بریده‌هایی از کتاب وابی سابی

فهمیدن این‌که راه‌های زیادی برای دیدن و درک دنیا وجود دارد، مواهب زیر را برای ما به ارمغان می‌آورد: -قاب‌بندی مشکلات و تعویض و تعدیل در هر قابی که می‌خواهید. -شکرگزاری، نه احساس گناه. -رشد و یادگیری، نه زمین خوردن و از پای درآمدن.

-تغییر، اجتناب‌ناپذیر است. بنابراین تلاش برای درجا زدن در زمان گذشته و یا حال بی‌فایده است. پذیرا باشید، زندگی‌تان همین‌جا و همین لحظه در حال تغییر و اتفاقات جدید رخ می‌دهند.

-کامل و عالی بودن مختص اسطوره‌ها و افسانه‌هاست. شما کاملاً ناکامل هستید، درست همان‌گونه که باید باشید.

ما بهای زیادی می‌پردازیم تا سایهٔ آرامش را از سر زندگی‌مان برداریم و گزینه‌های ارزشمند را از آن حذف کنیم. و همهٔ این‌ها را به خاطر داشتن سرعت عمل و کارایی بیش‌تر در زندگی‌مان انجام می‌دهیم.

چه بسیارند رؤیاهای سرکوب‌شده‌ای که در فضای تمام دنیا پراکنده شده‌اند، آن هم بدون هیچ دلیلی الا این‌که کسی خودش را با کس دیگری مقایسه کرده و با خود اندیشیده: «من به قدر کافی در این کار خوب نیستم». پیامد این عدم اطمینان به خود در بهترین حالت، رخوت و خمودی است.

وابی سابی به ما می‌آموزد به کم‌ترین‌ها قانع باشیم تا بیش‌ترین احساسات خود را تجربه کنیم: مادیات کم‌تر، معنویات بیش‌تر تعجیل کم‌تر، آرامش بیش‌تر بی‌نظمی کم‌تر، آسایش بیش‌تر مصرف‌گرایی کم‌تر، نوآوری‌های بیش‌تر پیچیدگی کم‌تر، شفافیت بیش‌تر قضاوت کم‌تر، تحسین بیش‌تر لاف بیهوده زدن کم‌تر، حقیقت بیش‌تر مقاومت کم‌تر، انعطاف بیش‌تر کنترل کم‌تر، تسلیم شدن بیش‌تر منطق کم‌تر، احساس بیش‌تر

وابی سابی تجسم نهانگاه ارزشمندِ خرد و فرزانگی است که به آسودگی، هارمونی، زیبایی و نقص و کاستی ارزش و اعتبار می‌بخشد و انعطاف ما را در برابر ناملایمات و دشواری‌های زندگی مدرن، بیش‌تر می‌کند. کنار گذاشتن آنچه فکر می‌کنید بهتر است انجام دهید به معنای دست کشیدن از کاری که می‌توانید انجامش دهید، نیست... اولویت‌ها مهم هستند.

یکی از آموزه‌های اصلی وابی سابی پذیرش ماهیت حقیقی حیات است: همه‌چیز در زندگی ناپایدار، ناکامل و ناتمام است.

گاهی به طبیعت بروید و فکر کنید دربارهٔ: -کوتاهی عمر و ناپایداری حیات. -زیبایی‌ها در روشنایی و در تاریکی. -جزیئات ریز و افق‌های دور. -نشانه‌ها و موهبت‌های فصلی. -تجربیات ملموس و عینی از شرایط آب و هوایی پس از تفکر و تعمق، به چه نکاتی پی بردید؟ وقتی دقیق و با جان و دل گوش می‌سپارید، طبیعت در حال نجوای چه چیزی در گوشتان است؟

خرد ملهم از وابی سابی برای زیستن با طبیعت -طبیعت، ناپایداری خود زندگی را به ما یادآوری می‌کند. -توجه به گذر فصل‌ها راهی برای حضور در زمان حال است. -ریتم موزون موجود در طبیعت به ما یادآوری می‌کند که باید با ریتم طبیعی درونمان هماهنگ شویم تا بدانیم چه وقت همچون موجی خروشان پیش رویم و چه وقت آرام و قرار گیریم.

پذیرش یک تصمیم است، من نمی‌خواهم در گردباد تفکرات و تصوراتی که مرا از منطقهٔ حضور دور می‌کند گیر بیفتم. پذیرش یک تشخیص است، این است آنچه اتفاق افتاده، یا همین حالا در حال اتفاق افتادن است. و در نهایت پذیرش، یک آغاز جدید است، با درک جایگاهی که در حال حاضر دارم می‌توام از همین‌جا و با این اتفاق به عنوان نقطهٔ شروع جدید، پیش روم.

خرد ملهم از وابی سابی برای تعدیل و قاب‌بندی شکست -در مقولهٔ یادگیری، هیچ کامل بودن و یا تمام شدنی وجود ندارد. هر چه هست فقط یادگیری است. -شکست همان لحظهٔ شکوفایی و گسترش توانایی‌هاست. شکست خوردن در مسیر رو به جلو، خود یک پیشرفت است. -تعدیل و چهارچوب‌بندی دوبارهٔ شکست، نوع تجربه‌ای که از آن کسب می‌کنیم را متفاوت می‌کند.

اگر به جای آن دیدگاهمان نسبت به واژهٔ موفقیت را تغییر دهیم و این‌طور استنباط کنیم که دلمان می‌خواهد چه احساساتی را در زندگی تجربه کنیم، از زندگی چه می‌خواهیم و دوست داریم چه تجربه‌هایی کسب کنیم، همه‌چیز طور دیگری خواهد شد و زندگی‌مان تغییر خواهد کرد.

انرژی خود را بیهوده برای نگرانی دربارهٔ چیزهایی که ندارید، به هدر ندهید، که راهی به سوی سیه‌روزی و تباهی است. به جای آن تمام هم و غم خود را معطوف همهٔ آن چیزهای خوبی بکنید که در زندگی‌تان دارید و در هر کاری که انجام می‌دهید، بهترینِ خودتان باشید. لذت و سرور در همین رضایت و اقتناع است. شاید مهم‌ترین پند کانیه‌سان این باشد: همیشه شاد باشید. خیلی نگران چیزهایی نباشید که واقعاً اهمیتی ندارند.

-در روند شغلی فعلی‌تان، برنامه‌ریزی‌های مالی بلندمدت و اولویت‌هایتان چه تغییراتی به وجود خواهد آمد اگر بدانید ده سال دیگر بیش‌تر زنده نخواهید بود؟ اگر فقط یک سال بیش‌تر زنده نباشید، چطور؟ -فکر می‌کنید آن کسی که در لحظات آخر عمرتان هستید دربارهٔ کیفیت روند زندگی فعلی‌تان چه نظری خواهد داشت؟ -فکر می‌کنید آن لحظات آخر عمر چه اندرزی برای خودِ فعلی‌تان داشته باشید؟

تصور کردن اتفاقات ممکنِ متفاوت برای چیزی که نمی‌توانیم از روال آن و سرانجامش سر در بیاوریم ــ مثلاً این‌که چه مدت زندگی خواهیم کرد ــ می‌تواند ابراز مناسبی برای باز شدن ذهن و کشف آن چیزهایی باشد که واقعاً برایمان مهم هستند و براساس آن اولویت‌بندی‌هایمان را تغییر خواهیم داد.

وابی سابی عکس‌العملی شهودی است به زیبایی منعکس‌گشته در ذات حقیقی زندگی