بریده‌هایی از کتاب صدام

در حالی که مردم عراق در فقر و گرسنگی به سر می‌بردند و بیماری‌های مسری‌ای از قبیل وبا و حصبه به شدت شیوع یافته بود، هیئت حاکمهٔ عراق از راه قاچاق نفت روزبروز ثروتمندتر می‌شد. در دو سالِ آغازین اعمالِ یکی از سخت‌ترین تحریم‌هایی که می‌توانست علیه کشوری اعمال شود، نیروهای امنیتی صدام شبکهٔ پیچیده‌ای از شرکت‌ها، دلال‌ها و قاچاقچی‌ها را به وجود آوردند تا صدام امکان بیابد حجم زیادی از نفت خام عراق را در بازار سیاه بفروشد و درآمد آن را صرف تأمین مخارج رژیمش کند

در عمل ثابت شد که دادگاه‌های نمایشی ابزار مفیدی است برای قانع کردن عراقی‌ها به این‌که کشورشان آکنده از توطئه‌ها و نقشه‌های شریرانه است.

جالب این‌که صدام در تابستان ۱۹۹۲ دستور اعدام چهل‌ودو تاجر سرشناس بغداد را صادر کرد که متهم به گرانفروشی شده بودند. تاجران «گرانفروش» را در خیابان‌های اصلی بغداد گرداندند. به دست هر کدام از آن‌ها تابلویی داده بودند که روی آن نوشته شده بود: «من زالو هستم و خون مردم را می‌مکم.» سپس آن‌ها را به وزارت کشور بردند __ وزارتخانه‌ای که زیر کنترل سبعاوی التکریتی، برادر ناتنی صدام، بود __ و در آن‌جا به دار آویختند

عراق تا اواخر دههٔ ۱۹۷۰ تسلیحات مورد نیازش را از فرانسه، ایتالیا، آلمان غربی، بلژیک، اسپانیا، پرتغال، یوگسلاوی و برزیل می‌خرید.

کارگران خارجی هر جا که می‌رفتند مأموران امنیتی عراق آن‌ها را دنبال می‌کردند، و حتی در مواردی از آن‌ها بازجویی می‌کردند و عموماً تشویقشان می‌کردند که با شهروندان عراقی ارتباط برقرار نکنند. روزنامه‌ها و مجلات خارجی مصادره می‌شد و همهٔ کارگران خارجی موظف بودند قبل از خروج از کشور درخواست ویزای خروج بکنند و دولت بعضی وقت‌ها به آن‌ها ویزای خروج نمی‌داد تا مایهٔ ترس و عبرت بقیهٔ همکارانشان شود

تنهایی بدترین دشمن فردی است که قدرت را در دست دارد

عراق برای رقابت با ابرقدرت‌هایی مثل ایالات متحد آمریکا و اتحاد شوروی باید قدرت نظامی خود را رشد و گسترش می‌داد. از نظر صدام، رشد و تقویت قدرت نظامی به معنای به دست آوردن زرادخانۀ سلاح‌های اتمی، شیمیایی و بیولوژیکی بود.

صدام برای اطمینان از ثبت‌نامِ همهٔ بزرگسالان بی‌سواد تهدید کرد که اگر فرد بی‌سوادی از شرکت در کلاس‌های سوادآموزی امتناع کند به زندان خواهد افتاد. این برنامه با چنان موفقیتی روبرو شد که یونسکو جایزهٔ «کروپسکایا» ی خود را برای مبارزهٔ فراگیر علیه بی‌سوادی به صدام حسین داد.

صدام که هرگز هیچ فرصتی را برای پروپاگاندا از دست نمی‌داد، شوق زیادی برای استفادهٔ تبلیغی از زندگی باثبات خانوادگی‌اش داشت. از همین رو زندگی خانوادگی صدام عامدانه در رسانه‌های دولتی عراق به عنوان مدلی که اعضای طبقهٔ متوسط عراقی باید از آن الگو بگیرند به تصویر کشیده شد. صدام بر این واقعیت تأکید خاصی داشت که همسرش، ساجده، به عنوان معلم پاره‌وقت کار می‌کند و همزمان پنج فرزندشان را هم بزرگ می‌کند.

بریتانیایی‌ها قصد داشتند با استفاده از آرای عمومیِ عراقی‌ها به تخت پادشاهی نشستن فیصل را مشروعیت قانونی بدهند، اما ظهور طالب به مثابهٔ یک رقیب سکولار و توانمند موجب نگرانی دولت بریتانیا شد. با این حال، بحران مذکور به دست سیاستمدار زیرک بریتانیایی، سر پرسی کاکس ، وزیرمختار (سفیر) بریتانیا در بغداد، حل شد. او طالب را برای صرف چای و گفتگو دربارهٔ برنامه‌هایش به سفارتخانهٔ بریتانیا در بغداد دعوت کرد. وقتی طالب قدم به داخل سفارتخانه گذاشت پی برد که سر پرسی کاکس حضور ندارد و به جایش خانم کاکس پذیرای اوست. طالب چای‌اش را نوشید و بلند شد تا برود اما اجازهٔ خروج داده نشد. مأموران سفارتخانه به دستور سر پرسی کاکس، طالب را دستگیر و سپس به جزیرهٔ سیلان (سریلانکای امروزی) در اقیانوس هند تبعید کردند. به این ترتیب، فیصل به راحتی به تخت نشست و مراسم تاجگذاری‌اش در بیست‌وسوم اوت ۱۹۲۲ در بغداد برگزار شد.

افسانه‌ای وجود دارد مبنی بر این‌که صدام برای سرگرم کردن خودش یک میلهٔ آهنی را در آتش می‌گذاشته و سپس با فرو کردن میلهٔ گداخته در شکم گربه‌ها و سگ‌های عبوری آن‌ها را به دو نیم تقسیم می‌کرده است. (۱۳) این داستان با توجه به علاقهٔ فراوان صدامِ بزرگسال به انجام شنیع‌ترین شکنجه‌ها در زندان‌های رژیمش، چندان عاری از حقیقت به نظر نمی‌رسد.

شرمساری ناشی از ریشه‌های حقارت و فلاکَتش، در آینده نیروی محرکه‌ای برای تحقق جاه‌طلبی‌هایش می‌شد. حس عمیق ناامنی برآمده از خانه‌به‌دوشی‌های دورۀ کودکی‌اش باعث شد تا به طرز بیمارگونی در بزرگسالی نتواند به هیچ‌کس اعتماد کند

تاچر با همان شیوهٔ راسخ و آهنین خودش اعلام کرد: «صدام باید برود. بقای او پس از شکست همه‌جانبه‌اش در جنگ خلیج (فارس) خسارت بی‌حدوحصری به مقام و جایگاه غرب در منطقه‌ای وارد کرده که در آن‌جا یگانه گناه نابخشودنی، ابراز ضعف است. او با نقض مکرر شرایطی که منجر به توقف تعارض‌ها شد، جامعۀ جهانی را به سخره گرفته است.»(۹)

گفتن و نوشتن دربارهٔ دیکتاتورها ضروری است. جنایت‌ها و رذالت‌های دیکتاتورها را باید مدام متذکر شد تا هیچ دیکتاتور بالقوه‌ای فکر نکند که جنایت‌های دیکتاتورهای سابق از یاد رفته است و لذا می‌توان با خیال راحت جنایت کرد و سیل خون به راه انداخت و از هر عقوبتی بر حذر ماند. در عین حال، خواندن دربارهٔ دیکتاتورها و اعمالشان به ما کمک می‌کند شناخت بیش‌تری از سازوکارهای نظام‌های دیکتاتوری پیدا کنیم و اجازهٔ بروز این سازوکارها را ندهیم.

دولت بعثی عراق تقریباً هیچ فرصتی را برای مقصر جلوه دادن جاسوسان صهیونیست و ستون‌پنجمی‌ها از دست نمی‌داد. از نظر رژیم، هر مصیبت و کمبودی که در کشور وجود داشت تقصیر اسرائیل و جاسوسانش بود.

آدم‌های مردد شایستۀ هیچ احترامی نیستند.

موقعی که به سن من برسی فقط خاطراتت را خواهی داشت، پس حتماً کاری بکن که خاطراتت خوب باشند.

صدام کامل المجید به این پُز می‌داد که برادرش، حسین کامل، یکی از دستیارانش را که نتوانسته بود وظیفهٔ کاری محوله‌اش را سرِ موقع انجام دهد با تهدید اسلحه وادار به خوردن یک گالن بنزین کرده و سپس با شلیک به شکم مرد بیچاره او را منفجر کرده بود.

مهم نیست مردم الان چه فکری درباره‌ام می‌کنند، مهم‌تر آن است مردم پانصد سال دیگر یا هزار سال دیگر چه فکری درباره‌ام خواهند کرد.

یک بار شاکر از صدام پرسید اگر فرد بی‌گناهی به اشتباه اعدام شود او چه احساسی خواهد داشت؟ پاسخ صریح صدام این بود: «کشتن یک بی‌گناه بسیار بهتر است تا اجازهٔ بقا دادن به یک گناهکار.»