بریده‌هایی از کتاب کوثر؛ چشمه جاری

عقل و شهوت و غضب و تمامی نعمت‌ها و بلاها، نه خیر است و نه شر؛ خیر و شر اینها در نوع رابطه و شکل برخورد مشخص می‌شود.

آنجا که تو با هدف و محبوب خودت همراهی، دیگر رنج‌ها و عسرت‌ها ضیق نمی‌آورند و بن‌بست‌ها و عجزها یأس و ناامیدی نمی‌آفرینند، که تا توانایی بتاز؛ و آنجا که ناتوانی، او خریدار توست و تو را برمی‌دارد.

منی که توانایی بالقوه و تولید و تکثیر خودم را می‌شناسم، دیگر چرا در تنهایی مأیوس شوم؟ و منی که انگیزه‌ها و عوامل پیروزی را پیش چشم دارم، چرا از زیادی جمعیت دشمن بترسم؟

امام در نهج‌البلاغه می‌فرماید: «لا تَزِیدُنی کثْرَةُ الناسِ حَوْلی عِزَّةً وَ لا تَفَرُّقُهُمَ عَنّی وَحْشَةً وَلَوْ اَسْلَمَنِی النّاسُ جَمِیعاً لَمْ اَکنْ مُتَضَرِّعاً»؛ «اگر تمامی مردم با من و در کنار من باشند، در من عزتی نخواهد آمد و اگر همه از من جدا شوند، باعث وحشتی نخواهد بود.»

آنچه در پیروزی، شکست را شکل می‌دهد و آنچه از شکست، آموزگار پیروزی می‌سازد، همین موضع‌گیری مناسب و برخورد صحیح و کوثر الهی است.

کسی که در پیروزی، به غرور و تجاوز گرفتار می‌شود، شکست خورده؛ و کسی که در شکست، به ضعف‌های خود و قدرت‌های حریف فکر می‌کند و برنامه می‌ریزد، پیروز شده است.

موقعیت شکست می‌تواند آموزگار پیروزی باشد، نقطه‌ضعف‌ها را مشخص نماید و کسری‌ها را نشان دهد و انگیزهٔ مبارزه و نیروی درگیری را تأمین نماید؛ همان‌طور که می‌تواند تسلیم و خودفروشی و توجیه و تمجید را به‌دنبال بیاورد؛ تمجید از قدرت و یا مروت دشمن، و توجیه و تحلیل شکست را.

نقطه‌ضعف‌ها جایگاه فتنه‌هاست و فتنه‌ها در این زمینه‌ها بارور و شکوفا می‌شوند.

ند، بار دیگر سوره‌ها را به‌ص

دنیای روشن و تاریک، مهم نیست؛ مهم زاویهٔ دید و طرز برخورد تو است که اگر در نور هم به نور نگاه کنی، کور هستی و اگر در راه هم به راه مشغول بشوی، ماندگار شده‌ای؛ اما اگر در تاریکی و حیرت و سردرگمی سلمان باشی، می‌رسی

پس از توجه به مفردات و به ترکیب، نوبت بررسی رابطه‌هاست. شروع سوره با این آهنگ محکم و این قاطعیت مهربان، چه تأثیری در قلب رسول و چه حالتی در دشمنان و چه توجهی در مستمعان خواهد داشت؟ اعطا و بخشیدن کوثر، چه ترتیبی و چه رابطه‌ای با صلوٰة، آن هم با این خطاب "صَلِّ لِرَبِّک"، و چه رابطه‌ای با نَحْر دارد؟ آن هم با این معانی گوناگون که در لغت

چشم به نعمت‌ها و شکوفه‌های زندگی دنیا ندوزد؛ که این بخشش‌ها به‌خاطر ارزش و قرب آنها نیست؛ که آزمایش و امتحان آنها را با خود دارد.

این دنیا و این جایگاه با تمام داستان‌هایش، آنجا که هدف تو می‌شود و به آن نگاه می‌کنی، تو را کور می‌کندو آنجا که وسیله می‌شود و با آن نگاه می‌کنی، تو را بینا می‌کند؛ همچون خورشید که اگر با آن نگاه کنی، می‌بینی و اگر به آن نگاه کنی، کور می‌شوی.

تحول نعمت‌ها و تحرک انسان و جایگزینی سریع فصل‌های دنیا، عارفان سالک را از غرور عطا و نعمت، و از یأس بلا و محرومیت، آزاد ساخته، که اینها در این دنیای بی‌آرام و با این دل پویا و بی‌قرار و این نعمت‌های چهارفصل و بی‌ثبات، تکیه‌گاه دیگر و دلدار دیگر و امن و ثبات دیگری گرفته‌اند.