بریده‌هایی از کتاب ایران، جامعه کوتاه مدت

یکی از نمونه‌های متأخر این وزیرکشی ماجرای امیرکبیر است که همگان از آن خبر دارند. این سنت نیز مثل بسیاری از ویژگی‌های دولت و جامعۀ استبدادی چیزی ساختاری و نظام‌مند بود. نام ابوالفضل بلعمی، ابوالفتح بستی، ابوالعباس اسفراینی، احمد بن حسن میمندی، حسنک وزیر، عمیدالملک کندری، نظام‌الملک طوسی، احمد ضیاءالملک، دو برادر شمس‌الدین و عطاملک جوینی، رشیدالدین فضل‌الله، امامقلی‌خان، حاجی ابراهیم کلانتر، قائم مقام، امیرکبیر، آقاخان نوری، عبدالحسین تیمورتاش و بسیاری دیگر بی‌اختیار به یادمان می‌آید و این رشته‌ای دراز است از دوران سامانی تا امروز

این خصوصیت‌ها جنبه‌های مهم «فقدان تداوم» است که در جامعۀ ایران مشاهده می‌کنیم. کشوری که به‌رغم تاریخ دورودرازش بدل به «جامعه‌ای کوتاه‌مدت» شده و تاریخ آن چیزی جز «دوره‌های کوتاه‌مدت به‌هم‌پیوسته» نیست.