بریده‌هایی از کتاب مدیریت توجه

«اگر بدانم وقتت را چگونه می‌گذرانی، می‌فهمم در آینده احتمالاً چه کسی خواهی شد.»(۱)

لیاقت کسانی که دوستشان دارید بیشتر از آن است که سهمشان زمان‌های مردهٔ شما باشد. اگر کسی برایتان مهم است، زمان معینی را در سررسیدتان به او اختصاص دهید.

برای اینکه آن‌طور که دوست داریم زندگی کنیم، فقط انجام دادن کارهای درست کافی نیست، بلکه باید کارهایی را هم که می‌دانیم پشیمانمان می‌کنند انجام ندهیم.

حواس‌جمع بودن یعنی اهتمام به انجام دادن کاری که می‌گویید انجام خواهید داد.

«آدم‌ها در محافظت از اموال شخصی‌شان سخت‌گیرند، اما تا نوبت به وقت تلف کردن می‌رسد، به‌جای آنکه بیشتر خسّت به خرج دهند، از همیشه ولخرج‌تر می‌شوند.»(۲)

بیشتر مردم نمی‌خواهند به این حقیقت ناراحت‌کننده اعتراف کنند که حواس‌پرتی همیشه راه ناسالمی برای فرار از واقعیت است.

هربرت اِی. سایمونِ روان‌شناس در سال ۱۹۷۱ پیشگویی کرد که «غنای اطلاعات به معنای کمبودهای دیگر است... به معنای فقر توجه.»

در آینده دو گروه در جهان خواهند بود:کسانی که می‌گذارند دیگران توجه و زندگی‌شان را اداره کنند و کسانی که با افتخار خودشان را «حواس‌جمع» می‌نامند. با باز کردن این کتاب، اولین قدم را برداشته‌اید تا صاحب وقت و آیندهٔ خودتان باشید.

همهٔ رفتارهای ما، چه از سر حواس‌جمعی باشند چه از روی حواس‌پرتی، برانگیخته از محرک‌های درونی یا بیرونی‌اند.

بیشتر مردم نمی‌خواهند به این حقیقت ناراحت‌کننده اعتراف کنند که حواس‌پرتی همیشه راه ناسالمی برای فرار از واقعیت است.

فهمیدم، برای اینکه آن‌طور که دوست داریم زندگی کنیم، انجام دادن کارهای درست کافی نیست، بلکه باید کارهای اشتباهی را هم که از مسیر دورمان می‌کنند کنار بگذاریم. همهٔ ما می‌دانیم اگر می‌خواهیم کمرباریک باشیم، خوردن کیک به‌جای سالاد سالم به ضررمان است. همگی موافقیم که بی‌هدف گشتن در شبکه‌های اجتماعی به‌اندازهٔ وقت گذراندن با دوستان واقعی فایده ندارد. می‌فهمیم که اگر می‌خواهیم در محل کار مفید باشیم، باید وقت تلف نکنیم و واقعاً کار کنیم. همین حالا هم می‌دانیم باید چه‌کار کنیم. آنچه نمی‌دانیم این است که چطور حواسمان پرت نشود.

وقتی که برای تلف کردنش برنامه‌ریزی کرده‌اید وقت تلف‌شده نیست.

توجه و تمرکز مواد خام برای خلاقیت و شکوفایی انسان‌اند. (۶) در عصر ماشینی شدن روزافزون، پرطرف‌دارترین شغل‌ها نیازمند مهارت حل مسئلهٔ خلاقانه، راه‌حل‌های نو و نوعی نبوغ بشری‌اند که فقط با تمرکز عمیق بر کارهای پیش رو می‌توان به آن رسید.

باید از خودمان بپرسیم آیا محصولات بهتر از ما انسان‌های بهتری هم می‌سازند.

حتی وقتی فکر می‌کنیم به‌دنبال لذتیم، در واقع در آرزوی اینیم که خودمان را از رنجِ خواستن رها کنیم.

مقصودمان از لذتْ نداشتن رنج جسمانی و رهایی از آشفتگی روحی است.

تمایل به تسکین ناراحتی‌ها علت اصلی همهٔ رفتارهای ماست و هر چیز دیگری فقط علت مستقیم رفتارمان محسوب می‌شود.

اینکه چطور با محرک‌های درونی ناراحت‌کننده کنار می‌آییم معلوم می‌کند آیا به‌دنبال فعالیت‌های سالم برای تمرکز حواسیم یا به‌دنبال حواس‌پرتی‌هایی که به ضرر خودمان است.

اگر با رنجی کنار نیاییم که باعث شده بخواهیم فرار کنیم، مدام از این حواس‌پرتی به حواس‌پرتی دیگر متوسل می‌شویم.