بریده‌هایی از کتاب چیزهای تیز

«همه از آدم بترسن امن‌تر از اینه که آدم رو دوست داشته باشن.»

به نظر می‌رسه که اگه بچه‌دار نشی بخشی از قلبت هیچ‌وقت کار نمی‌کنه. انگار همیشه خاموش می‌مونه.»

«کاش منم به قتل می‌رسیدم.» مادرم رنگ‌پریده گفت: «اِما این چه حرفیه که می‌زنی؟» انگشت‌هایش را روی مژه‌هایش برد، بعد دوباره روی میز گذاشت. «بعدش دیگه لازم نیست هیچ‌وقت نگران باشم. آدم وقتی می‌میره دیگه بی‌عیب‌و‌نقص می‌شه. دوست دارم پرنسس دیانا باشم. همه الان عاشقشن.»

«تو پر از نفرتی.» «شاگرد خودت بود‌م.»

همیشه برای کودکی خودم احساس اندوه می‌کنم، هیچ‌وقت احساس نکردم مادرم می‌تواند مرا آرام کند. هیچ‌وقت به من نگفت دوستم دارد و من هم هیچ‌وقت فکر نکردم دوستم دارد. او به من می‌رسید. مدیریتم می‌کرد و بله! یک ‌بار هم برایم لوسیون پوست با ویتامین E خرید.

فکر می‌کردم برگشتن به خونه‌ی خودت باید برات خوب باشه... ولی خب من گاهی فراموش می‌کنم که همه‌ی پدر‌مادرا... برای بچه‌هاشون خوب نیستن.»

گونه‌هایم را مالیدم و شانه‌هایم را شل کردم. به خود گفتم عزیزم. دلم می‌خواست پوستم را ببرم

یه دختر زیبا اگه درست رفتار کنه می‌تونه از پس هر مشکلی بر بیاد.

آدم باید با وسایل دوران کودکی‌اش مهربان باشد.

این‌جا افتضاحه و من دلم می‌خواد بمیرم، اما جایی هم به ذهنم نمی‌رسه که اوضاع بهتر از این‌جا باشه

«اِم‌بی‌پی دیگه چیه؟» «سندرم مونچاوزن جایگزین. مراقبت‌کننده که معمولاً مادره، یعنی تقریباً همیشه مادره،‌ بچه‌ش رو مریض می‌کنه که جلب‌توجه کنه. اگه خودت مونچاوزن داشته باشی خودتو مریض می‌کنی که جلب‌توجه کنی. اگه سندرم مونچاوزن جایگزین داشته باشی بچه‌ات رو مریض می‌کنی که به همه نشون بدی چه مادر مهربون و دلسوزی هستی

اگر لیاقت چیزی را داشته باشی، آن‌را به‌دست می‌آوری.

«به نظرم بعضی زن‌ها برای مادرشدن ساخته نشده‌ان. برخی زن‌ها هم اصلاً از اول قرار نبوده دختر باشن.»

نمی‌توان با مُرده‌ها رقابت کرد. کاش دست از تلاش برمی‌داشتم.

هرکسی روایت خودش رو از یه ماجرا داره.

کوری می‌گوید گزارشگرها به خون‌آشام می‌مانند. نمی‌توانند بدون دعوت وارد خانه شوند، اما وقتی وارد شدند، دیگر تا وقتی خون طرف را نمکند نمی‌شود بیرون‌شان کرد.

اگر لیاقت چیزی را داشته باشی، آن‌را به‌دست می‌آوری. لایق همان چیزی‌ است که آن‌را دارد.

تیش گفت: «نمی‌خوام بی‌رحم باشم ها، اما به نظر می‌رسه که اگه بچه‌دار نشی بخشی از قلبت هیچ‌وقت کار نمی‌کنه. انگار همیشه خاموش می‌مونه.»

می‌دونم به نظرت خیلی جزئی می‌آد، اما این‌جوری بهش فکر کن: جزئیات کوچیکه که فرقِ بین غذای خوب و بد رو معلوم می‌کنه.

مشکلات همیشه بسیار بسیار قبل از آن‌که متوجه‌شان شویم آغاز می‌شوند.

همیشه برای کودکی خودم احساس اندوه می‌کنم، هیچ‌وقت احساس نکردم مادرم می‌تواند مرا آرام کند. هیچ‌وقت به من نگفت دوستم دارد و من هم هیچ‌وقت فکر نکردم دوستم دارد.

سرکوب امیال می‌تونه آدمو بکشه

فمینیسم در واقع، یعنی این‌که زن‌ها اجازه داشته باشن هر‌چی رو دل‌شون می‌خواد انتخاب کنن.

درون هر زنی، مرضی به انتظار فرصت مناسب نشسته است. تمام عمرم زن‌های بیمار زیادی را شناخته‌ام. زن‌هایی که درد‌های مزمن داشته‌اند، زن‌هایی با بیماری‌های همیشگی. زن‌هایی با شرایط خاص.

ترکیب مشروب و اکسی‌کانتین و رابطه‌ی بعدازظهر و توفانی که قرار بود بیاید

مادرش وقت‌هایی که ماریِن خوب است هیچ علاقه‌ای به او نشان نمی‌دهد، در حقیقت به نظر می‌رسد مجازاتش هم می‌کند. مادر فقط وقتی بچه مریض و گریان است او را در آغوش می‌گیرد.

به نظرم بعضی زن‌ها برای مادرشدن ساخته نشده‌ان. برخی زن‌ها هم اصلاً از اول قرار نبوده دختر باشن.

«شما برین تو اتاق پذیرایی من براتون کمی یخ‌چای می‌آرم.»

همیشه رنگ افسردگی را، آبی قلمداد می‌کنند، اما من اگر رو به چشم‌اندازی با گل‌های صحرایی آبی‌رنگ از خواب بیدار می‌شدم خیلی سرحال و بشاش می‌شدم. رنگ افسردگی برای من، زردِ ادرار است. بیرون ریخته‌شده، کیلومترها ادرار بیرون ریخته‌شده.

آدم وقتی می‌میره دیگه بی‌عیب‌و‌نقص می‌شه.