بریده‌هایی از کتاب در مسیر در مانگر شدن

علاوه بر تقاضاهایی که در محل کار از ما می‌شود، زمانی هم که به خانه می‌رسیم، ناچاریم جذاب و پر انرژی باشیم. چرا که دوستان و اعضای خانواده که از وظایف ما به عنوان یک درمانگر مطلع‌اند، انتظارات بیشتری نیز از ما دارند، به‌طوری که هرزمانی‌که ما را به نبرد دعوت کردند، باید در برابرشان صبور و بخشنده باشیم و اگر به هر نحوی در این نبرد شکست بخوریم، لازم است با کنایه‌های آنان دست و پنجه نرم کنیم: «من نمی‌فهمم شما چطور درمانگری هستید؟»

النا به دلیل مشکلات مالی که دارد، به فکر انصراف از دانشگاه است. او سال هاست که برنامه‌ریزی کرده و خودش را آماده ساخته است تا با خانواده‌اش در این باره صحبت کند که باید زمانی را نیز صرف مشکلات خودش کند و وقت ندارد که تمام زمانش را برای مراقبت از خواهر و برادرانش و مسئولیت‌های خانه اختصاص دهد. او تلاش‌های آغازینش برای ورود به دانشگاه را فراموش کرده بود. زمانی‌که این مسئله را به او یادآوری کردم، به من نگاهی انداخت و سرش را تکان داد. من دقیقاً می‌دانستم در ذهنش چه می‌گذرد: «این سفید پوست چگونه می‌تواند با زندگی راحتی که دارد، مشکلاتی را که من از سر گذرانیده‌ام، درک کند؟» البته او درست می‌گفت، مهم نیست چقدر تلاش کنم، ولی قادر به درک دنیای النا نخواهم بود. چگونه قادر به درک او خواهم بود، زمانی‌که به خانه‌اش باز می‌گردد، جایی که با خواهر و برادرش تنها در یک اتاق به سر می‌برد و اگر خوش شانس باشد، پدرش زمانی‌که مست است او را کتک نزند و یا به خواهرش تجاوز نکند. من چطور می‌توانم معنای مدرسه را برای کسی که زنده ماندن‌اش هر روز به منزلهٔ یک چالش بزرگ است، درک کنم؟

درمانگر شدن در واقع یک سفر است که تمام عمر را دربرمی‌گیرد؛ مسیری است به‌سوی تفکری روشن، آرامش و رستگاری. سفری است به ناشناخته‌ها که موانع بسیاری در مسیر خود دارد.

درمانگران خردمند و زبده در زمینهٔ ماهیت انسانی متخصص هستند و با حساسیت ویژه و دوراندیشی همزمان به‌کار مشغولند. آن‌ها دانش آموختگان دانش انتزاعی، ابهام و به‌خصوص زبان هستند. آن‌ها چیزهایی را که شنیدنی نیست، می‌شنوند و موارد نامحسوس را مشاهده می‌کنند، درحالی‌که این کار را با دقت تمام انجام می‌دهند.

شنیدن اینکه درمانگری در مکالمات اجتماعی یا رسانه‌ای، اقرار می‌کند که آشفتگی او از مراجعانش بیشتر است، بسیار آزار دهنده است. مائِدِر (۱۹۸۹) در مقاله‌ای در مورد اینکه بسیاری از درمانگران از لحاظ هیجانی ناپایدار، خودشیفته و زخم خورده هستند، می‌گوید در مهمانی‌ها، احمق‌ترین، شرم آورترین و دیوانه‌ترین افراد، درمانگران هستند. مائدر به عنوان شاهدی برای گفته‌اش نقل قول رئیس جامعهٔ روان‌درمانگران آمریکا را مطرح می‌سازد: «زمانی‌که من برای اولین بار از گردهمایی ملی در سال ۱۹۴۳ دیدن کردم، از اینکه بزرگترین مجموعه از افراد عجیب و غریب، کریس‌بردها و روانی‌هایی که تاکنون بیرون از بیمارستان دیده بودم را در آنجا یافتم، ناامید شدم»

این حرفه، حیطه‌ای است که در آن باید با ناراحتی ناشی از رویارویی با تضادهای درونی خود مواجه شوید

در برابر آن‌هایی که از من می‌پرسند چگونه کودکان‌شان را کنترل کنند، با رئیس‌شان روبه‌رو شوند یا زندگی‌شان را سر و سامان دهند، وانمود می‌کنم که کمی آزرده خاطر هستم، اما قدردان این هستم که آن‌ها مرا شایستهٔ پرسیدن در مورد پرسش‌هایشان دانسته‌اند

ماهیت فعالیت درمانی به‌گونه‌ای است که به سختی می‌توانم درک کنم که آیا در واقع مثمر ثمر واقع شده‌ام یا خیر

در دورانی مشغول به‌کار هستیم که فعالیت درمانی بیشتر اقشار فقیر، مهاجر و طبقهٔ کارگر را جذب خود می‌کند و این افراد نیز اغلب دچار مشکلات حادتری هستند.

آیا این امکان وجود دارد که متخصص بالینی، محرک فعالی در فرایند درمانی باشد و در عین حال تحت تأثیر مشکلات قرار نگیرد

درمانگر شدن در واقع یک سفر است که تمام عمر را دربرمی‌گیرد؛ مسیری است به‌سوی تفکری روشن، آرامش و رستگاری. سفری است به ناشناخته‌ها که موانع بسیاری در مسیر خود دارد.

اعضای خانواده و دوستان‌مان همواره از ما برای کمک، درخواست مشاوره می‌کنند. اگرچه ممکن است در صدد ردّ خواسته آنان برآییم، اما حقیقت این است که ممکن است از اینکه کسی به ما احساس نیاز کند، لذت ببریم

کمک معمولاً در میان آن‌هایی که احساس ناامیدی می‌کنند،

کمک معمولاً در میان آن‌هایی که احساس ناامیدی می‌کنند، امیدواری را ترویج می‌دهد؛