بریده‌هایی از کتاب ذهن توسعه یافته

«بسیاری از مردم بر این باورند که یک شخص، یا باهوش یا متوسط یا خنگ به دنیا می‌آید و همین طور باقی می‌ماند. اما تحقیقات جدید نشان می‌دهند که مغز بیشتر شبیه عضله است و می‌توان آن را تغییر داد و با کار کشیدن آن را تقویت کرد.»

فعالیت بدنی حواس ما را جمع‌تر می‌کند، حافظه را بهبود می‌بخشد و خلاقیت را افزایش می‌دهد

پژوهش‌ها نشان می‌دهند بچه‌ها بعد از یک جلسه بازی کردن در زمین بازی بهتر می‌توانند توجه خود را متمرکز کنند و از کارکردهای اجرایی خود بهرهٔ بیشتری ببرند. با این حال، در مدارس سراسر کشور، مدت‌زمان زنگ تفریح کاهش یافته و حتی حذف شده است تا بچه‌ها در طول دورهٔ تحصیلی، زمان بیشتری را «روی صندلی» بنشینند.

«به نوشتن یادداشت‌های فراوان عادت پیدا کنید، نه اینکه بخواهید همه را منتشر کنید، بلکه به عنوان راهنمایی برای خودتان از آن‌ها بهره بگیرید.»

«اینکه مردم احساس کنند در مکان اشتباهی هستند که متعلق به آن‌ها نیست، شدیداً عملکرد آن‌ها را تضعیف می‌کند.»

«اما بیشتر مردم نمی‌دانند که وقتی تمرین می‌کنند و چیزهای جدید یاد می‌گیرند، بخش‌هایی از مغزشان تغییر می‌کند و بزرگ‌تر می‌شود؛ تقریباً شبیه عضله‌هایشان هنگام ورزش کردن.»

آگاه شدن نسبت به دریافت‌های درونی می‌تواند به ما کمک کند تا احساساتمان را کنترل کنیم.

گروس ادامه می‌دهد که بدنِ در حال راه رفتن شرایط مساعدتری برای خلق و آفرینش فراهم می‌سازد. به گفتهٔ او «بدن گره‌خورده و منقبض در فضاهای باز شکوفا می شود؛ مثل گلی که در برابر خورشید می‌شکفد.» او به ما یادآوری می‌کند که نیچه نوشته است باید «تا حد امکان کمتر بنشینیم. هرگز ایده‌هایی را باور نکنید که در فضای باز و طی حرکت آزادانهٔ بدن متولد نشده‌اند.»

«در کدام نقطه ذهن متوقف و باقی جهان آغاز می‌شود؟»

«اراده‌ای که سعی دارد کاری خیال‌پردازانه انجام دهد.»

خوشبختانه، ما به‌طور ناخودآگاه نیز قادر به جمع‌آوری و ذخیره کردن اطلاعاتی هستیم که با آن مواجه می‌شویم. ما هر روز از صبح تا شب، به‌طور مداوم در حال درک و ذخیره کردن قواعدی هستیم که شخصاً تجربه می‌کنیم و آن‌ها را برای دفعات بعدی برچسب‌گذاری می‌کنیم. از طریق همین فرایند جمع‌آوری اطلاعات و شناسایی الگوها به دانشی از جهان دست می‌یابیم؛ اما معمولاً نمی‌توانیم محتوای چنین دانشی را بیان کنیم یا بفهمیم چطور به آن دست یافته‌ایم. این گنجینهٔ داده اغلب به سطح آگاهی نمی‌رسد و نهفته باقی می‌ماند

«من احساس می‌کنم، پس هستم.»

وقتی ذهن ما جای دیگری درگیر باشد، به میانبرهای ذهنی متوسل می‌شویم؛ کلیشه‌های دم‌دستی، مفروضات آشنا و روال‌های تکراری.

«وقتی افکار ذهن را از پا درمی‌آورند، ذهن از جهان استفاده می‌کند.»

یک دوره فعالیت بدنی حواس ما را جمع‌تر می‌کند، حافظه را بهبود می‌بخشد و خلاقیت را افزایش می‌دهد.

بدن ما امکان دسترسی به اطلاعاتی را برایمان فراهم می‌کند که پیچیده‌تر از آن است که ذهن آگاه در خود جای می‌دهد. همچنین سرعت انتقال این اطلاعات بسیار سریع‌تر از آن است که ذهن آگاه ما بتواند آن را کنترل کند.

ما از محدودیت‌هایمان پا را فراتر می‌گذاریم؛ نه با کار کشیدن از مغزمان مثل ماشین یا تقویت آن مثل عضله، بلکه با استفاده از مصالح غنی برای ساخت دنیای خودمان و سازمان دادن به رشتهٔ افکارمان.

اما این کتاب به چیزی خلاف این می‌پردازد: این کتاب می‌گوید ذهن بیشتر شبیه همان پرندهٔ آشیانه‌سازی است که هنگام پیاده‌روی دیدم. چوب‌ها و شاخه‌ها را از این طرف و آن طرف جمع می‌کند و از مصالح در دسترس، یک کلِ واحد می‌سازد

کلارک و چالمرز این پرسش را مطرح می‌کنند: «دربارهٔ شناخت توسعه‌یافتهٔ اجتماعی چه نظری دارید؟ آیا حالات ذهنی دیگر متفکران می‌تواند بخشی از حالات ذهنی من را تشکیل دهد؟ حتماً همین طور است.»

ظرفیت خوب اندیشیدن -باهوش بودن- یک ویژگی ثابت و مختص به شخص نیست، بلکه حالتی در حال تغییر است که به دسترسی ما به منابع فراعصبی و دانش ما درخصوص نحوهٔ استفاده از آن‌ها بستگی دارد.

پژوهشگران این‌طور نتیجه‌گیری کردند که: «پیاده‌روی موجب می‌شود ایده‌ها آزادانه جریان پیدا کنند.» حتی مطالعات سایر پژوهشگران نشان داده است که ممکن است راه رفتن در مسیری پُرپیچ‌وخم و پُرفرازونشیب -برخلاف مسیری ثابت و مشخص- فرایند تفکر خلاق را بیشتر تقویت کند.

درواقع طبیعت "داروی" بسیار قابل‌اعتماد و مؤثری است که روند تکامل گونهٔ انسان طی هزاران سال آن را ساخته و پرداخته است. به نظر می‌رسد این دارو همهٔ ما را به‌طور یکسان تحت تأثیر قرار می‌دهد؛ در عرض بیست تا شصت ثانیه پس از قرار گرفتن در معرض طبیعت، ضربان قلب ما کند می‌شود، فشار خون ما کاهش می‌یابد، تنفسمان منظم‌تر و فعالیت مغزی ما آرام‌تر می‌شود. حتی حرکات چشم ما هم تغییر می‌کنند؛ ما به مناظر طبیعی بیشتر خیره می‌مانیم تا مناظر ساختگی، بدین ترتیب تمرکزمان هم کمتر تغییر می‌کند.

بنجامین فرانکلین در طول سال‌هایی که در لندن زندگی می‌کرد -از ۱۷۶۴ تا ۱۷۷۵ میلادی- ساعت‌های زیادی را در قهوه‌خانه‌ای در نزدیکی کلیسای جامع سنت پل می‌گذراند. جانسون در کتاب خود با عنوان اختراع هوا تعریف می‌کند چطور فرانکلین آنجا با گروهی از "آزاداندیشانی" -دانشمندان، ریاضی‌دانان و فیلسوفانی- درآمیخت که با گفت‌وگوهای فراوان خود محرک و الهام‌بخش یکدیگر بودند. جانسون در کتابش گفته است: «باید لوحی برای بزرگداشت آن قهوه‌خانه وجود داشته باشد. واقعاً فضای فوق‌العاده سازنده‌ای بود.» رهبران و مدیران امروزی نیز این مفهوم را درک کرده‌اند: مردم را وادار به "ارتباط" با یکدیگر کنید، با این کار تفکر جریان می‌یابد و جادو اتفاق خواهد افتاد.

«بسیاری از مردم بر این باورند که یک شخص، یا باهوش یا متوسط یا خنگ به دنیا می‌آید و همین طور باقی می‌ماند. اما تحقیقات جدید نشان می‌دهند که مغز بیشتر شبیه عضله است و می‌توان آن را تغییر داد و با کار کشیدن آن را تقویت کرد.»

دوک در کتاب خود، سرسختی را این‌طور تعریف می‌کند: «پشتکار و اشتیاق برای اهداف بلندمدت.»

دنیای واقعی هم پر از موقعیت‌های پویا و نامطمئن است و فرصتی برای اندیشیدن در مورد تمام جوانب مثبت و منفی این موقعیت‌ها وجود ندارد. اگر تنها به ذهن آگاه خود تکیه کنیم، ضرر می‌کنیم.

وقتی پیکسل‌های صفحه‌نمایش بیشتر باشند، به ما این امکان را می‌دهند تا برای درک و حل مسائل از "پیکسل‌های مغزی" خود بیشتر استفاده کنیم.

چرا عمل آموزش دادن به دیگری باعث یادگیری معلم می‌شود؟ پاسخ این است: تدریس عملی بسیار اجتماعی است که با آغاز مجموعه‌ای از فرایندهای شناختی، توجهی و انگیزشی قدرتمند بر طرز تفکر معلم تأثیر می‌گذارد.

بخش عمدهٔ یادگیری در جریان تدریس برای معلم اتفاق می‌افتد. معلم هنگام توضیح محتوای درسی، مجبور است به جزئیاتی بپردازد که شاید پیش‌تر خودش به آن‌ها توجه نکرده باشد و به‌این‌ترتیب شکاف‌های موجود در دانش و درک خود او برایش آشکار می‌شود. وقتی معلم مهم‌ترین جنبه‌های موضوع و ارتباط بین این مسائل را برای دانش‌آموز بیان می‌کند، خودش هم به سطح عمیق‌تری از پردازش ذهنی می‌رسد.

پژوهشگران دریافته‌اند در حالی که دانش‌آموزان اغلب دارای ابزارهای ذهنی مورد نیاز برای درک محتوای درسی چالش‌برانگیز هستند، هنگام مطالعهٔ انفرادی اصلاً از آن‌ها استفاده نمی‌کنند. با این حال، وقتی در نقش معلم قرار می‌گیرند مجبور می‌شوند از این ابزارها استفاده کنند و به‌این‌ترتیب از مزایایی برخوردار می‌شوند که قبلاً در مطالعات انفرادی خود از آن بهره‌مند نبودند.