بریده‌هایی از کتاب مراقبت و تنبیه

تحقیق کیفری کتبی و مخفیانه و تابع قواعدی سفت و سخت برای فراهم آوردن حجت‌های خود، دستگاهی است که می‌تواند حقیقت را در غیاب متهم تولید کند. و از همین‌رو، گرچه در حقوق در معنای دقیق کلمه، تحقیق نیازی به اعتراف ندارد، اما این روش ضرورتا به اعتراف گرایش دارد. به دو دلیل: نخست این‌که اعتراف چنان حجتِ محکمی را فراهم می‌آورد که دیگر نیازی به افزودن حجت‌های دیگر به آن یا ترکیب دشوار و مشکوک نشانه‌ها با آن نیست؛ اعتراف اگر به شکل درست

انجام گیرد، بارِ تهیهٔ حجت‌های دیگر و در هر حال دشوارترینِ حجت‌ها را از دوش مدعی‌العموم برمی‌دارد. دوم این‌که تنها راه برای آن‌که این روش تمام اقتدار بی‌چون و چرایش را کنار بگذارد و به پیروزی‌یی واقعی بر متهم بدل شود، و حقیقت تمامی قدرت خود را اِعمال کند، این است که مجرم جرم خود را بپذیرد و زیر آن چیزی را امضاء کند که از طریق تحقیق و به شیوه‌ای ماهرانه و نه چندان محسوس فراهم آمده‌است.

اِرو که به هیچ‌رو به آن روش‌های مخفیانه علاقه نداشت، می‌گوید: «کافی نیست که بدکاران به‌درستی تنبیه شوند. باید در صورت امکان، آنان خود به قضاوت دربارهٔ خویش بنشینند و خودشان را محکوم کنند.

در درونِ جرم بازسازی شدهبه‌صورت نوشته، مجرمِ اعتراف‌کننده نقش ِ حقیقتِ زنده را ایفا می‌کند. اعتراف،

دو پهلو بودنِ نقش اعتراف نیز از همین رواست. از یک سو، تلاش می‌شود که اعتراف در محاسبهٔ کلی حجت‌ها وارد شود؛ تأکید می‌شود که اعتراف چیزی بیش از حجتی در میان سایر حجت‌ها نیست: اعتراف بَینه نیست؛ اعتراف در میان حجت‌ها، محکم‌ترین حجت نیست و نمی‌تواند به‌تنهایی به محکومیت بینجامد، بلکه باید با نشانه‌هایی ضمیمه‌ای و قراین همراه شود؛ چون دیده شده‌است که متهمان به جرم‌هایی اعتراف کرده‌اند که مرتکب نشده‌اند؛ بنابراین قاضی در صورتی که چیزی جز اعتراف مجرم در دست نداشته باشد، باید به تحقیقاتی تکمیلی بپردازد.

اعترافْ چیزی از معامله را در خود حفظ می‌کند و از همین رواست که باید «خود انگیخته» باشد، در برابر دادگاهِ صلاحیت‌دار بیان شود، با آگاهی کامل انجام گیرد، بر چیزهایی ناممکن استوار نباشد و غیره