بریده‌هایی از کتاب فاخته ها لانه ندارند (جلد ششم)

اسپانیایی‌ها در کنار این کوه نقره شهری را بنا کردند به نام «پوتوسی». آن‌ها نقرهٔ به‌دست‌آمده را در همین شهر به سکه‌های اسپانیایی یا «پزو» تبدیل می‌کردند و با کشتی به کشورشان می‌فرستادند. یک کشیش اسپانیایی به نام «آنتونیو دِکالانچا» در همین دوران در خاطراتش نوشت: «هر سکهٔ ضرب‌شده در پوتوسی به قیمت جان ده مرد بومی تمام می‌شود.» شاهد دیگری این معدن نقره را به «دهانهٔ جهنم» تشبیه کرد که خوشبخت‌ترین آدم‌ها در آنجا می‌میرند؛ چون در هر هفته از

سرمایه‌داری، جوجه‌فاخته‌ای بود که از همان نخستین لحظه‌های زندگی‌اش به دنبال حذف رقیبانش بود و تمام زندگی‌اش در یک جملهٔ تکراری خلاصه می‌شد: در آغاز، فریب و در پایان، جنگ.

صدها سال پیش، هر سال، جشن عجیبی در شهر ونیز در ایتالیا برگزار می‌شد. حاکم شهر در روز مشخصی با قایق به وسط دریا می‌رفت. حلقهٔ ازدواجی را از جیبش بیرون می‌آورد، لحظه‌ای آن را به طرف دریا می‌گرفت و بعد آن را با احترام به درون آب می‌انداخت. حاکم به این صورت با دریا ازدواج می‌کرد و صاحب آن می‌شد. این مراسم نشانهٔ فرمانروایی ونیز بر دریا بود؛ شهری که دریانوردان مشهوری داشت و از تجارت دریایی به ثروت فراوانی رسیده بود.

شکسپیر در دوران ملکه الیزابت اول در قرن شانزدهم میلادی زندگی می‌کرد؛ قرنی که اکتشاف‌های دریایی آغاز شده بود و طلا و نقرهٔ زیادی از قارهٔ آمریکا به اروپا می‌رسید. دو قرن پیش از این، در زمان جووانی فیورنتینو، نویسندهٔ داستان کُندذهن، اروپا طلا و نقرهٔ بسیار کمی در اختیار داشت. سکه‌های اروپایی برای خرید کالاهای شرقی به آسیا می‌رفت و ذخیرهٔ طلا و نقرهٔ اروپا روزبه‌روز کمتر می‌شد. این سکه‌ها به اندازه‌ای عزیز بودند که صاحبان بانکی چنین ضمانت‌های سختی را از مردم

چنین ضمانت‌های سختی را از مردم می‌خواستند.

سکه در بعضی قسمت‌های اروپا آن‌قدر کم شده بود که مردم از فلفل و پوست سنجاب به جای پول استفاده می‌کردند. حتی در برخی مناطق واژهٔ «پول» معنای اصلی خود را از دست داده بود و به جای کلمهٔ «زمین» به کار می‌رفت. اروپایی‌ها بسیاری از جوانان شرق قاره را به عنوان برده در غرب آسیا می‌فروختند تا چاره‌ای برای «قحطی پول» در کشورهای خود پیدا کنند. نبودن پول در اروپا باعث می‌شد بسیاری از تاجران به خاک سیاه بنشینند و به دنبالشان کسانی هم که به آن‌ها پول قرض داده بودند دار و ندارشان را از دست بدهند.

نبودن پول در اروپا باعث می‌شد بسیاری از تاجران به خاک سیاه بنشینند و به دنبالشان کسانی هم که به آن‌ها پول قرض داده بودند دار و ندارشان را از دست بدهند. هنگامی که یک تاجرِ پول به این

کیسه‌ها را به پشتشان می‌بستند و از پله‌های کوچک و ناهموار چاه بالا می‌آمدند. پای بسیاری از آن‌ها روی پله‌ها می‌لغزید و به عمق چاه پرتاب می‌شدند. سنگ‌هایی که روی سر بقیهٔ کارگران می‌افتاد آن‌ها را می‌کشت.

بیست کارگر جدید که وارد معدن می‌شوند، ده نفر معلول و زمین‌گیر می‌شوند و زندگی هولناک و زجرآوری را پیش می‌گیرند. ا