بریده‌هایی از کتاب گذشته، نگذشته

اما من مایلم فکر کنم که همهٔ ما ارواح سرگردانیم... ما نه‌تنها آن چیزهایی هستیم که از پدر و مادرمان به ارث برده‌ایم، تمام ایده‌ها و باورهای منسوخ و مرده‌ای نیز هستیم که از طریق ما به حیات خود ادامه می‌دهند. درواقع آن‌ها در ما زنده نیستند، بلکه در ما ریشه دارند و نمی‌توانیم از دستشان خلاص شویم.

چه کسی می‌داند کدام مکان‌های جادویی سر راه ما سبز خواهند شد، زیرا نیروهایی که ما را به حرکت درمی‌آورند عمیق‌تر از آنچه قادر به درکش باشیم مشغول به کارند. گذشته نمرده است، حتی نگذشته است و آنچه در برابرش مقاومت کنیم، سمج‌تر می‌شود؛ مانند طلسم.

اما هم‌زمانی چیست و آیا ما می‌توانیم چنین رویدادهایی را توضیح دهیم؟ هم‌زمانی چه مضامینی دارد؟ آیا آن‌ها هم نوعی تسخیرشدگی نیست؛ یعنی نوعی حضور شبح‌وار از یک انرژی هدفمند که در بی‌روحی مرئی روزمرگی‌های زندگی نفوذ می‌کند؟ اگر این‌گونه انرژی‌ها وجود دارد، چگونه می‌خواهیم توضیحشان دهیم؟

اگر من بتوانم از مواجههٔ بی‌واسطهٔ خود با رمزوراز بیاموزم، اگر بتوانم احساس کنم که با انرژی‌های کائنات به حرکت درآمده‌ام و هرگاه نادیده‌شان بگیرم به تسخیرشان درمی‌آیم، پس چرا نباید طبق آنچه خود بی‌واسطه آموخته‌ام، زندگی کنم و نه بر اساس واسطه‌گری‌های دیگران، حتی وقتی که نیتشان خیر است؟

. فرار از این رمزورازها یعنی فرار از نداهای دعوت برای نگریستن به درون؛ نداهای دعوتی که بارها و بارها به شکل علائم بیماری، اختلالات جسمی یا خواب‌های آزاردهنده خود را به ما نشان داده‌اند.

آیا ما واقعاً خانهٔ کودکی‌مان را ترک می‌کنیم؟ یا تجربهٔ اولیه‌ای که آنجا داشتیم، با ما می‌ماند و در انتخاب‌های فعلی‌مان نفوذ و آن‌ها را طلسم می‌کند؟

واژه‌های معمولی در سوژه‌های ظاهراً بهنجار کاملاً قابلیت ایجاد تأثیرات درون‌روانی را در افراد داشتند. او به مرور زمان شواهدی یافت که نشان می‌داد به‌هم‌ریختگی خودآگاهی حاکی از این است که واژهٔ تحریک‌کننده به موضوعی ناخودآگاه درون این سوژه‌های بهنجار برخورد کرده است که خود فرد از وجود آن‌ها آگاه نیست. همهٔ ما انواع مختلفی از واکنش‌ها را به محرک‌های زندگی داریم. دلیل این واکنش‌ها این است که ما گذشته‌ای داریم؛ گذشته‌ای روان‌گردان، که واکنشی و حامل چیزی است و همیشه دارای انرژی کوانتوم عاطفی و هیجانی است.

آن چیزی که عقده‌ها را بیش از همه مشکل‌ساز می‌کند این است که عقده توانایی این را دارد که داوری تشخیصی ما از این لحظهٔ خودآگاهی را از بین ببرد و بر یک دیدگاه مبتنی بر پیشینه، که از یک مکان قبلی و احتمالاً تضعیف‌کننده در گذشته‌مان می‌آید، تأکید و حتی بر ما تحمیل کند.

بنابراین، فیزیک جدید یادآوری می‌کند که آن چیز ثابتی که ما شیء می‌نامیم چیزی نیست جز مشاهدهٔ لحظه‌ای سیستم‌های انرژی که تا ابد در هر یک میلیونیوم ثانیه تغییر شکل می‌دهند. اینکه این پدیده از کجا نشئت می‌گیرد یک راز است؛ رازی که برخی در گذشته آن را خدا نامیده‌اند. (این سخن کهن را در نظر بگیرید که در بسیاری از منابع هم یافت شده است: «خداوند کره‌ای است که مرزهایش هیچ‌کجا نیست و مرکزش همه‌جا هست.» فیزیک جدید امروز بر این نوع نگاه غیرمکانی سنت عرفان و شهود مهر تأیید زده است. بنابراین، نوعی «خودآگاهی» که فراتر و متعالی‌تر از خودآگاهی معمولی بشر است، نه‌تنها ماده را «می‌سازد» بلکه الگوهای بروز و ظهور تغییر و تبدیل آن را نیز هدایت می‌کند

الگوهای والدی که با آن‌ها زیسته همچون یک زندانی درونش حضور داشته است، و صرف‌نظر از مقدار هشیاری و احتیاط خودآگاهی‌اش، خودشان را به او تحمیل می‌کردند.

او به‌صورت ناخودآگاه و پیوسته توسط یک حضور نامرئی ترغیب می‌شود که به زن زندگی‌اش قدرتی غیرمعمول بدهد؛ قدرتی که ذاتاً متعلق به او (زن) نیست، بلکه از وزن تصویر آرمانی درونی مرد و هرباری که در آن ذخیره شده منتقل شده است. ازاین‌رو او به نشان‌دادن رفتارهای کنترلی، اجتنابی، یا سازشگر ادامه خواهد داد درحالی‌که روحش هم از منبع درونی و گذشته‌دار این دستورکارهای پرقدرت خبر ندارد.

اغلب به نظر می‌رسد یک کارمای غیرشخصی درون یک خانواده وجود دارد که از والدین به کودکان منتقل شده است. همیشه به نظرم می‌رسید که باید پرسش‌هایی را پاسخ می‌دادم که تقدیر در برابر اجدادم گذاشته بود و هنوز پاسخ داده نشده بودند، یا گویی باید چیزهایی را که اعصار گذشته ناتمام باقی گذاشته بودند، کامل کنم یا شاید ادامه دهم. (۴)

اما معانی کمی متفاوت را در هریک از ما برمی‌انگیزد که به نوع گذشته‌مان بستگی دارد. به یاد دارید که یونگ با شنیدن واژهٔ مادر به کلمهٔ نامطمئن و با شنیدن واژهٔ پدر به بی‌قدرتی فکر می‌کرد. دلیل این تداعی‌ها چه می‌توانست باشد جز داشتن گذشته‌ای که این صفات در آن با ظرفیت‌هایی نهادینه‌شده بود؟