بریده‌هایی از کتاب معبد لاک پشت

فقط کاش به جای دنج‌تری می‌رفتم. جایی درست به اندازهٔ قدوقامت خودم. جایی مثل لاک لاک‌پشت

خاک می‌بارد و خاک می‌بارد و همه منتظرند آسمان را ببینند. از بالکنِ خانه کارون دیده نمی‌شد. این برای من که عادت کرده بودم هر روز صبح درِ بالکن را باز کنم و کارون را دید بزنم، عذاب‌آور بود.

«نترس، قوی باش دختر، امشب شب توئه. بعضی وقتا آدم یه‌شبه بزرگ می‌شه