بریده‌هایی از کتاب آبی شفق

روحِ من آرام باش چرا خود را آزار می‌دهیم؟ چه کسی مُهرِ تأیید را بر اندیشه‌های ما می‌زند؟ جز خودِ ما. با هشدارهای منفی، بیشتر از هشدارهای مثبت زندگی می‌کنیم. روح و جسمِ خود را مملوء از غم و ناراحتی می‌کنیم و نمی‌توانیم تشخیص دهیم که هشدارها را اشتباه متوجه شده‌ایم. اشتباه صحبت کرده‌ایم، اشتباه رفتار کرده‌ایم. اشتباه قضاوت کرده‌ایم. اشتباه آسیب زده‌ایم. به اشتباه خود را صاحبِ حق کرده‌ایم. همچنان ادامه می‌دهیم. می‌رویم با حجمی سنگین از ندانستن‌ها.

حقیقت این است که هیچ چیز، بزرگ و ترسناک نیست. بلکه گاهی اندیشهٔ ما محدود می‌شود و درک‌کردن را نمی‌پذیرد.

این را می‌دانم که پادزهر از زهر ساخته می‌شود.

با ملامت کردن، به خودت آسیب نزن. تجربه‌ها، از همین فهمیدن‌های بعد از اشتباهات، حاصل می‌شوند.

قطره‌های کوچکِ باران روی شیشهٔ پنجرهٔ اتاقم، یکی پس از دیگری در هم حل می‌شدند. مثل حل‌شدنِ رنگِ آبیِ آبرنگ در آب. همینقدر همگن، آرامش‌بخش و توصیف‌نشدنی. درست مانندِ یک سقوط. سقوطی شجاعانه و زیبا از قطره‌های کوچک.

هر چقدر توقع‌ها بیشتر باشد، همه چیز سنگین می‌شود و سنگینی چیز خوبی نیست، به همین سادگی. برای رهایی باید سبک باشیم، خود را از هر آنچه متعلق به ما نیست آزاد کنیم.))

صبح که از خواب بیدار می‌شوی. یک روز به زندگی تو هدیه داده می‌شود. چرا باید روزِ به این خوبی و بزرگی را در غم و اندوه بگذرانی؟ زندگی با همهٔ اتفاقاتِ آن، یک نشانه است. نشانه‌ای برای خودشناسی. به نشانه‌های خوبِ زندگی، دقت کن.

درک کنیم که هیچ فردی کامل نیست. با تناقض‌ها غمگین نشویم. با تناقض‌ها نجنگیم. هرچقدر آزار دهنده‌تر شوند، ما را کامل‌تر می‌کنند، تا به خود اعتماد کنیم و قدرتمند باشیم. دانستن به ما بال می‌دهد، تا روح را پرواز دهیم و اوج بگیریم و درمانده و ملال‌گونه برخورد نکنیم.

((این تنها زندگی توست و هرگز قادر نخواهی بود آن را تکرار کنی. هر روز، زندگی‌ات را گرامی بدار و آن را کامل و شاد زندگی کن.))

هدفم خواندنِ رشتهٔ خاصی نبود. آن زمان تنها هدفم دانشگاه رفتن بود. اطرافیانم همیشه دم از بیکار بودن می‌زدند و این فکر در ذهنم مانده بود، که حالا هر رشته‌ای بخوانم در نهایت صاحبِ شغلی نمی‌شوم، که این ناشی از معاشرت با افرادِ سطح پایین و سرخورده

((این تنها زندگی توست و هرگز قادر نخواهی بود آن را تکرار کنی. هر روز، زندگی‌ات را گرامی بدار و آن را کامل و شاد زندگی کن.))

حالِ دلِ خوب یعنی پایان همهٔ کینه‌ها، جنگ‌های درونی و خفه‌کنندهٔ فریادهای بیرونی است.

گذشته‌ای که در حال و آیندهٔ من نیست، چرا ذهنم را درگیر کند؟

درک‌کردن از اجبار به دور است و آرامش نیز در جبر هرگز حاصل نمی‌شود. درک‌کردن و دانستن، ما را به اتفاقاتِ خوب نزدیک می‌کنند. موقعیت‌ها همیشه بر وفقِ نیاز و شادیِ فرد پیش نمی‌روند، پس درک کنیم، روزمرگی از تناقض پُر و خالی می‌شود، این اساس زندگی نیست. بلکه الزامِ طبیعت است، مانندِ روز و شب. تاریکی و روشنایی. تناقضی بزرگ بینِ دو سیستم، ولی مکمل. طبیعتِ بشر نیز تناقض است.

((این تنها زندگی توست و هرگز قادر نخواهی بود آن را تکرار کنی. هر روز، زندگی‌ات را گرامی بدار و آن را کامل و شاد زندگی کن.))

همیشه به دنبالِ آرامش باش. با افکار افراد نجنگ. فقط دو راه را انتخاب کن، پذیرفتن یا نپذیرفتنِ آن‌ها.

من از تمامِ کم‌داشتن‌ها بزرگ شده‌ام. اکنون نیز از بینِ تمامِ بی‌انصافی‌ها، بزرگ خواهم شد. زندگی درک این است، که چطور آرام بمانم و چگونه آرامشم را برگردانم. اگر در زندگی هیچ چیز به نفع من نباشد، باز خوب خواهم ماند. از نو، خودم را خواهم ساخت. من معتقدم که هر چیزی قابلِ جبران است. هیچ چیزی متوقفم نخواهد کرد.

هر وقت احساس کردی از همهٔ دنیا خسته شدی، اشک بریز. آنقدر گریه کن، تا آرام شوی و دوباره زندگی را از نو شروع کن. باور کن، افکارِ منفی و ناامیدی، بیشتر از یک بیماریِ خطرناک، تو را از پای درمی‌آورند. ناامید نباش و آدمِ به‌موقعی باش. به‌موقع دل بکَن. به‌موقع دوست بدار.

ز کنارِ هشدارهای ناگهانی زندگی، به سادگی نباید عبور کرد. گاهی این هشدارها امیدبخش هستند. هشدارهای منفی و مثبت در ذهن شلوغ بازی می‌کنند. پرداختنِ نادرست به این هشدارها، ما را به اشتباه می‌اندازند. ما را غرق در رویایی می‌کنند که ما آن‌ها را به واقعیت تبدیل می‌کنیم.

در جریان‌های زندگی، زیاد درگیرِ بخشیدن یا نبخشیدن نباش. بی‌اعتنا به گفته‌ها باش. تو باتوجه به خلقیاتِ خودت تصمیم بگیر، که ببخشی و یا نبخشی. نبخشیدن دلیل تضمین شده‌ای، در خصوصِ به دوش کشیدنِ یک اتفاق نیست. خودت باش، تو نسخه‌ای برای تأییدِ دیگران نیستی.

((این تنها زندگی توست و هرگز قادر نخواهی بود آن را تکرار کنی. هر روز، زندگی‌ات را گرامی بدار و آن را کامل و شاد زندگی کن.))

زمانی که تنها باشی، حتی اگر عاشقِ این تنهایی باشی و با این تنهایی آرامش داشته باشی، برای رسیدن به این تحمل، نیازمندِ تلاشی بی‌وفقه هستی، مثلِ بالا رفتن از کوه. پا درد، خستگی، سنگینی. که خلاصهٔ آن می‌شود، سختی در پسِ تمرین. ولی واقعیتِ زندگی این است که دوست‌داشتن در رویا زیباست. دونفره‌های امروزی، ترسناک شده‌اند و هیچ وقت نمی‌توانم بفهمم، چرا به یکدیگر آسیب می‌زنند.

اگر غم را نشناسیم، نمی‌توانیم با آن ارتباط برقرار کنیم. نمی‌توانم با آن دوست شویم و مشکل را حل کنیم. گاهی یک شادی می‌رود. گاهی یک غمی می‌رود. رفتن، نوعی کلیشه است. رفتن به کجا؟ رفتن از کجا؟ ولی این را می‌دانم که پادزهر از زهر ساخته می‌شود.

خودت را ملامت نکن. به خودت نگو چرا؟ هر چیزی در زمانِ خودش باید اتفاق می‌افتاد و اگر فهمیدی که اشتباه است، دیگر آن را انجام نده. با ملامت کردن، به خودت آسیب نزن. تجربه‌ها، از همین فهمیدن‌های بعد از اشتباهات، حاصل می‌شوند.

ندانستن‌ها ما را گول می‌زنند و نداشتن‌ها ما را حریص.

اولین چیزی که با آن می‌جنگم، ناامیدی است.

من دردِ زیادی را در کودکی متحمل شدم، ولی هیچ‌وقت اجازه نداده‌ام، این دردها شخصیتَم را تخریب کنند

همچنان ادامه می‌دهیم. می‌رویم با حجمی سنگین از ندانستن‌ها.

روزِ آرامِ قشنگم، آرام بمان. وقتی به مدتِ طولانی در یک احساس باقی بمانی. آن احساس جزئی از وجود تو خواهد شد. حالا چه این احساس، شادی باشد، چه ناامیدی، چه غم و غصه، چه شک و تردید.

بزرگتری که بخاطر فرزندش، بچه‌ای دیگر را تنبیه کند، حتی با کمی نگاهِ تلخ. از نظرِ من او دیگر بزرگتر نیست.