بریده‌هایی از کتاب آنی شرلی در گرین گیبلز (کتاب اول)

«ماریلا! چقدر خوب است که فردا روز جدیدی است و هنوز هیچ اشتباهی در آن رخ نداده، این‌طور نیست؟»

«ماریلا! چقدر خوب است که فردا روز جدیدی است و هنوز هیچ اشتباهی در آن رخ نداده، این‌طور نیست؟

نصف لذت هر چیز، انتظاری است که برایش می‌کشی.

تو عیب‌های خودت را قبول داری، اما همیشه امیدواری که دیگران با تو هم‌عقیده نباشند.

هیچ‌چیز بدتر از آن نیست که کسی جواب آدم را ندهد.

این، یکی از اخلاق‌های خوب من است؛ هرگز یک کار اشتباه را دو بار انجام نمی‌دهم.

عاشق‌نشدن هم کار سختی است، مگرنه؟

آه! داینا! کاش این امتحان هندسه هم زودتر تمام شود! اگرچه همان‌طور که خانم لیند می‌گوید، اگر در هندسه قبول شوم یا نشوم، خورشید بازهم به طلوع و غروب‌کردنش ادامه می‌دهد. این مسئله حقیقت دارد، اما یادآوری‌اش چندان آرامش‌دهنده نیست.

کم‌کم دارم می‌فهمم که بزرگ‌شدن چه اشکال‌هایی دارد؛ وقتی به آرزوهایی که در کودکی داشتی می‌رسی، می‌بینی آن‌قدرها هم که فکر می‌کردی، جالب نبوده‌اند.

«همهٔ احساساتت را کنار نگذار آنی! گاهی‌اوقات لازم است کمی احساساتی باشی... البته زیاد نه... کمی از احساساتت را نگه دار آنی! فقط کمی از آن را.»

وقتی داستان‌های غم‌انگیز می‌خوانیم، با شهامت، خودمان را در آن موقعیت‌ها تصور می‌کنیم، ولی به‌محض اینکه واقعاً غصه‌دار می‌شویم، تازه می‌فهمیم تحمل‌کردنش چه کار سختی است، این‌طور نیست؟

من اصلاً دلسرد نشدم؛ چون وقتی تصمیم می‌گیرم کاری را انجام بدهم، سر حرفم می‌ایستم.

هر کاری که انسان در این دنیا انجام می‌دهد، خالی از خطر نیست. اگر واقع‌بین باشیم متوجه می‌شویم که حتی بچه‌دارشدن مردم هم می‌تواند خطرناک باشد؛ چون همهٔ بچه‌ها خوب بار نمی‌آیند.

رسیدن به خانه چقدر آرامش‌بخش است.

هرچقدر شرایط سخت‌تر باشد، موفقیت هم شیرین‌تر است. این‌طور نیست؟

همان‌طور که خانم لیند می‌گوید، در این دنیای ناقص هیچ‌چیز همیشه نمی‌تواند کامل باشد.

«تو فقط آنی از گرین گیبلزی. هرچقدر هم سعی کنم خودم را بانو کوردیلیا تصور کنم، بازهم خودم را همین شکلی می‌بینم. اما آنی از گرین گیبلز بودن، هزاران بار بهتر از آنی‌ای است که به هیچ کجا تعلق ندارد.»

خیلی خوب است که قرار است با شما زندگی کنم و مال شما باشم. من تابه‌حال مال کسی نبوده‌ام.

"آنی"های زیاد و متفاوتی در من وجود دارد. گاهی‌اوقات فکر می‌کنم به همین دلیل است که این‌قدر مشکل‌سازم. اگر فقط یک آنی در من وجود داشت راحت‌تر بودم، ولی درعوض هیجانش هم کمتر بود.»

هدف‌داشتن چقدر شادی‌بخش است. خوشحالم که هدف‌های زیادی در سر دارم که به نظر پایان‌ناپذیر می‌آیند. به‌محض اینکه به یکی از هدف‌هایت می‌رسی، هدف والاتر و درخشان‌تری سر راهت سبز می‌شود و همین زندگی را لذت‌بخش و هیجان‌انگیز می‌کند.

نباید عاشق چیزهایی بشوم که مجبورم از آنها جدا شوم. این‌طور نیست؟ عاشق‌نشدن هم کار سختی است، مگرنه؟

به نظر شما رنگ صورتی، چشم‌نوازترین رنگ دنیا نیست؟ من عاشق این رنگم

اگر نمی‌توانی خوشحال باشی، تا جایی که می‌توانی خوشحال باش.

زمانی‌که آدم قصد خوشحال‌کردن کسی را دارد، توانایی‌هایش به طرز شگفت‌انگیزی زیاد می‌شوند

همان‌طور که خانم لیند می‌گوید، در این دنیای ناقص هیچ‌چیز همیشه نمی‌تواند کامل باشد.

درواقع زندگی من گورستان امیدهای بربادرفته است.

چیزی که به علت کمبود کلمهٔ مناسب فقط می‌توان به آن روابط دوستانه گفت، بین ماریلا کاتبرت و خانم ریچل وجود داشت

راستش، داینا! فکر نمی‌کردم هیچ‌کس بتواند عاشق من شود. از روزی که یادم می‌آید، هیچ‌کس عاشقم نبوده.

فرق دارد که حرفی را خودت بزنی یا از زبان دیگران بشنوی. تو عیب‌های خودت را قبول داری، اما همیشه امیدواری که دیگران با تو هم‌عقیده نباشند.

«ماریلا! چقدر خوب است که فردا روز جدیدی است و هنوز هیچ اشتباهی در آن رخ نداده، این‌طور نیست؟» ماریلا گفت: «ولی قول می‌دهم فردا هم مرتکب اشتباه‌های زیادی خواهی شد. تو هرگز از اشتباه‌کردن خسته نمی‌شوی.» آنی گفت: «بله، می‌دانم. اما یک نکتهٔ مثبت هم در من وجود دارد ماریلا! من هرگز یک اشتباه را دو بار مرتکب نمی‌شوم.» ـ چه فایده‌ای دارد، وقتی همیشه اشتباه جدیدی اتفاق می‌افتد. ـ آه! حواست کجاست ماریلا؟ بالاخره اشتباه‌هایی که یک نفر ممکن است مرتکب شود، تعداد مشخصی دارد. روزی که به پایان این محدوده برسم، همه چیز روبه‌راه می‌شود. واقعاً فکر آرامش‌بخشی است.