بریده‌هایی از کتاب محفل فیلسوفان خاموش

«خداوند گاه ما را در مسیر دستیابی به حقیقت فریب می‌دهد».

خیلی‌هایی که بدون زحمت به آرزوهایشان رسیده‌اند، خود را کمتر از آنهایی خوشبخت می‌بینند که به آرزوهایشان دست نیافته‌اند، زیرا آرزوهای انسان تمامی ندارد و اینها همیشه به دنبال خواسته‌های تازه‌شان می‌دوند.

پروردگار یکتا گاه ما را در مسیر دستیابی به حقیقت فریب می‌دهد، منظورش این است که خداوند شرایطی را فراهم می‌آورد که حواسمان، ما را برای رسیدن به حقایق عمیقتر گول بزند.

ما انسانها از دو بخش تشکیل شده‌ایم. یک بخش همین روح است. به کمک آن است که می‌توانیم خداوند را بشناسیم، خرسند باشیم و غیره. نیمه دیگر ما جسم ماست که در جهان حواس زندگی می‌کند. هر دوی این بخشها از یک مثال ساخته شده‌اند؛ جسم ما که زندگی می‌کند و روحمان که خداوند به این جسم دمیده. او بخشی از خود را در ما دمیده تا ــ البته شاید یک روزی ــ بتوانیم جهان اطرافمان را بشناسیم.

راهنمایان در مسیری که به دیگران نشان می‌دهند گام نمی‌نهند.

اگر آدم خیلی سریع به آرزوهایش برسد، احساس خوشبختی نخواهد کرد.