بریده‌هایی از کتاب ایلیاد

داشتن سروران و فرماندهان پرشمار به هیچ کار نمی‌آید و بیهوده است. می‌باید که یک تن سالار باشد؛ یک تن پادشاه باشد: آن کس که زئوس، خدایی که اندیشه هایی پیچاپیچ و دور از دسترس دارد، چوگان سروری و قانون را به او ارزانی داشته است؛ تا با آنها بر مردمان فرمان براند.

تنها تِریست، آن فغانگرِ نستوه، چون زاغ آوازی زیر برمی‌آورد. او که جانش از گفته‌هایی بیگانه با آیینِ ادب سرشار بود، بیهوده و بی‌هیچ بهنگامی و سزاواری، با پادشاهان ستیزه می‌جست و هر آنچه را که در چشم وی شایسته و خوش می‌نمود با آرگوسیان در میان می‌نهاد؛ تا آنان را بخنداند. او زشتترین مرد بود، در میان آنان که به زیر باروهای ایلیون آمده بودند. این مرد کژْپای و لنگ بود و شانه‌های خم زده و چنبرینه‌اش در سینه فرو رفته بودند و سری گوشه دار و تیز داشت که جای جای به کرکی شکوفان شده بود.