بریده‌هایی از کتاب خواهر من، قاتل زنجیره ای

ما همیشه به اون چیزی که می‌خوایم نمی‌رسیم.»

بیشتر افراد از وایتکس، بی‌محابا، برای هر چیزی استفاده می‌کنند. فکر می‌کنند این محصول به درد پاک کردن همه چیز می‌خورد و هیچ موقع وقت نمی‌گذارند تا نوشتۀ روی آن و محتویاتش را بخوانند. هیچ وقت به جایی که تمیز کردند برنمی‌گردند تا بادقت، میزان تمیز شدنش را بررسی کنند. وایتکس باکتری‌ها را می‌کشد، اما نمی‌تواند ذرات ریز و چسبنده را به‌خوبی پاک کند. برای همین، تنها وقتی از وایتکس استفاده می‌کنم که قبلش، حسابی دست‌شویی را از آثار زندگی و مرگ سابیده باشم.

پاک کردن اثر وجود داشتن یک آدم خیلی بیشتر از خلاص شدن از شر جنازه‌اش طول می‌کشد، مخصوصاً، وقتی پای قتل در میان باشد و نخواهی از خودت ردی به جا بگذاری. اما مدام چشمم می‌رفت سراغ جنازه‌ای که به دیوار تکیه داده شده بود. تا وقتی که جنازه‌اش را به جای دیگری منتقل نمی‌کردیم، نمی‌توانستم کارم را خوب و با دقت انجام دهم.

عشق علف هرز نیست هر جایی نمی‌روید...

در زندگی، هیچ چیز بعید نیست.

خواهرهای بزرگ‌تر، همیشه، هوای خواهرای کوچیک‌ترشون رو دارن.»

درد قابلیتی دارد که باعث تقویت باقی احساسات می‌شود.

«وقتی بعضی حرف‌ها زده می‌شن، دیگه نمی‌شه پسشون گرفت.»

یوروباها رسمی دارند که اسم دوقلوها را تایوو و کهینده می‌گذارند. تایوو بزرگ‌تر است، همانی که اول به دنیا می‌آید. بنابراین، کهینده دومین فرزند می‌شود. اما کهینده هم به‌نوعی ارشد به حساب می‌آید، چون حتماً به تایوو گفته: «تو اول برو بیرون و دنیا رو برای من امتحان کن.»