌قدر به شنونده اطلاعات می‌دهد که حقیقت.

نکته اینجاست که آدمی غریزه زندگی کردن دارد. آدم به این دلیل زندگی نمی‌کند که منطق چنین حکم می‌کند. آدمهایی که، به قول ما، «بهتر است بمیرند» هم نمی‌خواهند بمیرند! آدمهایی که ظاهراً همه چیز دارند که برایش زندگی کنند فقط به این دلیل از زندگی دست می‌شویند که نیروی لازم را برای جنگیدن ندارند.

می‌بینی، دوست من، که دروغهایی که آدمها می‌گویند هم به اندازه حقیقت مفید است.

گاهی شکاف عمیقی میان گذشته و آینده وجود دارد. وقتی یک نفر پا به درون دره تاریکی مرگ می‌گذارد، و بعد از خروج از آن به روشنایی بازمی‌گردد، آن موقع، mon cher، زندگی تازه‌ای آغاز می‌شود ... گذشته دیگر به درد نمی‌خورد ...

دور شو، دور شو، مرگ، و بگذار در سرو غمگین آرام گیرم؛ ناپدید شو، ناپدید شو، نفَس؛ من هلاک دخترکی زیبا و سنگدلم. کفن سفیدم، سراسر اسیرِ سُرخدار، آه آماده‌اش کن! سهم من از مرگ، هیچ‌کس چنین صادقانه آن را شریک نمی‌شود. ـــ شکسپیر