بریده‌هایی از کتاب محفل فیلسوفان خاموش

ما وقتی مطلبی را می‌فهمیم که خودمان آن را کشف کنیم. من فقط یک قابلهام، و این تویی که باید واقعیت را بزایی.

خیلی‌هایی که بدون زحمت به آرزوهایشان رسیده‌اند، خود را کمتر از آنهایی خوشبخت می‌بینند که به آرزوهایشان دست نیافته‌اند، زیرا آرزوهای انسان تمامی ندارد و اینها همیشه به دنبال خواسته‌های تازه‌شان می‌دوند.

ما انسانها از دو بخش تشکیل شده‌ایم. یک بخش همین روح است. به کمک آن است که می‌توانیم خداوند را بشناسیم، خرسند باشیم و غیره. نیمه دیگر ما جسم ماست که در جهان حواس زندگی می‌کند. هر دوی این بخشها از یک مثال ساخته شده‌اند؛ جسم ما که زندگی می‌کند و روحمان که خداوند به این جسم دمیده. او بخشی از خود را در ما دمیده تا ــ البته شاید یک روزی ــ بتوانیم جهان اطرافمان را بشناسیم.

ذهنیت تمامی حقیقت است و هر چه را باور داریم از ذهنیتهایمان سرچشمه می‌گیرد

از رؤیا و واقعیت چیزی به وجود می‌آید که از درون ما بیرون می‌ریزد.

وقتی رنه می‌گوید پروردگار یکتا گاه ما را در مسیر دستیابی به حقیقت فریب می‌دهد، منظورش این است که خداوند شرایطی را فراهم می‌آورد که حواسمان، ما را برای رسیدن به حقایق عمیقتر گول بزند.

آدم باید نسبت به پیش‌داوری‌هایش اندکی تردید داشته باشد و خودش را از آنها رها سازد تا بتواند به یقین برسد

اخلاق خودش هدف است و در خدمت اهداف دیگر نیست. لازم نیست آدمیزاد پایبند به اخلاق باشد تا بقیه محترمش بدانند یا مثلاً به بهشت برود، بلکه آدم رفتاری اخلاقی دارد چون اخلاق این طور حکم می‌کند. رفتار اخلاقی برای خودش معتبر است و امر مطلق به حساب می‌آید.

«خداوند گاه ما را در مسیر دستیابی به حقیقت فریب می‌دهد».

پروردگار یکتا گاه ما را در مسیر دستیابی به حقیقت فریب می‌دهد، منظورش این است که خداوند شرایطی را فراهم می‌آورد که حواسمان، ما را برای رسیدن به حقایق عمیقتر گول بزند.

راهنمایان در مسیری که به دیگران نشان می‌دهند گام نمی‌نهند.

راهنمایان در مسیری که به دیگران نشان می‌دهند گام نمی‌نهند. شاید همین‌هایی هم که به اخلاقیات توجه دارند، از این طریق سعی دارند ضعفهای اخلاقی‌شان را بپوشانند؛ یا کسی که در نظریاتش به احساسات و عواطف کودکانه توجه دارد، انگار بیشتر دنبال این است که بی‌عدالتی‌های دوران کودکی خودش را تصحیح کند

هیچ چیزی به اندازه خامی و ناپختگی نمی‌تواند برای فلسفه حیاتی باشد. البته بی‌تفاوتی نسبت به آنچه دیگران معتقدند، آمادگی ذهنی و حتی طرح سؤالاتی که به نظر خیلی‌ها ممنوع به حساب می‌آید و نیز اطمینان به این امر که پاسخهای صحیح به شکلی کاملاً دور از انتظار ساده و شسته و رفته است، در فلسفه بسیار به درد می‌خورد و بچه‌ها نسبت به بزرگترها از این خصوصیات بیشتر بهره‌مندند. پیش‌داوری میان بچه‌ها به مراتب کمتر از استادان صاحب‌نام و فضیلت به چشم می‌خورد. بعضی وقت‌ها اشتباهاتمان آن قدر بزرگ است که جرئت نمی‌کنیم به آنها اعتراف کنیم. آن هم وقتی مدتها به درستی‌شان معتقد بوده‌ایم.