بریده‌هایی از کتاب راه نرفته

«تنها چیزی که می‌توانیم کنترل کنیم، اعمال خودمان است. تا وقتی هم که دست از کنترل دیگران برنداریم، روی آرامش را نمی‌بینیم.»

خیلی راحت‌تر است پیش کسی بنشینم که کنارش حس نکنم مجبورم حرف بزنم.

«آدم اگه خودش نخواد، هیچ‌کس نمی‌تونه وادارش کنه که حرف بزنه.»

چقدر دلم می‌خواهد زود به آنجا برسم. در اصل خواستن است که اهمیت دارد، نه فاصله.

«توی واقعیت هیچ‌کس کامل نیست، کلر.»

دوباره با سرم حرفش را تأیید می‌کنم. چرا مدام سرم را تکان می‌دهم؟ از پشت تلفن که نمی‌تواند ببیند!