بریده‌هایی از کتاب آخرین پرواز

نصیحتی بهت می‌کنم. مردم چیزی رو باور می‌کنن که تو می‌خوای.

آدم‌ها وقتی نگرانن اشتباه می‌کنن.

اگر خودمان راوی داستان‌مان نباشیم هیچ‌وقت نمی‌توانیم کنترل روایت را به دست بگیریم.

آخرین پرواز شروع یک آزادی است.

کلر، راه‌حل‌ها خودشون ظاهر می‌شن. ولی باید به اندازهٔ کافی شجاع باشی تا بتونی ببینی‌شون.»

«ترک کردن خیلی شجاعت می‌خواد.»

شانه‌هایش خمیده‌اند گویی منتظر مشت و حملهٔ بعدی است.

«مردم هرگز چیزی رو که من می‌بینم، نمی‌بینن.»

مردم بیشتر به پول احترام می‌ذارن و زیاد سؤال نمی‌پرسن

برای از بین بردن کوچک‌ترین ردپا جزییات زیادی نیاز است چون همیشه چیزی به جا می‌ماند؛ یک سر نخ کوچک، ذره‌ای از حقیقت، یک اشتباه.

نمی‌توانستم هرگز به کسی بگویم که او با من چه کرده است چون مهم نیست که من چه می‌گویم یا چقدر بلند آن را فریاد می‌کشم. حرف‌هایم زیر عشق مردم به تنها پسر مارجوری کوک دفن می‌شد.

وقتی همه‌چیز را از دست می‌دهی نترس بودن آسان می‌شود.

«بیشتر دلال‌های مواد خیلی سریع انتخاب می‌شن.»

«امنیتت اولویت اوله. اولویت اول فیشه. واسه همینه که این همه مدت در این کار دووم آورده.»

هیچ‌جایی از چشمان کارکنان وفادار روری در امان نیستم. حتی بعد از ده سال زندگی مشترک هنوز یک مزاحمم.

«خوشحالم که تحت چنین فشار ظالمانه‌ای بزرگ نشد.»

«یه مادر همیشه نگران بچه شه.»

«یکی رو نشونم بده که زندگی‌ش پیچیده نیست.»

مهم‌ترین لحظه بهم کمک کردی. بیشتر از چیزی که بهش امید داشتم.»

مرگ هر رؤیا ارزش سوگواری دارد

هر چیزی که می‌خواهی در آن سوی ترس است.

آزادی زمانی به دست می‌آید که سکوت نکنیم و دست در دست هم برای تحقق آن بجنگیم.

ممکن است شانه به شانهٔ کسی باشید که نمی‌داند این آخرین لحظاتی است که به عنوان خودش در حال زندگی است.

چیزی که نمی‌توانم به آنها بگویم این است که همیشه برای کمی حریم خصوصی در جنگم.

احساس می‌کنم که این پایان چقدر حتمی است و برایم جای سؤال است که آیا ارزشش را دارد؟ آیا شرایطم بهتر می‌شود؟