بریده‌هایی از کتاب باغ اناری

صدایی نمی‌آمد. سکوت بود. سکوتی مدهوش‌کننده و استیصال‌آمیز.

«آخ شالیمار نزدیک‌تر بیا و در اندرون این تاریک‌خانه شعله‌ای بر افروز و دل، بیدار دار که در شب زندانیم. آخ شالیمار در منظرم به قلبم بازگشته‌ای حرف بزن، نجوا کن، ورد بخوان، ملال از دلم بزدای، چنین گستاخ در چشمانم منگر!»