بریده‌هایی از کتاب بیروط

شرط لازم پیامبری را دارد؛ امّا شرط کافی را نه. او بیشتر دوست دارد آدم‌ها را هدایت کند؛ امّا نه سوی خدا بلکه سمت خودش، چون خودش را حق می‌داند.

زنده‌بودن شانسی است و اتّفاقی، چرا که اصل بر مردن است

بالاخره باید هرکس درجایی با واقعیّت مواجه شود تا عیارش به دست آید. زندگی بی‌عیار، همان زندگی حیوانی است که شخص همیشه فرار کرده از واقعیّت.

آدم‌های باسواد خیلی وقت‌ها عمق ندارند، در سطح‌اند. البته این دکتر نه سواد دارد نه عمق. بیشتر می‌خورد خبرنگار باشد تا استاد دانشگاه، چون از عمق می‌ترسد. می‌دانی چرا؟ چون اعماق تاریکند، آدم‌های ترسو هم نمی‌توانند بروند به اعماق، بنابراین می‌مانند در سطح، مثل همین دکتر که اقیانوسی است به عمق یک میلی‌متر.»

من خودم را نمی‌توانم آزاد کنم، می‌گوید بیا فلسطین را آزادکن.

آدم‌های باسواد خیلی وقت‌ها عمق ندارند، در سطح‌اند. البته این دکتر نه سواد دارد نه عمق. بیشتر می‌خورد خبرنگار باشد تا استاد دانشگاه، چون از عمق می‌ترسد. می‌دانی چرا؟ چون اعماق تاریکند، آدم‌های ترسو هم نمی‌توانند بروند به اعماق، بنابراین می‌مانند در سطح، مثل همین دکتر که اقیانوسی است به عمق یک میلی‌متر.»

تو می‌دانی که الان، مقدّس‌تر از پول چیزی در زندگی من نیست. البته پول برای همه مقدّس بوده. شاید هم فقط پول مقدّس بوده برای همه که چیزهای دیگر را بهانه کردند. از یک نفر شنیدم، یادم نیست کی، گفته بود: بشر با پول کاری کرده که پول رفته نشسته جای خدا. البته بشر خاصیتش همین است، انگار دشمنی دارد با پروردگارش مدام می‌خواهد چیزی را بگذارد جای خدا.

بالاخره از آدم‌های معلّق نمی‌توان بیشتر از این انتظار داشت، همیشه منتظر تلنگرند. تلنگرها برای آن‌ها رخداد می‌سازد و رخدادها موج و تلاطم می‌اندازد به جان زندگی تا بجنبانند ذات زندگی را. زندگی بی رخداد اگر بی‌معنا هم نباشد، گس است و بی‌مزه.

نویسندگی مال ناچاری است، کسی که چاره‌ای جز نوشتن داشته باشد، نمی‌نویسد.

من اصلاً نمی‌خواهم مخالف یا موافق کسی باشم، موافقان و مخالفان در مجموع از یک قبیله‌اند. سعادت در فراتربودن است، فراتر از هر مخالف و موافقی

. یاد آخرین فرمودهٔ پدر ماقبل از تحریم ارث افتادم: «سیگارکشیدنت هیچ، روشن‌فکر دینی هم شده‌ای؟» یعنی اینکه سیگار را تحمّل می‌کند، روشن‌فکری دینی را نه.