بریده‌هایی از کتاب خدا با توست

مراقب افکار خود باشید، زیرا هر اندیشۀ شما نیرویی‌ست که برای وقوع رویدادهای خیر و شر زندگی خویش

پروردگارا! در هر روز برایم رنجی قرار ده تا تو را به یاد آورم، چرا که تو در خوشی‌ها فراموش می‌شوی.

شگفت‌انگیز است: «به یاد داشته باشید که زنبورها شیرین‌ترین عسل را از گل‌های آویشن که گیاهی کوچک و تلخ است، می‌گیرند.» «ناراحتی» و «منیت» همراه یکدیگرند؛ هر چه «منیت» ما بیش‌تر باشد، احتمال ناراحت شدن از جزیی‌ترین مسایل نیز بیش‌تر می‌شود. «منیت» ، اَشکال بسیاری دارد: «منیت» برخاسته از جسم، ما را در زندان آرزوها و امیال جسمانی نگه می‌دارد، این امیال چونان آتشی در درونمان شعله‌ور شده و لذت حقیقی زندگی را از ما می‌ربایند. آن که تلاش دارد احساسات خود را ارضا کند، در واقع از بی‌هودگی این کار آگاه است، زیرا در حقیقت ارضای امیال، مانند شعله‌ور ساختن آتش است.

اجازه ندهید هیچ چیز آرامش درونی‌ شما را بر هم زند.

پیتر از حضرت مسیح (ع) پرسید: ‌ «چرا شما می‌توانید روی آب‌ها راه بروید، اما ما نمی‌توانیم؟» حضرت مسیح (ع) پاسخ داد: «زیرا من ایمان دارم!» پیتر گفت: «ما هم ایمان داریم.» حضرت مسیح (ع) گفت: «پس دنبال من بیا.» و قدم به روی آب گذاشت. پیتر از پی حضرت مسیح (ع) به راه افتاد. هنوز خیلی دور نشده بودند که موج بزرگی برخاست. پیتر گفت: «آقا، مرا از غرق شدن نجات بده!» حضرت مسیح (ع) پرسید: «برای چه؟» پیتر جواب داد: «موج بزرگی دیدم و ترس همۀ وجودم را فراگرفت.» حضرت مسیح (ع) فرمود: «تو از آن موج ترسیدی، اما از خدای امواج نمی‌هراسی؟!»

محبوبم! اگر برای رهایی از آتش جهنم به سویت آمدم، بگذار در آتش دوزخ بسوزم. اگر در طلب لذایذ بهشتی به سوی تو آمدم، بگذار درهای بهشت بر من بسته باشد. اما اگر فقط به خاطر خودت به سویت آمدم، ای محبوب من! مرا از خویش دور مکن.

هر صبح پس از بیداری، رایحۀ پاکی، عشق، لذت، آرامش، فروتنی و اطمینان را در هر نفس تنفس کنید، زیرا شاید درونی‌ترین نیاز شما را نشان دهد.

دوست داشتن مردمانی که به ما کمک می‌کنند آسان است، اما آیا کسانی را که با دشمنی از ما بهره می‌برند یا برای اهداف خودخواهانه از ما بهره‌کشی می‌کنند هم دوست ‌داریم؟ عشق داشتن به همشهریان و خویشاوندانمان ساده است، اما آیا عاشق بیگانگان نیز هستیم؟ عشق به آن‌ها که ما را تحسین می‌کنند آسان می‌نماید، اما آیا آنانی را که موجب اذیت و آزارمان می‌شوند هم دوست می‌داریم؟ علاقه به اشخاص پولدار و ثروتمند کاری‌ست بس آسان، اما به مردم فقیر، دون و فرومایه، گمراه، طردشده و درمانده هم به سادگی محبت می‌کنیم؟

باید بدانیم تا هنگامی که عشق و خنده را نیاموخته‌ایم، آمادگی ورود به قلمرو پروردگار را نداریم

«پیش به سوی خدا! دنیا استراحتگاه نیست؛ باید حرکت کنید. آرمیدن، یعنی سقوط. هنگامی که گاوی سنگین از باتلاق عبور می‌کند، نباید لحظه‌ای درنگ کند، چرا که در این صورت به درون آن فرومی‌رود. دنیا نیز همانند مرداب است. اگر می‌خواهید به سلامت از آن بگذرید، باید حرکت کنید! هرگز دست از کوشش برندارید!»

بر اساس ارادۀ الهی، هر اتفاقی در زمان مناسب رخ می‌دهد. خورشید در زمان مقرر طلوع می‌کند، ستارگان به موقع در آسمان پدیدار می‌شوند و تغییر فصول نیز به درستی انجام می‌پذیرد. همۀ توان خودتان را به بهترین شیوه به کار برده و نتیجه را به دستان امن خدا بسپارید. او هرگز شما را رها نمی‌کند.

«نخستین واژۀ خلقت، سکوت است.»

باید بیاموزیم که یگانه راه نجات ما توکل کامل به خداوند است، زیرا به این ترتیب همه چیز درست می‌شود. باید برای هر نیازی رو به سوی خدا کنیم تا سرانجام آن روز متبرک فرا رسیده و دریابیم که به هیچ چیز و هیچ کس جز خدا نیازی نداریم! آنگاه به این درک بزرگ می‌رسیم که تمامی آنچه به آن احتیاج داریم پیش روی ما قرار دارد و قبل از بروز هر نیازی، پیشاپیش برآورده شده است. همه چیز در زمان مقرر و به روشی مناسب روی می‌دهد. از این رو هر انسانی مانند یک پادشاه زندگی می‌کند؛ وقتی پادشاه برمی‌خیزد، همه چیز از پیش به خوبی برای وی آماده است. نیازی به درخواست او نیست، چرا که همۀ احتیاجاتش پیش‌بینی و فراهم شده است. شما پادشاه هستید!

«هیچ جهنمی، جز غرور و هیچ بهشتی، جز فروتنی وجود ندارد.»

هنگام دعا رو به خدا می‌ایستم و هرگز نمی‌توانم خواسته‌های مادی و آسایش دنیوی را از او طلب کنم، بلکه از او می‌خواهم خودش را به من بدهد. به این ترتیب و با حضور او، همۀ متعلقاتش نیز در اختیار من خواهد بود و به بی‌نیازی می‌رسم!»

هر صبح پس از بیداری، رایحۀ پاکی، عشق، لذت، آرامش، فروتنی و اطمینان را در هر نفس تنفس کنید، زیرا شاید درونی‌ترین نیاز شما را نشان دهد.

قدرت واقعی متعلق به کسی‌ست که آسودن در حضور خداوند را آموخته باشد. چنین کسی تصویری واقعی از آرامش است.

انسانی که هنر زندگی کردن را آموخته باشد، از رنج و عذاب و آزمایش‌های سخت زندگی، نیرو و توان مورد نیاز را برای خدمت به خدا و مردم رنج‌کشیده‌ به دست می‌آورد

در پس هر فکر پلیدی، نیرویی اهریمنی وجود دارد. با اجازه دادن به جایگیری فکری شیطانی در ذهن، گویی خود را با نیروهای سیاه پیوند می‌دهیم و پیش از آن که هشیار شویم، دنیایی جهنمی برای خویش می‌آفرینیم.

هنگام رویارویی با افکار شیطانی با آن‌ها مبارزه نکنید، زیرا با ایستادگی بیش‌تر شما بر نیروی آن‌ها افزوده می‌شود. بهترین راه مقابله، رها کردن آن‌ها و اندیشیدن به افکار الهی‌ست. نور، تاریکی را نابود می‌کند. هر اندیشۀ خوب مانند پرتویی از نور، ابرهای تاریک افکار پلید را می‌زداید.

بیماری و سلامت فقط نوعی توهّم و خیال است. روح آدمی، حقیقت مطلق و فراتر از سلامت و بیماری‌ست

برای آسودن باید رها شدن را آموخت.

بنگر! که در قلب تو، خداوندی مأوا دارد که پادشاه توست. راه به سوی خدا، راه عشق است. به او عشق بورز، نه به خود! مانند او بیندیش! راضی به رضای او باش و او را اطاعت کن! خود حقیرت را رها کرده و لذت حقیقی خویش را در پیشگاه مبارک او بیاب!

با داشتن افکار الهی، در تماس مستقیم با نیروهای آسمانی قرار گرفته و نور عشق، آرامش و لذت را با خودمان به همه جا می‌بریم. بنابراین باید مراقب افکارمان باشیم و آن‌ها را اصلاح کنیم.

کسی که پناه خدا را می‌جوید، از گرفتاری‌ها و رنج‌های دنیا، فقر و بدبختی، دلواپسی‌ها و نگرانی‌ها در امان خواهد بود و چونان بوییدن رایحه‌ای خوش، احساس خوشایندی خواهد داشت. چنین بنده‌ای در قید دنیا نیست، بلکه فقط در جست و جوی خداست، مشتاق گفت و گو و در میان گذاشتن همۀ‌ اندیشه‌ها، افکار و کوچک‌ترین کارهایش با پروردگار است. چنین انسانی تسلیم معبودش می‌باشد

کینه همچون آتشی شعله‌ور در قلب آدمی‌ست و همان آتش دوزخ است.

هر شب، هنگام استراحت، اندکی از وقت خود را به خواندن زندگی‌نامه یا آموزه‌های انسان‌های پاک و مردان خدا بگذرانید. این کار، ذهن شما را پالوده می‌کند و همچنین نوعی خودآگاهی در خواب به وجود می‌آورد.

ای خدایی که هرگز مرا رها نمی‌کنی! با روحی خسته کنار تو می‌آسایم پایان این زندگی را که وامدارت هستم، به تو می‌بخشم؛ حیاتی که در عمق اقیانوس تو جاری‌ست و شاید آنجا باشکوه‌تر و کامل‌تر باشد!

پسرک با تعجب گفت: «اما چگونه می‌توانید از راهی به سوی بهشت سخن بگویید، در حالی که حتی راه پستخانه را هم نمی‌دانید؟!»

شما سازندۀ تقدیر و معمار سرنوشت خویش هستید. هیچ کس جز خودتان مسؤول شرایط کنونی نیست، زیرا شما در گذشته‌ای دور یا نزدیک، این زندگی را با افکار و آرزوهایتان بنا کرده‌اید.