بریده‌هایی از کتاب شهرهای جاسوس (جلد اول)

احمق‌ها و دروغ‌گوها دربارهٔ چیزهایی که از کنترلشون خارجه با اطمینان حرف می‌زنن

«اینجا خونهٔ من نیست. اینجا فقط محل زندگی‌م بود. زمین تا آسمون باهم فرق دارن.»

«عدالت که کارت عضویت نمی‌خواد. فقط باید قوهٔ تشخیص درست و غلط رو داشته باشی.»

«می‌فهمم، اما من فقط می‌خواستم...» گفت: «مهم نیست چی‌کار می‌خواستی بکنی. فقط کاری که کردی مهمه.

باورش نکنی، به دستش نمی‌آری.

یادت باشه آدم‌بدها هیچ‌وقت صبر نمی‌کنن، پس آدم‌خوب‌ها نباید دیر کنن.

حتماً که نباید عضوی از یه گروه باشی تا بفهمی داره باهاشون بدرفتاری می‌شه.

«اصلاً چطوری می‌شه آدمی رو که اسمش قاضی پنکیکه جدی گرفت؟ کدوم دانشگاه حقوق خونده؟ دانشگاه کوکو سیب‌زمینی؟»

برای همین فکر کردم احتمالاً گیر نمی‌افتیم.» «باز هم با احتمالاً کارت رو پیش بردی.» «سارا زندگی پر از احتمالاًهاست. مجبور می‌شی باهاشون کنار بیای.»

پاریس به مادر لبخند زد و گفت: «شاید حالا راه فرار مخفی‌م رو نشونت بدم.»

به انگلستان خوش آمدی